FanFic.nl

Aurora

I've got to wait. and wait. and wait.

Elisa (POV)
Terwijl Jasper, Emmet en ik op jacht waren. Hoorden we opeens hard geschreeuw. Ik herkende de stem meteen en wilde erop af gaan. Embry riep mijn naam. Ik begon al te rennen, maar Jasper hielt me tegen met zijn handen.
‘Niet zo’n goed plan Elisa, je bent net aan het jagen geweest. Embry is nog menselijk. Als wij hem bijten, gaat hij dood.’
‘O. Oké ik wacht hier wel.’ Ik voelde me rustig, maar ik kon maar beter doen wat hij zei. Anders zou ik er vast spijt van krijgen.
‘Maar laten we hem daar dan gewoon staan?’ Jasper zuchtte.
‘Ik ga wel even naar hem toe.’ Vond hij blijkbaar niet zo heel leuk. Ik vroeg me af waarom ze allemaal niet zo veel vertrouwen hadden in de weerwolven. Ik vond ze wel oké. Al stonken ze wel. Ik zou Emmet zo meteen wel even ondervragen. Jasper racete weg en Emmet ging op een steen zitten. Ik ging naast hem zitten.
‘Emmet?’
‘Ja?’ Hij had zo’n blije grijns op zijn gezicht waar je zelf ook blij van wordt. Daar werd ik even door afgeleid en ik lachte terug.
‘Maar wat wilde je me nou vragen?’
‘Oja. Nou, waarom mogen jullie de weerwolven niet zo?’
Hij keek me even verbaasd aan en begon toen hard te lachen.
‘Elisa, is het jou nou niet opgevallen dat Embry niet bepaald lekker ruikt?’
‘Jawel, maar ik vind hem aardig.’ Geur was nou niet iets waardoor je een persoon wel of niet zou mogen.
‘Bovendien zijn weerwolven en vampiers ook nog eens geboren vijanden.’
Daar schrok ik toch even van. ‘Dus.’ Mijn stem trilde. ‘Ik mag geen vrienden met hem zijn?’
‘Van mij gerust. Zolang je hem maar niet bijt.’ En hij lachte weer.
‘Zeg, nieuw zusje van me. Zullen we een wedstrijdje armpje drukken doen?’
Ik keek naar de enorme spieren in zijn arm en twijfelde, ze waren enorm. Aan de andere kant. Wat kon er fout gaan.. Ik was nou toch onsterfelijk.
‘Mij best.’
Hij grijnsde weer. ‘Oke, kom maar hier heen.’ Hij wenkte me naar een grote rots en zette daar zijn arm op. Ik ging tegenover hem zitten en hij begon tegen mijn arm te duwen. Ik duwde terug. De grijns vervaagde en hij concentreerde zich nu met al zijn kracht op het winnen van dit wedstrijdje. Blijkbaar was hij het niet gewend te verliezen. Ik zette ook kracht en duwde zijn hand plat op de rots. ‘Gewonnen.’ Zei ik met een vrolijke glimlach.’
‘Wacht maar, zusje, ik krijg je wel.’
‘Als jij dat wilt? Maar niet nu, Jasper komt eraan. Ik kan hem horen.’
We spitsten allebei onze oren en hoorden hoe hij door het bos rende.
‘Ben ik weer jongens.’
‘Hoi. Wat wilde Embry weten?’ Ik eiste een antwoord.
‘Hij wilde je zien.’ Mijn gezicht klaarde zichtbaar op, want Emmet lag meteen in een deuk.
‘Een nieuw liefdeskoppeltje is ontstaan..’
Ik schaamde me dood.
‘Mag ik hem nu zien dan?’ Ik wilde het wel heel graag.
‘Nee, morgenochtend, je moet nu jagen.’
‘Maar hoelaat dan?’ Ik klonk verschrikkelijk zeurderig. Net een klein kind.
Hij zuchtte weer. ’12 uur Elisa’
‘Oke, gaaf.’
‘Elisa, wat doe je?’
‘Huh, wat?’
‘Wat deed je net, waar dacht je aan?’
‘Uh.. Ik dacht eraan dat ik Embry weer zag?’
Emmet lachte. ‘Je wilt niet weten wat WIJ net gezien hebben…’
Ik schaamde me dood. ‘Hoe hebben jullie dat gezien dan?’
Jasper keek me raar aan. ‘Ik weet het niet. Maar we gaan terug, ik denk dat we je gave ontdekt hebben.’
Cool. Een gave.
En daarna moest ik wachten en wachten en wachten. Tot ik Embry weer zou zien.
‘Hou je gedachten erbij Elisa.’
‘Sorry Jasper.’
Emmet lag weer in een deuk.

Reacties: