FanFic.nl

A new day, a new dawn [Twilight]

het plan.

‘Goed, het plan is. Alice ziet wanneer hij komt.’
‘Hoe bedoel je, wat ziet ze dan precies?’
‘Visioenen. Sommige vampieren hebben gave’s.’ Ik keek geïnteresseerd.
‘Edward bijvoorbeeld kan iedereen hun gedachten lezen, behalve die van Bella.’ Ik keek geschokt, hij las dus nu mijn gedachten. Ik stopte alles veilig in een kast met een slot. ‘Geen zorgen, ik blijf uit die van jou als je dat wilt.’ Ik glimlachte dankbaar.
‘Goed, dus we wachten tot Alice ziet wat hij beslist en dan zien we dus ook waar hij is.’
Alice knikte. ‘Mijn visioenen zijn nogal nauwkeurig.’
Ik knikte. ‘Dan zullen we maar eens gaan.’
We stonden op en Alice liet ons uit. Net alsof we honden waren. Edward stond nog te kijken bij het raam toen ik me omdraaide om naar het grote huis te kijken. Ik vond het maar griezelig.
‘Laten we daar alsjeblieft nooit meer binnen gaan.’
‘Alleen als het echt moet. Ik kom er ook niet graag.’
Ik knikte en we liepen in stilte naar huis. Emily wachtte. ‘Hoe was het.’ Vroeg ze aan me toen ik binnen stond en m’n jas had uit gedaan. ‘Griezelig.’ Ik zag haar glimlachen en een zoen geven op Sam zijn mond. Ik ging naar boven want ik was moe. Het was al laat. Morgen moest ik terug naar school want een nieuwe week begon. Emily zei dat ik zolang als ik kon naar school moest gaan.
Ik was eigenlijk wel blij, misschien kon het m’n gedachten op ergens anders focussen. Het was moordend al die vragen die rondspookte. Ik wilde niet meer veranderen in een monster. Nee, ik wilde gewoon mens blijven. Maar om de een of andere reden was dit mijn lot. Ik moest het maar in handen nemen.
Toen ik voor de laatste keer op de klok keek was het half 11. Toen werd alles wazig en viel ik in slaap.
De volgende morgen voelde ik me alsof ik teveel alcohol ophad, vreselijk veel hoofdpijn en duizeligheid. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, toen ik mezelf in de spiegel bekeek. Het was alsof ik had liggen vechten in m’n slaap. Heel m’n kamer lag overhoop.
Toen ik onder aankwam in de keuken lag er ontbijt op de tafel. Emily en Sam wisselde bezorgde blikken. ‘Ah, ik heb zo’n hoofdpijn.’
‘Ga je ons nog uitleggen wat er is gebeurd?’
Ik keek hen vreemd aan. Ik kon m’n ogen amper open doen. ‘Wat is er dan gebeurd?’
‘Weet je dat niet meer?’ Ik schudde vermoeid m’n hoofd. Het leek alsof mijn hersens mee schudde.
‘Overgeven.’ Ik liep naar de wc en gaf over. Ik vroeg me af wat er gebeurd was. Emily kwam bezorgd kijken. ‘Wat is er toch met je?’
‘Ik weet het niet.’ Ik gaf weer over. ‘Je gaat vandaag niet naar school.’
‘Maar ik…’ Emily schudde kordaat haar hoofd. ‘Moet je jezelf eens zien, je kan nog niet eens recht lopen het lijkt alsof je hebt liggen drinken.’
‘Ik zweer dat ik dat niet heb gedaan.’
Ze knikte en hielp me naar de bank. Ze ging een emmer halen voor het geval ik weer moest overgeven en net toen ze de emmer neer zette kwamen Paul, Jacob, Quil, Embry en Jared binnen. Leah kwam een paar minuten later. Ze hadden het allemaal gehoord dat ik ziek was en kwamen nu op bezoek. Ik was verheugd. Paul had Klara meegebracht.
Telkens als ik moest overgeven trokken ze allemaal een vies gezicht maar ze bleven wel. Jacobs gezicht bleef strak tot het moment dat ze naar huis gingen. Ik vroeg me af of hij het nog lang kon volhouden. Ik kon aan hem zien dat hij ging instorten. Hij had enorme wallen onder z’n ogen en hij keek net alsof hij elk moment kon breken in duizend stukjes. Ik snapte niet hoe Bella hem dit kon aandoen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.