FanFic.nl

De Tijd [4-shot][TC]

De tijd van afscheid

Een angstige gil van Simone wekte Bill. Ze schreeuwde de naam van haar vriend. Vluchtige voetstappen gaven aan dat iemand de trap op stormde. Enkele tellen hoorde Bill gedempte stemmen praten. Hij herkende die van zijn moeder en Gordon. Toen het stemgeluid wegstierf werd Toms kamerdeur opengegooid.
‘Tom, weet jij -’ De man hield op met praten toen hij Bill zag.
‘Ik heb hem gevonden,’ riep hij naar Simone. Zij snelde Toms kamer binnen. Tot haar grote opluchting trof ze haar beide zoons aan.
‘Ik vond het onweer eng,’ legde Bill de situatie uit.
‘Ik schrok me wild, Bill.’ Een boze ondertoon speelde met de stem van de vrouw, maar haar ogen vertelden dat ze zielsgelukkig was omdat ze haar zoon gevonden had.
‘Waarom?’ vroeg de jongste om een verklaring.
‘Omdat ik je nergens kon vinden. Je was nogal overstuur gisteren en -’
‘Vind je het heel gek, mama?’ onderbrak Bill haar met lichte minachting in zijn stem.
‘Nee, maar ik hoopte dat je een beetje bijgedraaid zou zijn en dat ik met je zou kunnen praten.’
‘Ga je gang, praat met me.’ De woede kwam steeds dichter naar de oppervlakte.
‘Ik…’ Simone wist even niet wat ze wilde zeggen.
‘Het spijt me,’ besloot ze uiteindelijk.
‘Het spijt mij ook,’ stemde Bill op kille toon in. Tom kneep in zijn hand.
‘Ze bedoelt het goed, Bill,’ fluisterde hij in het oor van zijn jongere broertje, zo zacht dat die de enige was die het kon horen. De haartjes in Bills nek gingen weer overeind staan, staken die op zijn rug aan en al snel had hij kippenvel over zijn hele lichaam.
‘Bill, alsjeblieft,’ smeekte zijn moeder hem.
‘Mam, je hebt het niet over een tekening van mij waar je per ongeluk een glas water overheen hebt gegooid. Je hebt het niet over iets wat morgen weer vergeten is, iets wat je ongedaan kunt maken met een lief praatje en een kusje op de zere plek. Ik ben geen kind meer en dit zijn geen kleine, zielige dingetjes.
Iedereen vertelt je altijd dat er in het leven vrij weinig mensen zijn die je kunt vertrouwen. Twee mensen op wie je sowieso zou moeten kunnen bouwen, zijn je ouders. Een vader heb ik nooit gehad en nu blijkt dat de band die ik met mijn moeder, of de vrouw die deed alsof ze dat was, had ook gebaseerd is op een leugen.’ Tranen stonden in Simones ogen.
‘Alsjeblieft, Bill.’ Dit maal kwamen de woorden uit Toms mond, op hetzelfde volume als zijn woorden van een paar tellen eerder. Vlindertjes fladderden door Bills buik.
‘Ik weet dat ik verkeerde dingen heb gedaan en ik snap dat je boos bent, maar dit is nooit mijn bedoeling geweest.’
‘De mijne ook niet,’ hield Bill vol.
‘Ik begrijp dat je me niet in één keer vergeeft en het is terecht dat je boos bent, maar…’ Ze wist niet hoe ze verder moest gaan. Ze kon haar gevoelens niet in woorden omzetten, maar zelfs als ze dat wel gekund had, had ze niet veel nuttigs kunnen produceren: tranen maakten het onmogelijk om nog normaal te praten.
‘Bill, vergeef het haar, alsjeblieft. Ruzie heeft voor niemand zin.’ Tom fluisterde nog altijd. Het enige antwoord van Bill was een protesterend geluidje. Zijn broer kroop zo onopvallend mogelijk onder de dekens, wat niet zo moeilijk was, aangezien hij geen deel uitmaakte van het dialoog dat plaatsvond. Hij drukte zijn lippen op Bills ontblote rug. Deze dacht na. Als het werkelijk zoveel voor zijn broer betekende, zou hij dan niet gewoon vrede sluiten? Ten slotte wilde hij op dit moment het liefst gewoon bij hem zijn, de rest deed er niet zoveel toe.
Simone slikte haar verdriet dapper weg, bedacht zich dat zij dit zelf had aangericht en dus ook de enige was die het weer recht kon zetten. Met die gedachte gaf ze Bills vergiffenis het laatste duwtje. Met gekwelde stem wist ze een laatste ‘alsjeblieft’ over haar lippen te krijgen.
‘Oké, oké, ik zal proberen het te begrijpen.’
‘Dankjewel,’ sprak zijn moeder opgelucht, terwijl ze twijfelde of ze haar zoon zou omhelzen of niet. De afstandelijke blik in diens ogen maakte dat ze snel van gedachten veranderde en de kamer verliet. De tranen stroomden stilletjes over haar wangen toen haar vriend zijn arm om haar schouders sloeg en haar naar beneden leidde.
‘Dankjewel,’ herhaalde Tom zijn moeders woorden.

Het ontbijt verliep rustig, maar Bill was blij toen hij na afloop weer naar boven kon. Samen met zijn broer stormde hij de trap op. Eenmaal boven begaf hij zich weer naar Toms kamer. Het was niet in woorden vastgelegd, maar beide jongens wisten dat ze dat het liefst wilden. Ze wisten het van zichzelf, maar ook van elkaar.
Vandaar dat Bill op Toms bed neerplofte. Hij bekeek de kamer nog een keer, met andere ogen dan de dag ervoor. Het maakte de kamer vertrouwder, meer zijn thuis. Zelfs het uiterlijk van de kamer was veranderd. Dat wilde zeggen, de foto’s van de vrouwen waren van het prikbord verdwenen. Bills ogen gleden over het bureau, waar hij iets zag liggen wat hij niet herkende: een zilveren armbandje.
‘Tom, is die van jou? Ik herken hem niet.’ De oudste broer keek naar de armband die Bill aanwees.
‘Bill, mag ik je iets vragen?’ Tom sloot de deur, de vraag van zijn broertje totaal negerend.
‘Ja,’ luidde Bills verwarde antwoord. Tom boorde zijn ogen in die van zijn broertje en weigerde diens blik los te laten.
‘Wil je mijn vriendje zijn?’ Hij overdonderde zijn Bill met de vraag. Toch hoefde de jongen niet lang over het antwoord na te denken. Helemaal niet, eigenlijk.
‘Ja,’ sprak hij vastberaden. Tom kwam naar hem toe, kuste hem en hield hem vervolgens gevangen in een innige omhelzing.
‘Nee, hij is niet van mij.’ Het duurde even voor Bill zich realiseerde dat zijn broer op de armband doelde.
‘Hij is van Rosa en ik denk dat het hoog tijd wordt dat ik hem terugbreng. Ga je mee?’ Bill wist niet wat hij ervan moest denken. Hij was het meisje stiekem al vergeten en aan haar herinnerd worden was niet heel aangenaam. Desondanks stemde hij in.
De jongens verlieten het huis, hand in hand. Tom liet hun moeder weten dat ze naar Rosa gingen, maar nog voor er vragen gesteld konden worden, gooide hij de deur in het slot.

Een aantal minuten later stond de tweeling voor het huis van Toms ex-vriendin. De jongen belde aan en de deur werd al snel geopend. Het meisje in de deuropening was voor Bill onbekend, maar voor zijn broer het tegenovergestelde. Rosa inspecteerde de jongens. Haar oog viel op hun handen, waarvan de vingers nog altijd met elkaar verstrengeld waren. Ze dacht een paar tellen na, om vervolgens te besluiten dat ze het zekere voor het onzekere zou nemen.
‘Tom! ik wist wel dat je terug zou komen!’ Ze deed een stap naar voren kuste hem recht op zijn mond.
‘Waarom duurde het zo lang? Je ging toch alleen even geld halen? Ik dacht bijna dat je me niet meer wilde.’ Bill keek verbaasd naar zijn broer. Die had meteen door wat Rosa wilde en wierp een angstige blik opzij.
Hij heeft gelogen, schoot het door Bills hoofd. Hij liet Toms hand los en rende de straat op. Dit maal wist hij niet waar hij heen ging. Hij had dit maal geen plek om heen te rennen, hij dacht niet dat er nog een plek zou zijn waar hij aan de leugens kon ontkomen. Dus rende hij. Zijn voeten bleven zijn gewicht verplaatsen, niet wetend waar ze het heen brachten.
Tom kreeg het maar half mee. Het drong allemaal te laat door om er nog iets aan te kunnen veranderen. Hij moest de onzin die Rosa hem had proberen te verkopen verwerken, maar dat lukte niet. Niet op tijd.
Hij was op tijd met omdraaien, dat wel. Op tijd om te zien hoe de zwarte Audi aan kwam rijden, met een snelheid die ver boven het maximale reikte. Hij was zelfs op tijd om de naam van zijn broertje te roepen.
Maar te laat om de situatie te redden.
Te laat om zijn broertje te helpen.
Een luide knal weerklonk door de straat. Een moment later was de auto alweer uit het zicht verdwenen. Tom rende de weg op, zag het bewegingsloze lichaam van zijn broertje liggen en snelde erheen. Hij schudde het door elkaar en schold tegen Bill, schreeuwde tegen hem. Hij smeekte hem iets terug te zeggen.
Bill voelde het niet. Bill zag het niet. Hij hoorde het ook niet. Zijn leven was een kaartenhuis geweest, gebouwd op een ondergrond van leugens. Steeds als het dreigde om te vallen had hij het met moeite weer op weten te bouwen. Rosa’s leugens waren het briesje geweest dat het kaartenhuis definitief omver had geblazen. Het gebrek aan waarheid was Bill fataal geworden.

Reacties: