FanFic.nl

A new day, a new dawn [Twilight]

is hij echt ingeprent?

Opgewonden als ik was ging ik op m’n bed liggen. Ik was nog helemaal niet moe. Maar omdat Emily erop stond dat ik ging slapen probeerde ik het toch maar.
En verbazingwekkend na tien minuutjes lag ik te maffen.
Toen ik de volgende morgen wakker werd had ik het gevoel alsof ik heerlijk had geslapen. Het was pas 10 uur en gisteren was het half 2 geworden eer dat ik in bed lag te slapen. Dus zoveel slaap had ik niet gehad. Ik had het fijnste vooruit zicht in weken, niet naar school en hele dagen met Paul rondhangen. Ik rekte me uit en ging me omkleden.
Emily en Sam zaten nog beneden. ‘Goedemorgen.’
‘Ah, het werd haast tijd, Paul zit al een uur op je te wachten.’
Ik keek om me heen maar zag hem niet. ‘Waar is hij dan?’
‘Buiten, waar anders.’ Ik glimlachte en ging naar buiten. ‘Hé, heb je geen honger.’
Ik pakte nog gauw een sandwich mee. ‘Dacht al dat je ziek was.’ Ik lachte en ging nu naar Paul voor dat de arme jongen nog langer moest wachten. Ik zag hem zitten op de paar trapjes voor ons huis. Hij keek op toen ik eraan kwam en stond op om me een knuffel te geven.
‘Hey.’
‘Alles goed?’
‘Ja Tuurlijk, met jou ?’
‘Kan nie beter.’
‘Wat is er dan?’
‘Niets, het is te moeilijk om uit te leggen.’
We liepen ondertussen dat we praatten naar het strand van La Push. Hoewel het niet echt warm was, maar ook niet regende voor deze keer. Toen we daar aankwamen was het strand natuurlijk leeg. We gingen op een van de vele bomen zitten die hier waren aangespoeld.
Ik ging dichtbij hem zitten.
‘Kom op, ik ben je beste vriendin, tegen mij kan je het best zeggen. Ik zou geen goede vriendin zijn moest ik je niet dwingen het te vertellen.’ Hij glimlachte en haalde diep adem, alsof hij net een van z’n diepste geheimen ging vertellen. Iets dat ik totaal niet had verwacht.
‘Oké, maar alleen omdat je m’n beste vriendin bent.’
Ik knikte en wachtte. ‘Nou, er is een meisje en ik weet niet, telkens als ik bij haar ben dan krijg ik het gevoel alsof de wereld onder m’n voeten verdwijnt en ik alleen nog maar aan haar kan denken. Dan ben ik niet meer normaal.’ Ik lachte maar werd daarna weer heel serieus.
‘Wie is ze dan.’
‘Een meisje van m’n klas.’
‘Zit je dan nog op school?’
‘Ja, maar niet vandaag, ik kon het gewoon niet. Zo elke dag langs een meisje zitten dat me letterlijk gek maakt. Ze is zo mooi en zo slim.’
‘Je bent echt hopeloos verliefd eh.’ Hij knikte en bloosde.
‘Hoe noemt ze?’
‘Klara.’Hij zuchtte en werd weer in beslag genomen door zijn gedachten. Ik liet hem maar even, maar plots voelde ik me zo alleen en verraden.
Hij keek bezorgd naar me. ‘Wat is er.’
‘Niets, ik denk dat ik naar huis ga.’
‘Wat, heb ik iets verkeerds gezegd?’
‘Nee, ik voel me niet goed.’ Ik liep naar huis met tranen in m’n ogen.
‘Hey meid wat is er.’ Sam keek bezorgd naar me. Ik ging aan de keuken tafel zitten en Emily kwam erbij. ‘Wat is er.’ Ik haalde m’n schouders op. ‘Paul, hij…Hij zegt dat hij.’ Sam zuchtte en knikte maar Emily keek hem vragend aan. ‘Paul is verliefd op een meisje in z’n klas, of eigenlijk ingeprent.’
Ik keek verbaasd op. Ingeprent, daar had ik nog nooit van gehoord. Was het ook weer een wolvenraadsel. Ik had er genoeg van, van dit gedoe. Ik wilde dit niet meer.
‘Barst toch met je wolvengedoe. Dat brengt m’n broer niet meer terug.’
Ik rende naar boven. Tranen stroomden over m’n wangen en ik gooide de deur toe.
‘Lien!’ Maar Emily hield hem op de trap tegen.
‘Laat haar maar even.’
‘Maar ik weet precies wat ze voelt.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.