FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Revelation

Uren had ik mijn ogen vastgezogen aan elke regel met zwarte letters. Het was geen boek met een chronologische volgorde, met intrigerende personages of met een sterk plot, nee, het was een boek met allemaal informatie die met een kleine afwijking op hetzelfde neerkwam, en dat zorgde ervoor dat ik met ingehouden adem doorlas. Veel was onbekend, maar met vlagen herkenbaar. Veel leek ook een perfecte beschrijving te zijn van Stranger, maar haalde net niet het totaal plaatje. Zo probeerde ik dus uit alles wat te halen om het zo te vormen dat het precies hem was.
“Zijn egale en zeer bleke huid is oogstrelend,”� mompelde ik in trans op. “Maar iedereen die dit probeert aan te raken wordt gestraft met een intense kou.”� Mijn lichaamshaartjes schoten gelijk omhoog, maar stoppen met doorlezen was geen optie.
Ik zuchtte eens diep en vervolgde: “Zijn ogen kunnen per cultuur verschillen. Zoals er bij de mens een verschil is per ras, zo ook bij hen. Ogen vertellen de emotie die op het moment het meeste overheerst. Dit kan alles zijn; woede, verdriet, haat.. De kleur die zij hebben worden vaak donkerder dan dat het was. Vaak is dit intens zwart, maar kan ook diep rood zijn. Er zijn ook ogen die een extra kleur bevatten. Wanneer dat sterk aanwezig is, benadrukt dit zijn emoties, maar het kan ook zijn dat de eigenaar ontzettend honger heeft. Zijn verlangens worden onderdrukt tot het juiste moment daar is. De kleur laat niet alleen zien wat er in diegene omgaat, maar helpt hem ook zijn slachtoffer te verzwakken doormiddel van hypnose. ”�

Minutenlang bestudeerde ik zijn merkwaardige ogen. Het woeste paars wat rond zijn pupillen kolkte, werkte als een hypnose. Ieder ander mens zou voor zijn leven rennen, maar het verliezen van mijn leven was het laatste wat in mij opkwam, het trok mij juist aan.

“Buiten de kracht van zijn ogen, is hij ook snel, flexiebel en ongelooflijk sterk. Als een katachtige jaagt hij op zijn prooi. Niemand heeft kans bij dit ultieme roofdier.”�

"D-dit." Mijn woorden kreeg ik er niet meer uit. In het licht van de zoeklamp zag ik iemand uit de toren vallen. Dit was beslist geen zelfmoordactie.
Mijn ogen bleven staren, helemaal toen ik nog iemand overboord zag gaan. Stijl naar beneden. Het licht flikkerde even en viel dan uit.
“Mein Gott.”� Als dominosteentjes reisden mijn kippenvel op. Een schim sprong uit de toren; armen wijd en een perfecte landing, alsof er een puma van een rotsblok sprong.

“En dan zijn schoonheid. De machtige ogen, bleke huid van ivoor, sterke kaaklijn, maakt hem onweerstaanbaar.”� Het was alsof Kira mij opnieuw haar verhaal vertelde…


Alles was opeens zo duidelijk, het enige onduidelijke wat er nog was, was wat ik hierbij moest voelen. Moest ik tevreden zijn dat ik eindelijk mijn nieuwsgierigheid wist te voeden? Of moest ik complete angst mij overmeesteren? Hij was ‘iets’ waar ik nog nooit over had gehoord, laat staan zien, maar het had wel al die tijd totaal verdrongen in mijn achterhoofd geschreeuwd naar aandacht, ik had dit namelijk jaren geleden wel eens gelezen. Toen had de fictie mij diep gefascineerd. Nu was het werkelijkheid en ik wist nu ook niet wat ik hiermee moest. Hem ermee confronteren, de vragen uit hem trekken? Of op de ouderwetse manier doen alsof mijn neus bloedde? Beide waren erg aantrekkelijk. Ik wilde graag meer weten, maar tegelijkertijd niet, bang dat ik hem weg zou jagen. Één ding hoefde ik hem zeker niet te vragen, hij was overduidelijk een vampier.
Radeloos lag ik met mijn armen gespreid nog steeds op bed. Het plafond was ondertussen erg bekend voor mijn ogen, maar toch bleef ik er naar staren. Denkend over alles wat mij de laatste weken was gebeurd, of ik dit iemand - behalve Cars - moest vertellen. Jader was de leider en in zekere zin mijn broer, maar was hij hierin te vertrouwen? Zou hij serieus reageren of mij in alle vormen uitlachen? Ty zou dat laatste zeker doen, maar ik wist dat hij mij na zeker een halfuur belachelijk gemaakt te hebben, toch zijn voorhoofd laten fronsen en vragen of ik hem in de zeik nam. Soms vroeg ik mij ook af of ik dit ook bij mezelf deed.

Helemaal in mijn eigen wereld besloot ik toch maar mijn jongens op te zoeken, en natuurlijk ging Silver mee. Ik was lang genoeg asociaal geweest. Daar zou ik wel zien of ik gelijk alles bloot zou leggen of wijselijk mijn mond hield.
“Long time no see.”�Jader verwelkomde mij alsof er niets was gebeurd. Dat was fijn, maar aan de andere kant ook wat vreemd. En die sfeer om ons heen stond mij ook niet aan, zijn manier van kijken dwong mij om te spreken.
“Het was één dag.. How’s life?”� Zijn ogen negeerde ik door langs hem heen te lopen en op de bank neer te ploffen, Silver crashte neer voor mijn voeten. “-En waar zijn de andere?”� Het was raar om de computer te zien zonder een Cars die erachter zat. En het luidde gepraat van Ty en River miste ik ook, zelfs het roken van Dusk.
“Die waren er deze middag nog, ze vroegen nog waar je was.”� Schuldig keek ik hem aan. “Maar goed, waar heb jij uitgehangen? Je hebt namelijk heel wat belangrijke gesprekken gemist.”�
“Echt? Zoals wat?”� Schuld moest zijn troon afstaan voor boosheid. Waarom hadden ze belangrijke gesprekken waar ik niet bij was? Ze hadden op zijn minst het kunnen uistellen. Het was niet dat ik een maand niets van mij had laten horen!
“Sinds gister heeft de overheid eindelijk onze code weten te kraken en dus het bericht van ons eraf gehaald. En wat ik heb gehoord zijn ze hard opzoek naar ons. Dus ik wil niet meer dat je zomaar verdwijnt. Je mag alleen op pad als je met een van ons bent, voor de zekerheid.”�
Boos veerde ik overeind en riep hard: “Waarom heb ik altijd een babysit nodig! Ik ben negentien, dus oud en wijs genoeg, en ik ben ook sterk genoeg om die bewakers van mij af te schudden, dat weten jullie dondersgoed!”� De witblonde jongen gaf geef krimp van mijn uitbarsting en bleef met zijn armen over elkaar mij aanstaren.
“Dat weten we ook, maar wat we ook weten is dat ze dit keer alles anders aanpakken. Ze kunnen je doden, Rain, en dat wil ik niet op mijn geweten hebben, en de andere ook niet. Het belangrijkste van al is dat ik jou niet meer kan zien, ik zal breken en mezelf vooreeuwig verwijten.”� Die blik, die blik! Zijn ogen zonden dezelfde emotie uit als Stranger, als Bill! Nu weet ik het, nu weet ik het eindelijk. De emotie die ik maar niet kon ontcijferen, wat mij zo radeloos had gemaakt bij Kira, het was vereeuwigde schuld, hij verweet zichzelf voor iets enorms!

Reacties: