FanFic.nl

Drugs VS Love

Hoofdstuk 23: Just don't

POV Vivian
Dit kon ik heb niet laten doen. Dat kon ik niet maken.
Die mannen zullen hem verminken. Nee, ik moet het afzeggen. Maar hoe?
Eindelijk klonk de bel van het laatste lesuur. ‘Vergeet je huiswerk niet!´
´Waarom lopen die leraren altijd zo te zeiken?´ Zuchtte Fleur. Ze moest eens weten wat er nu in mijn hoofd omging.
Ik haalde mijn schouders op en liep naar mijn kluisje. Onderweg werd ik uitgejoeld door een groepje jongens. Ze waren laatstejaars. Nooit keken ze naar me om, totdat ik een keer tegen een van de jongens op botste. Nu was ik hun pispaaltje geworden.
Met een roodhoofd probeerde ik ze te negeren. Gewoon doorlopen, niet op letten. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De jongens bleven in mijn hoofd rondspoken. Wat als ik er nou wat van had gezegd? Of als ik mijn hoofd ophad geheven en recht door het groepje heen was gelopen? Ach wat, ik had het toch niet gedurfd.

POV Dave
Fuck fuck fuck. Waarom moet ik nou die stomme deal doen? Waarom deed ik niet die van morgen? Vanaf vandaag vervloek ik Vivian. Waarom moest ze nou zo onweerstaanbaar zijn?
Die Smiley’s waren gevaarlijk. Ik zit diep in de shit.
Morgen vraag ik wel of Yoran of Erik mee. Ik kan dit niet in mijn eentje.
Gelukkig kan ik Vivian morgen uitgebreid bewonderen. Dan had ik haar helemaal voor mezelf. Eindelijk.
Die meid spookt teveel door mijn hoofd. Haar mooie ogen, lieve lach en dan die lekkere geur.
Een soort van snoepjes geur. Heerlijk.
De bel van het laatste uur was eindelijk gegaan. De dag had niet veel langer moeten duren. Misschien moet ik haar zo gaan bellen. Ik wil gewoon haar stem horen. Het liefst zou ik bij haar willen zijn. Maar dat gaat nou eenmaal niet.
Vervloekte drugs. Ik wou dat ik er nooit aan begonnen was.
In de hal van de kluisjes hoorde ik een groep jongens joelen. Verbaasd keek ik naar hun. Nog verbaasder keek ik naar Vivian, die schijnbaar hun pispaaltje was.
Een woede schok ging door mijn lichaam. Hoe durfde ze! Het verlangen om haar te beschermen werd met de stap groter. Vivian liep met een rood hoofd langs de jongens. Klootzakken.
Vlug liep ik achter haar aan. Dat geheime gedoe kan me de pot op.
‘Vivian! Wacht!’ Ze reageerde niet op mijn woorden. Schijnbaar dacht ze dat ik een van die jongens was. Ik versnelde mijn pas en kwam naast haar terecht.
Ze scheen me te herkennen en keek me verdrietig aan. ‘Heb je het gezien?’ Fluisterde ze.
Ik knikte. Vivians ogen vulde zich met tranen. O nee, niet gaan huilen. Daar kan ik niet tegen. Ik trok haar zachtjes mee. Gewillig liet ze zich meetrekken. Na een paar passen waren we tussen de kluisjes, waar we meer privacy hadden. ‘Hé, niet verdrietig zijn. Het komt wel goed. Moet ik ze slaan voor je?’ Fluisterde ik in haar oor. Voorzichtig trok ik haar tegen me aan. Gelijk drukte ze haar gezicht tegen mijn borst. Haar armen om mijn middel. Het maakte me gek. Mijn controle vloog mijn lichaam uit. Ik wilde haar zoenen. Haar gelukkig maken.
Ze schudde haar hoofd. ‘Niet slaan, dat maakt het alleen maar erger.’
Ik lachte. Wat was ze toch lief. Die jongens verdiende haar tranen niet. Ik duwde haar hoofd omhoog met mijn vinger onder haar kin. Teder gaf ik haar een zoen.

Reacties: