FanFic.nl

Tom Will Never Change

Hoofdstuk 2: Getting Through Human Crowds

Tom Pov

Ongeduldig vouwde ik het vloeitje dicht en rommelde in mijn broekzak naar mijn aansteker. Ik was hem altijd kwijt, maar ja, dat was ook logisch als je broeken droeg die 5 maten te groot waren. Ik kwam van alles tegen, muntjes, touwtjes, een pakje kauwgom, snoeppapiertjes. Maar m’n aansteker was foetsie. Ik keek naar de andere drie. Bill en Georg stonden al aan een sigaret te trekken, en Gustav stond op het punt de zijne aan te steken. Snel trok ik de aansteker uit zijn handen.
‘He!’ riep Gustav verontwaardigd uit. ‘Verdomme, Tom. Geef terug!’
Ik deed net of ik hem niet hoorde. Snel stak ik mijn sigaret aan en gooide het ding toen naar hem terug. Gustav keek me boos aan terwijl hij eindelijk ook de zijne aan kon steken.
Het was een paar ogenblikken stil terwijl we alle vier rook uit stonden te wasemen. Af en toe wierp Bill een blik naar de rolband, waar onze koffers nog steeds niet op te zien waren.
‘Wat zullen we vanavond gaan doen?’ vroeg Bill.
‘Uit!’ zei ik enthousiast. ‘Of blijft Georg liever in het hotel op de wc zitten?’
Georg trok een gezicht naar me. Ik keek hem grijnzend aan en nam nog een trek van mijn sigaret. Het was een vreemde verstandshouding tussen mij en Georg, alleen ik had toestemming om dat soort grappen te maken.
‘Ik vind alles best,’ zei Gustav. ‘Waar gaan we heen?’
‘Er is vast wel een leuke discotheek vlakbij het hotel. We zitten immers in het centrum,’ zei Bill.
‘Dat zou goed uitkomen, dan kunnen we lopen,’ zei ik, denkend aan vanavond.
‘Ja, Tom. Dan hoeven je vriendinnetjes niet zo ver te lopen op die hoge hakken,’ zei Bill, en hij blies rook in mijn gezicht. Ik hoestte luidruchtig in zí­jn gezicht, als wraak, ook al had hij gelijk. Een avond uit eindigde altijd in stomende seks. Het was alsof ik er geen controle over had. Gelukkig werd het nooit saai.
Bill en ik klopten op precies hetzelfde moment de as van onze sigaret. Het was bijna eng, hoewel dit soort dingen ons vaker overkwamen. Soms maakten we elkaars zinnen af. Ook zo’n irritante gewoonte, maar dat scheen tweelingen vaker te overkomen.
Georg was inmiddels door z’n eerste sigaret heen en stak een tweede op. Bill keek beteuterd in zijn pakje. Georg had zijn laatste gegapt.
‘Ik moet vanavond ook meteen nieuwe sigaretten kopen,’ mompelde hij voor zichzelf.
‘Doe dat,’ zei Georg, en hij nam een tevreden trek van zijn sigaret. ‘Dan kan ik weer van je lenen.’
‘Dat had je gedacht, Listing,’ zei Bill fel. ‘Ik krijg nooit terug wat jij van me leent.’
‘Oh, wil je hem terug?’ zei Georg grijnzend, en reikte Bill zijn half opgerookte sigaret aan, waar Bill met een walgend gezicht naar keek.
‘Nee, dank je…’
Op dat moment hoorden we achter ons een rommelend geluid, en ik draaide me om. Eventjes verderop kwamen onze koffers aanrollen over de band. Vlug liepen we ernaar toe.
‘Hé, wacht even!’ riep Georg, die eerst een halve sigaret moest uitdrukken voor hij ons kon volgen. De crew had al voor karretjes gezorgd, en de eerste koffers erop geladen. Even later reden we met de hele bende het media circus tegemoet. Ik zette mijn charmantste glimlach op terwijl ik de eerste vrouwelijke fans te woord stond. Snel scande ik het publiek op leuke meisjes. Daar achterin tegen de wand stond een leuke. Ze had blond haar en een leuk, weinig verhullend bloesje aan. Ik tilde mijn zonnebril iets op, maakte oogcontact en knipoogde. Het meisje gleed omlaag langs de muur. Flauwgevallen. Tsja, maar dat gebeurde wel vaker. Ik maakte mijn weg naar de uitgang, zette flink wat handtekeningen in boekjes, op armen en buiken, iemand wilde hem zelfs op haar bh. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ze kreeg er zelfs twee, op iedere schelp één. Bill stond me even verderop hoofdschuddend aan te kijken, hoewel hij zelf ook niet te klagen had. Het meisje waar hij nu mee stond te praten mocht er zéker zijn. Ik gebaarde met mijn hoofd naar haar, en Bill draaide zich wijselijk om.
Toen we eindelijk het vliegveld uit waren en in de taxi zaten, liet ik mijn hoofd tegen de zitting rusten, terwijl Bill naast me wiebelend uit het raam zat te kijken.
‘Bill, chill!’ riep ik geïrriteerd. ‘Kan je nou niet heel even stil zitten?’
‘Londen is cool!’ riep Bill enthousiast. ‘Dit is zo’n beetje het enige wat we ervan zien, dus niet zeuren.’
‘Ik zeur toch niet?’
‘Nee, maar overmorgen, als we op weg zijn naar Spanje wel. “Oooh, Bill, nou heb ik nog niets van Londen gezien! We moeten terug!”�’ imiteerde Bill me. Ik keek chagrijnig voor me uit, en probeerde het gehoon uit mijn hoofd te bannen, want ook Georg en Gustav lachten gezellig mee. Wacht maar, dacht ik in mezelf. Vanavond zouden we pas echt zien wat Londen te bieden had.

Reacties:

MyReflection zei op 14 juli 2010 - 9:10:
Ik ben benieuwd naar de rest,
verder,
Kirsten