FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 13.

Het was zondag vandaag. Bill zat voor zijn bureau. Hij had dit in geen tijden meer gedaan. Hij voelde de drang om het weer te doen want hij had het gemist. Bill begon te schrijven. Tom zijn naam verscheen weer miljoenen keer op zijn blad. Hij had dit gemist. Hij vond dat hij het had moeten blijven doen. Bill herinnerde zich net weer dat zijn moeder vandaag niet kwam. Langzaam liep er een traan over zijn wang. Hij had haar een lange tijd niet meer gezien. Hij wist ook niet hoe dat kwam. Wilde ze niets meer met hem te maken hebben omdat hij in een gekkenhuis zit? Bill wist het niet. Een zucht verliet zijn mond. Hij stopte het half afgeschreven blad terug in zijn bureau. Marie was net een uur geleden even langs gekomen. Ze moest even met Bill praten over wat er nu zou gebeuren. Als eerst zou hij elke week met een psychiater moeten gaan praten en dan moest hij ook nog in therapie. Hij moest normale dingen leren kennen zoals met andere kinderen omgaan. Hij zou ook oefeningen krijgen voor zijn stem. Volgens Marie was die beschadigd omdat hij in geen jaren meer gepraat had. Bullshit vond hij het, maar wat had hij te zeggen? Hij had niets te zeggen hier omdat hij nog nooit wat gezegd had, tot nu. Moest hij nu zijn mening gaan verkondigen zouden ze die afwijzen. Dat wist Bill gewoon zeker. Ze waren er niet klaar voor dat hij nu zou spreken. Hij vroeg zich af of hij zijn eeuwige belofte nu had gebroken. Hij had gezworen nooit meer te praten. Bill glimlachte en ging op zijn bed liggen. Nee hij had ze niet gebroken. Hij had ze vergeten en voorgoed verleden tijd van gemaakt. Want deze eeuwige belofte is nu niet meer nodig. Misschien op een dag nog eens, maar niet nu.

Het was rond de 23 graden buiten, heerlijk weer dus. Bill droeg een lange broek en een shirt. Hij hield niet echt van de zon. Regen en sneeuw waren meer zijn ding. Waar is de winter als je hem nodig hebt, dacht Bill. Hij trapte wat tegen stenen. Hij verveelde zich dood en wachtte op Tom. Hij wilde hem doodgraag nog eens zien. Wanneer zou hij hem eigenlijk nog eens kunnen zien? Ook maar één keer per week? Dat zou hij niet overleven, dat wist hij absoluut zeker. Met een zucht ging hij op een bankje zitten. Wat moest hij hier nog doen? Hij voelde zich hier nu nog minder thuis dan vroeger. Na vijf minuten besloot Bill om weer naar binnen te gaan. Het gespeel van de kleintjes was hij beu gezien. Hij slofte weer naar zijn kamer. Dit was de stomste zondag ooit. Zijn moeder kon niet komen, hij miste Tom nog erger dan ooit en hij voelde zich leeg.

Marie had al de hele avond zitten bellen met psychiaters, dokters en alles wat daar bij hoorde. Allemaal voor Bill. Ook zij wilde dat Bill hier gezond en wel kon vertrekken. Toen moest ze Tom’s vader inlichten, Jög. Wat zou hij hier op te zeggen hebben? Marie duwde het juiste nummer in. De lijn ging over.
“Met Jög Kaulitz,”� klonk er.
“Goedendag, ik ben Marie en ik ben hier hoofd op de afdeling in de instelling waar u zoon zit,”�
Even was er een stilte, dan begon hij te lachen.
“Tom zit hier langs mij tv te kijken hoor,”�
Marie zuchtte even.
“Ik heb het niet over Tom, ik heb het over Bill.”�
Weer was er een stilte.
“Hoe…Wat? Kan ik langs komen?”�
Marie glimlachte nu.
“Dat kan zeker, morgen om half 2 misschien?”�
“Zeker, ik ben daar!”�
Jög klonk koel aan de telefoon.
“Ik wilde het met u hebben over wat er nu met hem moet gebeuren, Simone zal ook komen,”�
“Goed, ik zal er zijn.”�
Jög had nu opgehangen. Marie wist niet als hij nu kwaad was of niet. Hij deed nogal vaag vond ze.

Bill zat weer aan zijn tafel. Hij tekende met zijn rode pen wat krulletjes op zijn blad. Hij had niet echt inspiratie, het was meer voor afleiding. Hij schrok op toen Marie binnen kwam. “Morgen heb je je eerste gesprek met een psychiater, bereid je misschien wat voor, dat kan altijd helpen,”� zei Marie. “Ik wil niet naar een psychiater, ik ben normaal,”� zei Bill. Hij duwde nu wat harder op zijn pen. Donkere rode lijnen verschenen op zijn blad. “En morgen ga ik met je echte vader en met je moeder praten, een oplossing zoeken,”� zei Marie. Bill zijn lijnen werden al minder donker. Hij keek op. “Je gaat proberen mij hier weg te krijgen?”� vroeg hij met een glimlach. “Natuurlijk,”� zei Marie. Bill glimlachte en ging verder met lijnen tekenen.

Reacties: