FanFic.nl

"Schilderij"

1. Alles veranderde door één kleine beslissing

Mijn ogen doorzochten de overvolle kapstok op zoek naar mijn zwarte vestje, mijn handen duwden de grote jassen van mijn ouders aan de kant en mijn voeten trapten de op de grond gevallen jassen aan de kant zodat mijn moeder het niet gelijk op zou vallen. ‘Heb jij toevallig mijn zwarte vestje gezien?’ ik keek even naar Michelle, mijn jongere zusje, die haar hoofd schudde. Ik zuchtte en duwde alle jassen nogmaals aan de kant. Mijn hand voelde de ronde vormen van de knoopjes op het vest en Ik greep het vestje uit de jassenzooi - met als gevolg dat er nog een paar jassen die ik nog nooit eerder had gezien van de kapstok afvlogen - en liep naar de woonkamer. ‘Mam?’ ik duwde de keukendeur open. Mijn moeder stond met een gebogen rug de vaartwasmachine in te pakken en keek moeizaam op. ‘Mam, ik ga even een stukje wandelen. Om het dorp te verkennen’ de waarheid was dat ik het dorp helemaal niet hoefde te verkennen, het dorp was zo klein dat als je ongeveer 10 stappen deed je aan de andere kant was en verdwalen geen optie bleek te zijn. In de 3 dagen dat ik hier nu officieel woon was het niet zo moeilijk om de weg te vinden, zelfs naar het andere dorp fietsen - De middelbare school is niet in de dit dorp, de kinderen uit het dorp moeten naar het dichtstbijzijnde dorp fietsen voor school - was een eitje. Mijn moeder knikte. ‘Oké, maar om 10 uur thuis zijn Chey. Geen tel later’ ik rolde met mijn ogen en wilde een opmerking maken over het feit dat ik geen klein kind meer was maar besloot dat het verstandiger was mijn mond te houden. ‘Oké’ ik liep langs mijn moeder heen de keuken uit en ging via de schuur naar de achtertuin. Ik stond even een seconde stil omdat mijn ogen moesten wennen aan het donker dat me plotseling overviel. De maan verlichte het zandpaadje en ik kon door onze niet al te grote tuin naar de straat toe lopen. De lantaarnpalen die mijn opa hier zo prachtig had neergezet deden het niet, dus moesten we het doen met zwakke kaarsjes die door de wind telkens uit gingen. Als je naar buiten moest was het verstandig om een zaklamp mee te nemen, maar Michelle, mijn jongere zusje, vond het te donker en te eng. Met als gevolg dat ik iedere keer als zij naar buiten ging mee moest lopen. Mijn voeten slenterden langzaam, stap voor stap, over de scheefliggende klinkers van de straat. Het licht van de maan vulde het zwak gele licht van de lantaarnpalen net voldoende aan om te zien waar je je voeten neer moest zetten. Ik woonde nu al 3 dagen in dit achterlijke verlaten oord en ik verlangde hevig terug naar mijn oude woonplaats, mijn oude school, mijn oude vrienden, mijn oude leven. Ik verlangde gewoon terug naar de bewoonde wereld. Volgens mijn moeder was het slechts een kwestie van wennen, maar zij vond het hier dan ook fantastisch, prachtig en bovendien alles overtreffend. Net als Michelle, mijn zusje, die haar oude vrienden totaal niet leek te missen. Ik was pas 16 geworden, ik hoorde lol te maken met mijn vrienden, uit te gaan en dronken te worden. Alleen rondslenteren door een verlaten dorp was nou niet bepaald wat ik er van verwacht had. Maar hoe hard ik ook zeurde en zeurde, mijn ouders gaven niet toe en waren vastbesloten om ons nieuwe huis hier volledig woonbaar te gaan maken. Mijn blonde haren wapperden sierlijk op het ritme van de wind, in een straal van 1 kilometer was geen levend wezen te bekennen. Geen mogelijke vriendinnen of vrienden, om van leuke jongens maar niet te spreken. Een paar maand geleden hadden mijn moeder me een scooter beloofd voor mijn 16e verjaardag, niet omdat ze zo graag een duur cadeau voor me wilden kopen. Nee, integendeel mijn moeder was de zuinigste mensen op de hele wereld. Maar naar lang zeuren en bovenal het feit dat ik op mijn 15e verjaardag niks had gekregen had ik het dan toch voor elkaar gekregen. Alles ging goed tot mijn 16e verjaardag, op die dag kwam mijn moeder ermee dat ze een scooter toch echt te duur vonden i.v.m. de verhuizing. Dus, in plaats van een scooter waarmee ik in ieder geval naar mijn vrienden toe kon rijden kreeg ik een kast voor mijn nieuwe kamer. Ik schopte met mijn nieuwe Nike schoen tegen een kiezelsteentje aan die een paar meter verder op in een putje belandde. Vanaf de eerste dag dat ik hier officieel woonde slenterde ik iedere avond het zelfde saaie rondje, omdat er niet veel andere rondjes te maken waren in dit saaie dorp en omdat ik geen zin had om de weg kwijt te raken in een of ander eng bos aan de andere kant van het dorp. Ik wierp een vluchtige blik op mijn Black Berry, ik had nog een krap kwartiertje om naar huis te lopen. Maandag was ik voor het eerst naar mijn nieuwe school geweest, een klas van 16 leerlingen was totaal iets anders dan ik gewend was. De klassen op mijn vorige school varieerden van 30 tot 35 leerlingen. Alles was hier klein, de supermarkt, het voetbalveld, de sportzaal en zelfs de kroegjes in het soort van centrumpje waren stukken kleiner. Er woonden bijna alleen maar kleine kinderen en mensen van mijn leeftijd waren er niet tot nauwelijks. De enigste school is de basisschool, en zodra je naar de middelbare school ging moest je naar een klein stadje fietsen. Ongeveer 10 kilometer verderop. Mijn ogen dwaalden af naar een klein huisje een paar honderd meter verderop, ik bestudeerde de lege woonkamer grondig en vroeg me af of er iemand thuis was. Ik knipperde met mijn ogen toen het licht plotseling aan ging en wendde snel mijn blik af en staarde naar mijn zwart met rode Nikes. Ik keek niet eerder op dan toen ik de hoek van de straat om was gelopen. Als mijn moeder naast me had gelopen wist ik precies wat ze zou hebben gezegd. “Cheyenne, je weet toch dat het niet beleefd is om bij mensen naar binnen te gluren? Schaam je.”� De waarheid was dat ik me niet schaamde en dat mijn moeders woorden me zo langzamerhand niets meer uitmaakten, ik hield van mijn moeder maar daar hield het dan ook wel mee op. We lagen elkaar niet echt zo, haar kattige en directe karakter werkte me op mijn zenuwen en veroorzaakte vaak ruzie. Ik had niet zo’n goede band met mijn moeder, ik moest het altijd van mijn vrienden hebben, maar nu ik dan zonder hen kwam te staan waren mijn ouders de enigen die ik had. En begrijp me niet verkeerd, ze waren me heel dierbaar maar ik had mijn vrienden hard nodig om te kunnen overleven. Ik keek op en kwam tot de conclusie dat ik bijna thuis was, ik wandelde rustig de … straat in. In de verte zag ik het vage licht dat uit ons huis kwam. Ik keek de vage schim die naast mijn moeder op de bank zat, het kon onder geen mogelijkheid mijn zusje zijn want die zat een eindje verderop aan de grote tafel een tekening te kleuren. De auto van mijn opa stond er niet, dus dat was ook geen mogelijkheid. Mijn ogen bleven hangen bij de man - ik was er van overtuigd dat het een man was - en ik kon er niet bij wie het zou kunnen zijn. Mijn moeder was niet het type mens met de vele vrienden en vriendinnen dus sloot ik dat ook uit. Met familie hadden we weinig contact, behalve mijn opa en oma van mijn moeders kant. Na mijn vaders dood hadden zijn ouders alle banden van contact met ons afgesneden dus waren we opgehouden met contact houden. Ooms en tantes spraken we nooit tot zelden en zouden zeker niet bij ons op visite komen zonder het van te voren te zeggen. Ik duwde mijn sleutel in het roestige slot en duwde de voordeur langzaam open. Een zware lach - het was een man, had ik dus toch gelijk bulderde door het huis heen en mijn vermoedens werden bevestigd. Ik kende hem niet. ‘Cheyenne’ mijn moeder stond op van de bank zodra ik de kamer in liep. De man die naast haar zat was iets stevig gebouwd en had een donkergrijze baard. Zijn blauwe ogen spraken boekdelen, hij vond het hier maar al te gezellig. ‘Mag ik je voorstellen aan onze nieuwe buurman, meneer Ossen’ de man schudde me een hand, de grijns op zijn gezicht verdween nog altijd niet. ‘Zeg maar Nico, hoor’ ik glimlachte. ‘Cheyenne’. Ik beet kort op mijn onderlip. ‘Aangenaam kennis te maken, Nicco.’ Ik vroeg me af waarom Nicco hier eigenlijk was, en wanneer hij weer van plan was te vertrekken. Ik nam plaats op de oude stoel en keek het krakerige scherm. ‘Ajax, dat zijn die roden, staat met 1-0 voor’ ik rolde met mijn ogen, alsof ik niet wist dat Ajax in rood speelde. ‘Uhu’ mompelde ik en ik keek naar mijn moeder. Ze hield totaal niet van voetbal en ze keek er nooit naar, had Nicco geen eigen tv of zo. Ik stond op en slenterde naar de deur. ‘Ik ga naar bed, ik ben moe’ mijn moeder zuchtte en knikte. Het leek wel alsof ze sinds de verhuizing nog vermoeider was geworden dan daarvoor en de donkerblauwe wallen onder haar ogen werden donkerder en groter. Soms had ik de neiging om haar te omhelzen en haar vast te houden, maar iets in me hield het tegen. Misschien omdat mijn moeder en ik nooit echt goed met elkaar op konden schieten, sinds de dood van mijn vader was onze band alleen maar verslechterd. Ik vertelde niet echt veel meer aan haar en had het idee dat zij ook vele dingen voor mij verzweeg. Mijn gedachten werden onderbroeken door hard gevloek van onze buurman die op de bank een potje voetbal zat te kijken, mijn ogen dwaalden af naar mijn moeder die stilletjes naast hem zat en af en toe smachtende blikken naar hem wierp. Ik beet zachtjes op mijn tong en wendde mijn ogen af.

Mijn wenkbrauwen waren gefronst boven mijn ogen die geconcentreerd naar het nog geheel witte doek keken, mijn hand omklemde een donkerbruine kwast die boven een pallet met allerlei kleuren verf bleef zweven. Voorzichtig blies ik de blonde haren voor mijn gezicht weg en drukte de kwast zachtjes in de licht blauwe verf. Ik beet mijn tanden op elkaar en liet de kwast egaal over het doek heen glijden. Alles leek perfect te zijn, de helder blauwe lucht was identiek aan de blauwe lucht die ik in gedachten had voor mijn schilderij en de verf leek ook nog eens mee te gaan werken. ‘Cheyenne, ben je boven?’ het was altijd het zelfde, op de momenten dat ik tijd voor mezelf wilde. Alleen zijn met mijn schilderijen, dan kwam mijn vader aanzetten. ‘Ja, ik ben boven’ ik had moeite om een zucht te onderdrukken. Snel legde ik het pallet en de kwast aan de kant en liep ik naar de deur. Ik deed de deur niet helemaal open in de hoop dat mijn vader de hint zou begrijpen en iets anders zou gaan doen. ‘Heb je soms zin om mee te gaan naar de beeldengalerij, gewoon gezellig. Jij en ik?’ Ik keek even snel mijn kamer rond en zuchtte. ‘Nee, sorry vandaag even niet’

Mijn ogen waren doorlopen van de tranen, mijn hand omklemde de ijskoude hand van mijn vader. De warmte was uit zijn lichaam verdwenen, dit was mijn vader niet meer. Het was slechts een zwak omhulsel, mijn vader was op de plek waar hij hoorde te zijn. Een plek waar we ooit allemaal heen zouden gaan, en waarvan we pas zouden weten waar en wat het was als het onze tijd was. De tijd van mijn vader was gekomen, die van mij niet ik moest doorgaan samen met de mensen die ik nog wel over had. Als je het zo formuleerde leek alles zo simpel, maar in werkelijkheid was het des te moeilijk. Ik liet de hand zachtjes terug glijden in de bruine kist en sloot mijn ogen langzaam. Het was onbeschrijfelijk, de pijn die een mens kon voelen. Ik wist dat ik mijn vader niet terug kon halen met tranen, ik wist dat ik er niemand mee kon helpen. Maar ze rolden over mijn wangen als de regendruppels over de beslagen ramen. De gedachten aan al die dagen dat ik niet bij hem wilde zijn, dat ik weer eens niet mee wilde naar een galerij of dat ik weer eens boos op hem was leken zo onverdraaglijk nu. Allemaal verloren tijd, tijd die ik beter aan hem had kunnen besteden toen hij er nog was. Mijn adem stokte, ik wilde mijn ogen niet openen. Ik wist dat ik een hele reeks mensen een hand moest geven, ontelbaar keer “gecondoleerd”� aan moest horen. En ik wist niet zeker of ik het allemaal nog wel zou trekken. Het liefst zou ik weg rennen, zover mogelijk weg. Weg van iedereen en alles, alleen zijn met mezelf. Maar ik wist dat dat niet mogelijk was, ik moest hier blijven en het aanhoren. Ik moest bij mijn moeder zijn, nu mijn vader er niet meer was om dat te doen. Het voelde alsof het mijn taak was om mijn moeder bij te staan nu ze het moeilijk had, om mijn eigen zorgen weg te duwen in het donkerste hoekje dat er te vinden was en ze te proberen te vergeten. Alsof ik er zelf niet meer toe deed, en alles wat ik moest doen was dat wat mijn vader behoorde te doen. Ik voelde een warme hand op mijn schouder drukken. ‘Cheyenne’ zuchtte een vertrouwde stem, een vertrouwde stem die ik in geen jaren had gehoord. De stem die me altijd opvrolijkte, de stem waar ik zo ontelbaar veel van hield. ‘Het spijt me voor je Chey’ niemand kon mijn naam zo goed uitspreken als hij, alsof hij er voor gemaakt was. Ik antwoordde niet, bang dat ik bij het minste of geringste in tranen uit kon barsten - alweer. Ook al wist ik dat hij het begin was van een lange reeks mensen, het voelde goed en diep in mijn hart wist ik dat ik hem had gemist. En dat hij altijd een deel van mij zou zijn. Matt zou altijd mijn beste vriend blijven, wat er ook gebeurde wat er ook ging gebeuren. Ik luisterde naar zijn voetstappen die langzaam naar de volgende in de rij met familieleden bewogen, misschien mijn moeder. Of mijn oma. ‘Cheyenne lieverd’ ik keek op en beet op mijn onderlip. Mijn tante keek me met ogen vol medelijden aan, ik wilde niets liever dan in haar armen vallen en uithuilen. Mijn enige verlangen, op dit moment. Mijn tante streelde kort mijn wangen en liep vervolgens door, ik zei niks. De afgelopen paar dagen waren een ramp geweest, ik was het huis niet uitgekomen maar zelfs daar kon ik niet ontsnappen aan de waardeloze en hevige gevoelens die er door me heen gingen. Mijn vaders plek aan tafel was leeg, zijn plek op de bank ook en iedere keer als ik langs mijn ouders kamer liep gingen mijn ogen automatisch naar zijn deel van het grote waterbed. Plekken die voor altijd leeg zullen zijn, niet gevuld met degene wie ze hoorde te vullen. Mijn vader. Het was als een grote nachtmerrie, alleen kon ik deze keer niet mijn ogen weer openen en me beseffen dat alles weer normaal was. Zoals het hoorde, want het werd nooit meer normaal, nooit zou het weer zo zijn zoals het hoorde. ‘Gecondoleerd.’ Mijn beste vriendin, Nicci, stond een beetje beteuterd voor me. Ik wist dat Nicci een wel heel slechte trooster was en ze wist niet hoe ze om moest gaan met mensen die huilden. Maar ze bleef een schat van een meid. Ik omhelsde haar en zij liep door naar mijn zusje die een eindje verder op haar tranen verbazingwekkend goed onder bedwang kon houden. ‘Kom’ fluisterde mijn moeder, ze pakte mijn zusje en mij bij onze armen en trok ons zachtjes mee naar de kamer voor de familie leden waar mijn opa en oma ook zaten. ‘Droog je tranen’ fluisterde ze in mijn oor…

Binnen één seconde zat ik recht overeind in mijn bed, mijn adem hijgde en mijn handen zochten naar iets wat ik vast kon pakken zodat ik niet direct weer stijl achteruit zou vallen. ‘Nachtmerrie’ hijgde ik. ‘Het was gewoon een nachtmerrie Chey’ probeerde ik mezelf gerust te stellen. Ik bleef de woorden herhalen totdat het gehijg afnam en mijn hart weer een beetje in het normale tempo begon te bonken. Voor zover dat mogelijk was na zo’n droom. Of nachtmerrie, wat je het maar wilde noemen. Ik had nog nooit over de begrafenis van mijn vader gedroomd, en dat had ik mezelf altijd in dank af genomen. Ik wilde er niet aan herinnerd worden, ik wilde er niet mee geconfronteerd worden ik had dat deel van mijn leven afgesloten en ik moest verder nu. Zonder rare gedachtes die me depressief maakten. Ik kon niet voor altijd stil blijven staan bij het verlies van mijn vader. Iedereen moest door, je kon niet stil blijven staan terwijl de wereld door draaide. Het leven ging door, en daar had je maar mee te leven.

De wind speelde met mijn blonde haren, mijn ogen keken naar het op groen springende stoplicht en mijn voeten begonnen weer te trappen op de trappers van mijn oude gele fiets. Ik bleef Nicco een rare man vinden, afgelopen avond had hij de hele wedstrijd tot in de laatste seconde uitgekeken en was toen mopperend - volgens mijn mening door de nederlaag van Ajax, volgens mijn moeder was hij helemaal niet chagrijnig - naar huis gegaan. Mijn moeder had vervolgens snel de tv uitgezet en was samen met mij naar boven toe gegaan. Haar dromerige blikken, en opgewekte humeur zeiden me genoeg. Mijn moeder was in de wolken, met Nicco. Ik vond het niet erg, mijn moeder had wel vaker korte liefdesrelaties gehad. Zolang het niet al te serieus werd en ik er verder geen last van had gunde ik mijn moeder dat pleziertje wel. Ik streek door mijn blonde haren en voelde de wind over mijn armen strelen. Mijn voeten trapten in mijn afgetrapte Converses op de trappers van mijn fiets die het schoolplein op reed. Ik sloeg mijn ogen neer en keek niet naar de mensen die me aanstaarden, ik was dan wel al een paar dagen hier op school geweest ik was en bleef “het nieuwe meisje”�. En ik haatte het, ik haatte het om het nieuwe meisje te moeten zijn. Ik zette mijn fiets in het eerste fietsenrek en zette hem - met enige moeite - op slot. Ik trok mijn shirt recht en liep de school in, overal waar ik langs liep vielen de gesprekken stil en werd ik aangestaard. Dachten ze nou echt dat ik het niet door had? ‘Ah, Cheyenne. Jou zocht ik al’ ik keek omhoog, mijn mentor - meneer Droit - keek me aan. ‘Ik heb je kluissleutel’ hij duwde een klein zilveren sleuteltje in mijn handen. ‘Nummer 67, succes ermee. Mocht je nog vragen hebben, de deur staat voor je open’ ik knikte en draaide me om. Mijn mentor was een redelijk grote man met een klein zwart snorretje en halflange haren. Hij leek me aardig, maar niet iemand die erg geliefd zou zijn als leraar. Ik duwde de sleutel in het bijbehorende kluisje en stopte mijn jas erin. Mijn kluisje was helemaal in de hoek van alle kluisjes en bovenaan, ik moest op mijn tenen staan en kon er nog maar net bij. Geen wonder dat dit kluisje nog niet bezet was door iemand anders, niemand kan er bij. Ik haalde mijn agenda uit mijn zwarte Converse schoudertas en sloeg hem open - ik kende mijn rooster nog lang niet goed genoeg om te weten wat en waar we les hadden. “Eerste uur: Engels, lokaal 52”� ik sloeg mijn agenda dicht en slenterde door de gangen - ondertussen op de bordjes kijkende waar ik heen moest - naar lokaal 52. De lerares Engels - mevrouw Devoir - kwam tegelijkertijd met mij het lokaal in gelopen en nadat iedereen plaats had genomen keek ze me met een glimlach aan. ‘Zo, een nieuw gezicht in de klas zie ik’ ze stak haar hand naar me uit - ik was voorin gaan zitten omdat alle overige plaatsen bezet waren - en bekeek me even snel. ‘Ik ben mevrouw Devoir, en jou naam was…?’ ze keek me weifelend aan. ‘Cheyenne’ zei ik vlug. ‘Ik heet Cheyenne’ er heerste een akelige stilte in de klas en ik voelde dat ik rood begon te worden. ‘Oké, laten we gaan beginnen met de les. Pak allemaal je boek voor je op bladzijde honderd 108’ maakte Devoir een einde aan de stilte. Ik schrok op van een zachte tik op mijn rug, ik was zo in het boek verdiept geweest dat ik helemaal niet had gemerkt dat het lesuur om was. ‘Eh, Cheyenne was het toch?’ ik knikte naar het meisje achter me. ‘We moeten naar Frans, loop maar met ons mee’ ik keek haar dankbaar aan en pakte snel mijn spullen in. Het was een ramp, een nieuwe school, nieuwe gangen en nieuwe lokalen. Ik voelde me een brugger, en dat voelde rot. Voor de tweede keer brugger voelen was niet helemaal wat in de planning lag voor dit jaar. ‘Mijn naam is Emma, en dit is Charlotte’ Ik glimlachte naar de meisjes maar zei niks. ‘Hier is het Frans lokaal, meestal hebben we hier Frans’ ik zette mijn tas dit keer ergens in het midden van het lokaal neer en het meisje dat zichzelf Emma had genoemd zette haar tas naast die van mij.’Als het mag?’ ze keek me weifelend aan. ‘Natuurlijk’ mompelde ik.

Mijn dagen slopen traag voorbij, ik ging naar school, kwam weer thuis deed mijn huiswerk en ging slapen. Mijn dagindeling. Mijn moeder was begonnen bij haar nieuwe werk en had het ontzettend naar haar zin, evenals mijn zusje die gelijk een hele vriendinnenclub had opgericht.

Reacties: