FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

5.

Vandaag verliep gelukkig wat rustiger. Bill hoorde nog geen geluiden en zag nog geen mensen. Misschien kwam het omdat hij zo geconcentreerd aan het zingen was. Hij voelde zich ook iets meer op zijn gemak met Tom langs zich. Hij stond langs hem om hem te helpen. Of met andere woorden, om er voor hem te zijn. Na een paar uur zingen zuchtte Bill vermoeid. “Even pauze,”� smeekte hij. “Is goed!”� zei David door het kleine microotje aan zijn kant. “Ik heb dorst,”� zei Bill. “Dan gaan we drinken hè,”� grijnsde zijn evenbeeld. De twee lachte en gingen de studio uit. Bill zag Creep aan de andere kant van de gang staat. Abrupt stak Bill zijn arm naar rechts, die vloog recht in Tom zijn maag. “Gast, wat doe je nu!”� tierde Tom. Creep verdween weer met een afschuwelijke grijns. Bill keek verward op. “Euhm, niets,”� mompelde hij. In zijn linkeroor hoorde Bill de gestoorde lach van Creep. Hij huiverde even. Tom keek Bill hoofdschuddend aan. “Wat?”� vroeg Bill. “Laat maar,”� mompelde Tom. Hun goed humeur was verdwenen. Bill kroop op het aanrecht met zijn glas cola. Georg en Gustav zaten aan de tafel te kaarten. Tom voegde zich bij hen. Toen Bill van het drietal opkeek zag hij Creep weer in de deur opening staan. Hij werd bang. Niet gewoon bang, maar doodsbang toen ze dichter kwam. Ze ging langs Tom staan. Bill wilde schreeuwen, gillen, tieren dat ze van Tom moest afblijven, maar dan zouden de jongens weer vervelend gaan doen. Creep stond klaar voor te bijten. Bill gooide zijn glas richting Creep, maar voor het glas binnen haar bereik was, was ze al weer verdwenen. Iedereen schrok op en keek Bill aan. Hij was wit weggetrokken en totaal in shock. “Ben je nu helemaal zot geworden?!”� tierde Tom. Hij sprong in een vloeiende beweging recht en trok Bill met een ruk van het aanrecht. Bill staarde hem enkel aan, hij was niet in staat te reageren op Tom’s scheldwoorden en bedreigingen. “Ik had dood kunnen zijn!”� Die zin drong wel tot Bill zijn hersenen door. Van een glas tegen je hoofd kan je toch niet dood gaan? Dacht Bill. Ach, hij dacht zo veel de laatste tijd. Tom schudde nog steeds aan hem. Hij was rood aangelopen van woede. Georg probeerde Bill te bevrijden uit Tom’s woeste greep. Gustav probeerde op zijn beurt Tom van Bill weg te krijgen. Opeens liet Tom Bill gewoon los waardoor hij met een smak op de grond viel. Hij voelde de pijn niet eens, het drong niet tot hem door. Tom, nog steeds rood van woede, liep kwaad weg. Georg en Gustav keken elkaar bedenkelijk aan. Ze wisten niet meer wat ze van Bill’s gedrag moesten denken.

Bill kroop op handen en knieën de keuken uit. Toen hij in de hal recht kroop stond Creep voor hem. Bill schrok zich rot en haalde naar haar uit. “Stom kutwijf! Ik haat je! Ik haat je! Ik haat je!”� tierde Bill. Hij sloeg wild om zich heen, maar kon haar niet raken. Georg en Gustav hadden Bill horen roepen, dus ze waren komen kijken. Ze keken elkaar weer bedenkelijk aan toen ze Bill in het niets zagen slaan en tegen de lucht hoorde schreeuwen. “Ga weg! Ga weg stom schepsel! Laat me met rust! Ik ga kapot! Laat me met rust! Ik wil niet!”� tierde Bill. “Ga David halen,”� mompelde Gustav. “En Tom, hij moet dit zien!”� Georg knikte en liep weg. Vijf minuten later stond Georg weer langs Gustav. David en Tom stonden langs hen. Bill schreeuwde nog steeds tegen de lucht. “Stom kind! Het is allemaal jou schuld! Ik haat je! Ik haat je! Ik haat je harder dan alles! Je bent ziek! Je bent gestoord! Je moet dood! Je moet gewoon dood! Ja dat is het! Je moet gewoon dood!”� riep Bill. Een psychopathische lach vulde de hal. “Ze moet dood!”� riep Bill. Hij had het nu tegen zijn toeschouwers. David had zijn mobiel al in zijn hand. Een zieke lach kwam uit Bill zijn mond. “Ze moet dood!”� lachte hij. “Ik kan dit niet aanzien,”� mompelde Tom zacht. Het lachen bleef nog een paar minuten aanhouden tot Bill plots neerviel. Iedereen ging op hem af om te kijken wat hij mankeerde.

Bezorgd zat iedereen rond Bill zijn bed te wachten tot hij wakker werd. David liep rondjes om zijn eigen as, Tom zat op zijn vinger te bijten, Georg at zijn haar op en Gustav zuchtte de hele tijd en keek om de vijf seconden op de klok. Het was toch al een kwartier later toen Bill langzaam zijn ogen opende. “Damn, mijn hoofd,”� kreunde hij. “Bill!”� riep Tom. “Wat is er gebeurt?”� vroeg hij. Tom keek naar zijn vrienden, ze gaven hem een knikje als goedkeuring dat hij alles mocht vertellen, en dat deed hij dan ook. Bill trok weer wit weg en begon te trillen. “Rustig maar, het is voorbij,”� suste Tom. “Dit gaat nooit voorbij Tom, het wordt alleen maar erger,”� zei Bill. Hij staarde Tom zonder enig emotie aan. Tom schrok wel even van zijn blik.

In het donker staarde Bill om zich heen. Hij durfde niet echt te slapen. Bij het minste geluidje dat hij hoorde of zich verbeelde keek hij om zich heen. Hij wilde voorbereid zijn op een ‘aanval’ van Creep. Toen Bill het opgaf en indommelde verscheen Creep. Ze zat op het kastje tegenover zijn bed. Ze likte over haar lippen, alsof ze honger had. Bill trok het laken over zijn hoofd. “Ze is niet echt, ze is niet echt, ze is niet echt,”� bleef hij zichzelf toezeggen. Toen voelde hij een gewicht op zich die het laken van zijn hoofd trok. Creep was nu gevaarlijk dichtbij. “Ben je bang?”� vroeg ze met een grijns. Bill trilde over zijn hele lijf. Hij was het spookachtig meisje nog niet gewoon. Hij wist dat hij haar ook niet gewoon zou worden. Hij wist wat ze wilde. Creep likte over Bill zijn gezicht. Haar tong voelde ruw aan. “See you soon in the white room.”�

Reacties: