FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 30. Stupid.

Als we uitgegeten zijn gaat de bel. ‘’O daar zal je Ricky hebben Kier.’’ Mompelt Yu terwijl hij opstaat om open te gaan doen. Mijn nekharen gaan meteen overeind staan. Hell no niet Ricky! Die is wel de laatste die ik wil zien! Het liefst zou ik gillend naar de badkamer rennen en me daar opsluiten. Maar ik zit aan de stoel vastgeplakt. Zodra er een jongen binnen komt, die wel Ricky moet zijn, springt Kiro van zijn stoel en huppelt er op af. Flop, en ze zitten aan elkaar gedokt. Precies voor mijn giechel. 3 Speren worden met volle vaart in mijn hard geboord. Opeens blijkt mijn overgebleven melk van de cornflakes heel erg interessant. Ik probeer mezelf te beheersen. Waarom gaat hij hier voor mijn neus staan zoenen? Okay ik doe het ook voor zijn neus maar dat boeit niet. Ik voel Romeo’s ogen in me branden. Als ik even gluur, zie ik hem bezorgt naar me kijken. Wat een schat is het toch. Maar zo kijken moet hij nu niet doen tenzij hij me wil laten janken. Gelukkig verlost Strify me met de smoes dat we onze make-up moeten doen. Hij moet me letterlijk naar de badkamer sleuren. Ik sta verstijfd voor de spiegel. ‘’O gottt…’’ Is het enige wat ik weet uit te brengen. Strify slaat een arm om me heen en drukt een kus in mijn nek. ‘’Tja, jij doet het zelfde.’’ Zegt hij voorzichtig. ‘’Ja weetik…maar hij heeft dit zelf gedaan dus hij moet niet zijken.’’ Mompel ik. Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik ga wat make-up uit mijn tassen vissen en maak me op en doe mijn haar. Als Strify en ik samen naar de kamer lopen, is hij ineens verdwenen. Ik zie nog net de WC deur dicht gaan. Nee he? Moet ik als nog alleen in de kamer zitten. Want zie ik buiten met Romeo en Yu. Ik pluk mijn Ipod uit mijn tas en ga op Strify’s matras zitten. Zo ver mogelijk weg van Kiro en Ricky. Wel moet ik zeggen dat die Ricky er dan misschien niet slecht uit ziet. Dat scheelt weer iets. Voordat ik de oordopjes in mijn oren kan stoppen vraagt Ricky om er bij te komen zitten. Nee zeggen kan ik natuurlijk weer niet. Dus met tegenzin ga ik op de andere bank zitten. ‘’Jij bent Anne toch?’’ vraagt hij. “Ja..’’ Mompel ik bijna onverstaanbaar. Ga asjeblieft geen gesprek met mij voeren, denk ik. Tegen jou ga ik toch niet veel zeggen. Misschien is hij dan wel aardig maar ik ga hem dus echt niet aardig vinden. HIJ heeft Kiro van mij afgepikt. Dan ga ik hem echt niet mogen hoor. Maar hij is een gesprek aanknopen helaas wel van plan. Het gaat nogal over koetjes en kalfjes. Hoe ik hier gekomen ben, hoe het komt dat ik zo goed Duits spreek en of ik me vermaak met alleen maar jongens. Normaal geef ik er dolgraag antwoord op. Maar niet tegen hem, en het komt er allemaal maar met moeite uit. Na een poosje vraag ik me af waar Strify blijft. Hij zal toch niet zeker op een moment als dit met zijn reet in de pleepot zijn blijven steken? Op een gegeven moment draait het gesprek er zo op uit dat Ricky aan Kiro vraagt wie er beter kan zoenen, hij of ik. Waarop Kiro doodleuk antwoord dat hij dat niet weet. Vanaf dat moment lijkt alles zich in slowmotion af te spelen. Hun hoofden komen steeds dichter bij elkaar. Dan raken hun lippen elkaar. Baf, weer 3 speren boren zich door mijn hart heen. Die drie, samen met die vele andere die er nog in waren blijven steken waren er al eigenlijk te veel om me niet in tranen uit te laten barsten. Maar dit zijn de speren die de boel doen laten overlopen. Mijn ogen zitten aan de twee op de bank vastgeplakt. Ik zie hoe ze zoenen, Kiro met Ricky. In plaats van met mij. Op dat moment komen Yu en Romeo binnen. Die stokstijf blijven staan als ze zien wat er op de bank gebeurt, en dat ik er recht tegenover zit. Hun ogen worden groot. “O gott..’’ Is het enige wat Romeo weet uit te brengen. “Anne!’’ Piept Kiro als hij is uitgelebbert is en mijn hoofd ziet. Maar het is al te laat. De eerste traan rolt al uit mijn ooghoek. ‘’Sorry! Ik..’’ Probeert Kiro wanhopig uit te brengen. Maar veel verder komt hij niet. Dan gaat de WC deur open en komt Strify de kamer in. Zijn ogen verplaatsen zich van de geschokt kijkende Romeo en Yu naar de twee op de bank die nog half in elkaars armen zitten. Snel loopt hij naar me toe en gaat op zijn knieën op de bank naast me zitten. Hij trekt me tegen zich aan en streelt door mijn haren. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Strify werpt een blik op Kiro, die alleen hij schijnt te begrijpen. Want Kiro slaat somber zijn ogen neer. Strify wiegt me zachtjes heen en weer om me stil te krijgen. Romeo en Yu staan nog steeds bij de buitendeur. Het is een grote puinhoop in mijn hoofd. Ik probeer helder na te denken en alles op een rijtje te zetten, maar dat lukt niet echt. Waarom moet ik in hemelsnaam weer in tranen uitbarsten. Hoe stom moet dat wel niet staan. Nou ben ik echt zo’n muts die er niet mee om kan gaan dat het uit is. Klopt ook, en dat vind ik verschrikkelijk stom. Strify werpt een dodelijke blik op Kiro. ‘’Het is niet zijn schuld…’’ Mompel ik schor terwijl ik Strify’s voeten bestudeer. Kiro staat op en legt vluchtig een hand op mijn schouder. Hij kijkt me aan. ‘’Het spijt me.. Ik..Sorry.. Ik wilde je niet zo van streek maken.’’ Brengt hij hakkelend uit. Zijn ogen staan somber. Dan loopt hij Ricky achter zich aan sleurend de deur uit. Die blik in zijn ogen en het tafereel op de bank blijven op mijn netvlies gebrand staan. Strify staat op en neemt me mee naar de luchtbedden waar hij op gaat zitten. Ik ga liggen en leg mijn hoofd op zijn schoot. Hij trekt zijn deken over me heen. Eigenlijk zou ik moeten genieten van een Strify teder doen moment. Maar mijn hoofd is te vol van andere dingen. De taferelen blijven zich maar herhalen. Steeds zie ik die blik weer in Kiro’s ogen. Ons gezellige logeer partijtje, is uitgelopen op een grote ramp. ‘’Wat een naaistreek..’’ Mompelt Yu vanaf de andere kant van de kamer. ‘’Yu, het is niet zijn schuld. Ik doe toch immers hetzelfde?’’ Zeg ik zacht. ‘’Ja nou en, hij weet dat jij er zo’n moeite mee hebt. Hij heeft er zelf voor gekozen en jij niet punt uit.’’ Zegt hij streng. ‘’En jij zij nog wel dat hij het ook niet makkelijk vind. En dat zie ik ook echt wel aan hem.’’ Weer ik terug. ‘’Ja maar het is zijn eigen keus Anne. Niks aan te doen.’’ Helaas niks aan te doen nee. Ik dreig weer in een huilbui uit te barsten. Maar ik probeer me te concentreren op Strify die over mijn zij wrijft. Wat wel een beetje helpt. En uiteindelijk dommel ik in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.