FanFic.nl

Sneeuwwitje. Maar dan anders...

#Part II: De Jager

Met pijn in zijn hart ging de Jager naar Sneeuwwitje en zei tegen haar: "Kom, Sneeuwwitje. Laten we een eindje gaan wandelen."
"Oké," zei ze, "Waar gaan we heen?" Haar stem, die zo mooi klonk dat het leek alsof ze altijd zong, betoverde de Jager en even kon hij niet uit zijn woorden komen. "W-we gaan naar het bos," wist hij uiteindelijk uit te brengen. Samen liepen ze richting het bos.

Sneeuwwitje deed alsof ze een naïef prinsesje was, maar ze was niet gek. Ze wist allang welk bevel de koningin aan de jager had gegeven. Ze wist allang dat haar stiefmoeder een toverspiegel had die altijd de waarheid sprak. Ze wist allang dat haar stiefmoeder zo ijdel was als een haan. Haar stiefmoeder dacht dat ze goedbewaarde geheimen had. Maar eigenlijk wist ze helemaal niets. Anders was ze vast niet getrouwd met haar vader, als ze had geweten dat hij een vampier was. Sneeuwwitje zelf was een halfling, half mens, half vampier. Zeer tragisch was het, dat haar vader was omgekomen. Ze was er kapot van geweest. Het samen rennen, samen jagen, dat kon nu niet meer. Haar vader was in het buitenland toen hij stierf. Volgens de officiële verklaring was de koning omgekomen in het bos. Hoe en wat wist niemand. Sneeuwwitje wist wel beter. Waarschijnlijk was haar vader omgekomen bij een aanval door weerwolven. Maar er was niets aan te doen en als prinses moest ze onopvallend blijven, anders had ze haar stiefmoeder allang vermoord.
Sneeuwwitje's moeder was omgekomen vlak na haar geboorte. De koning probeerde haar nog te bijten, maar het was al te laat.

Ze liepen ruim een halve dag en op een open plek hield de Jager eindelijk stil. Hij draaide zich om en trok een mes. Het glinsterde in het licht dat door de bladeren scheen.
"Het spijt me," fluisterde hij, "Het spijt me dat ik dit moet doen. Maar als ik het niet doe vermoord de koningin me en..."
"Ik weet het." zei Sneeuwwitje kil. "Maar ik zal me niet zomaar laten doden."
"M-maar je hebt niks om je te verdedigen!" zei de Jager trillend, terwijl hij met opgeheven mes op haar af kwam. Net op het moment dat hij wou toeslaan, was Sneeuwwitje plotseling verdwenen. De Jager raakte met zijn mes niets dan lucht en bleef verward achter. Hij keek om zich heen, maar ze was niet te zien. Moedeloos liet hij zich vallen op zijn knieën.
Opeens was ze er weer, zo snel dat hij ervan schrok. Ze had iets vastgeklemd in haar armen. Een levende ree. De ree spartelde flink maar Sneeuwwitje hield hem stevig vast. De Jager keek haar stomverbaasd aan en vroeg zich af hoe het haar lukte het beest in bedwang te houden. Toen herpakte hij zich en sprong op haar af. Maar Sneeuwwitje pakte met haar linkerhand het lemmet vast en verkreukelde het als een vel papier, terwijl ze haar rechterarm nog steeds stevig om de ree had geklemd. Ik ben er geweest, dacht de Jager. Met grote ogen keek hij naar het nu nutteloze mes in zijn handen. Onvoorstelbaar. Hij keek weer op het naar het gezicht van de bloedmooie prinses en deed een schietgebedje in zijn hoofd.
"Stop!" zei ze, "Het is zinloos wat u doet. U zult me toch niet te pakken krijgen. Je moet mijn hart uit mijn lichaam snijden als bewijs, klopt dat?"
De Jager knikte trillerig en vroeg zich beduusd af hoe ze dat wist. Sneeuwwitje bewoog haar hand langs de keel van de ree naar de borst. Met één snelle beweging klauwde ze in de borst en de ree krijste terwijl het met zijn poten spartelde. Een paar tellen later werd de ree plotseling slap en had Sneeuwwitje het hart van de ree in haar hand. De Jager was wel wat gewend, maar dit verafschuwde hem toch.
Alsof er niets gebeurd was, zei ze: "Neem dit, en stop het in je kistje. De koningin zal het verschil niet zien."
Misselijk van de gruwelijke dood van de ree gaf de Jager haar het kistje terwijl hij zijn hoofd afwendde. Sneeuwwitje stopte het hart erin, gaf het kistje terug en was verdwenen voordat de Jager met zijn ogen kon knipperen.

Reacties: