FanFic.nl

Aurora

'Good' vampires

Elisa (POV)
De oudste, Carlisle, was beter op zijn gemak nu Embry weg was. Ik niet. Ik vond het fijn dat hij me gevonden had, ookal stonk hij een beetje naar hond. Daar kon ik wel mee leven. De enige die me nog heel erg wantrouwde van de vampiers die op het veld stonden, was de lange blonde jongen. Omdat ik veel te nieuwsgierig was naar deze rare familie met de gouden ogen, in plaats van de enge bloedrode ogen die ik had. 'Waarom is die jongen bang voor me?' Terwijl ik naar Jasper wees. 'Jasper heeft erg veel ervaring met nieuwe vampiers, hij wacht op het moment dat je dorst krijgt.'
Ik zuchtte. 'Ik heb al dorst. Maar ik wí¬l niemand vermoorden. Dat kan ik niet.'
Ik keek naar beneden. Zouden ze me nu raar vinden? Ik hoopte het niet. Ik vond de familie wel aardig lijken. Maar je wist maar nooit. Alles was anders hier in deze wereld die toch gelijk was aan mijn oude. Heel raar.

De blonde jongen leek iets te ontspannen na mijn woorden. 'Misschien moeten we dan maar wat dieren voor je zoeken, waarop je kan jagen.' Zei hij met een kleine glimlach.
Ik knikte. 'Klinkt wel goed.'
Op dieren jagen was minder erg dan mensen vermoorden. Ik kon niet mijn hele leven als vampier maar op niets leven. Ik was erg nieuwsgierig naar deze familie. 'Zeg ik wil niet onbeleefd zijn.. Maar mag ik misschien jullie namen weten?' Ik voelde me beschaamd. Het klonk zo lullig.
Maar de vrouw die naast de oudste stond glimlachte. 'Maar natuurlijk liefje. Ik ben Esmé, Carlisle en Jasper ken je al. Dit zijn Rosalie, Emmet en Alice. En de twee die weer naar binnen gingen zijn Edward en Bella.' Ik glimlachte terug.
'Zullen we dan nu gaan jagen?' vroeg Emmet ongeduldig.
Ik grijnsde, ik vond Emmet wel cool: 'Is goed.'

Embry (POV)
Toen Leah het hoorde dat ik was ingeprent met een vampiermeisje keek ze me aan alsof ze me wel kon wurgen. Deze woedende reactie maakte ook dat een paar andere van mijn vrienden boos op me werden. Paul had blijkbaar weer honger.
'Hoe kun jij nou weer inprenten met dat DING.' Leah schreeuwde het uit.
'Walgelijk is het gewoon.' Ook Paul schreeuwde er nu tussendoor.
'Het spijt me echt jongens, maar ik heb het ook niet zo gekozen.' Ik haalde mijn schouders op. Elisa was nu alles voor me.
'Ik denk dat jij te vaak op je gezicht bent gevallen toen je klein was. Wat ben jij een poedel in plaats van een wolf.' Leah en Paul waren nu zo boos dat hun handen trilden. Sam kwam nu tussenbeiden. 'Jongens, jullie weten dat het niet Embry's schuld is.' Hij hield de twee vast in hun nekken. Als jullie je boos willen gaan zitten maken en wat dingen mollen, dan moeten jullie jezelf maar nu heel snel veranderen en daarna wil ik er niets meer over horen.'
Door zijn stem kwam weer het geluid van de Alpha door. Ze konden dit niet negeren. Gelukkig. Ik wilde graag nog wat tijd met haar doorbrengen voordat ze mijn hoofd eraf zouden gaan scheuren met zijn tweeën. Ik knikte naar Sam en begon door het bos te rennen. Ik wilde haar weer zien. Nee, ik MOEST haar weer zien. Ik werd door haar aangetrokken als een magneet. Ik versnelde mijn pas en veranderde mezelf. Toen ik in mijn wolfgedaante was kon ik horen wat Leah en Pauk dachten.
Vieze vuile gore Poedel. Hoe kan hij de roedel zo in gevaar brengen. Misselijke walgelijk... Ze waren zich ondertussen aan het uitleven op bomen. Misschien moest ik toch maar in mijn menselijke gedaante blijven.
Ik stond stil veranderde me weer terug trok mijn gerafelde broek aan. Op de grens van ons land ging ik zitten nadenken over hoe ik haar het beste kon bereiken.

Reacties: