FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

17.Even een opluchting

Rosalie tilde haar naar de bank op en legde haar voorzichtig neer. Edward volgde daarna en ging naast Bella op de bank zitten en pakte haar hand vast. Carlisle, Esmé, Jasper en Emmet stonden voor de trap te kijken. Niemand zag blijkbaar dat í­k met verbaasde ogen naast de voordeur stond te kijken, want toen Bella ‘Hoi’ zei keek iedereen op.
Jasper schoot meteen naar me toe. ‘Alice, je moet hier weg’, zei hij fluisterend zodat alleen ik het kon hon horen en begon al te trekken. ‘Nee… Jasper het gaat.’ Hij keek alsof ik gek was. Zou ik eerlijk gezegd ook doen, eerst een heftige pijn krijgen en nou zeggen dat het wel ging.
‘Echt’, zei ik nog een keer en ik werd het een beetje zat. ‘Weet je het zeker?’ vroeg hij terwijl zijn handen al klaar stonden om me op te vangen als ik weer flauw zal vallen. Carlisle was inmiddels ook al naar me toe gekomen. ‘Alice, je be…’
‘Het gaat goed, oké.’ Jemig, dit begon echt irritant te worden. Ik weet wel dat ze het goed bedoelen en zo, maar soms konden ze zo overdrijven.
Carlisle gebaarde naar Jasper dat hij mee moest komen en toen ook naar Emmet. Ze liepen de trap op, naar boven.
Ik liep naar Bella toe en gign naast haar zitten. ‘Hoe gaat het?’ vroeg ik met een bezorgde stem en blik. ‘Het gaat wel,’ zei ze en ik merkte dat haar stem beter was dan vorige keer dat ik haar hoorde. ‘En, hoe ging je eerst vampierdaad?’, vroeg ik sarcastisch. Ze moest erom lachen. ‘Ik vond het eigenlijk wel lekker.’ En toen zag ik de beker bloed die tussen haar been en die van Edward ingeklemd was. ‘Je vond het lekker?’ vroeg ik aarzelend. Dit had ik nog nooit van een mens gehoord. Nog nooit. ‘Ja.’
‘Oké’, zei ik en glimlachte naar haar. ‘Alice, gaat het wel?’
‘Ja, hoezo.’ Zij ook al. ‘Je bent zo… niet… Alice.’ Ik moest lachen. ‘Je bent niet de eerst die dat zegt’, zei ik en streelde haar hand. Eindelijk kon ik haar zien zonder dat ik een verschrikkelijke hoofdpijn kreeg. Ik glimlachte naar haar en zij schonk me een flauwe terug. Zo zaten we nog wel een tijdje.
Edward aan de linkerkant van Bella, ik aan de rechterkant van Bella, Rosalie aan haar kniën en, ja ook Jacob, naast de voordeur die snurkte als een kettingzaag.

Toen ik de voordeur open dicht hoorde gaan, keek ik op. Het was Seth. ‘Hé allemaal, weten jullie waa…’ Hij keek opzij en zag daar een slapende Jacob liggen. ‘Ooh… laat maar, ik heb hem al gevonden.’
‘Laat hem maar slapen, Seth,’ zei Edward. ‘Hij is erg moe.’
‘O, oké. Dan laat ik hem wel even zitten. Hij heeft volgens mij al iets van veertig uur niet geslapen.’
Esmé kwam de keuken uit met een groot bord vol eten. Gatver. Ze hoorde blijkbaar dat Seth binnen was gekomen en gaf hem het bord eten.
‘Alsjeblieft Seth. Volgens mij heb je al heel lang geen echt eten meer gegeten’, zei ze glimlachend. ‘Bedankt, mevrouw Cullen, maar ik denk echt da…’
‘Toe- eet wat, alsjeblieft. En je mag gewoon Esmé zeggen hoor.’
Hij zag dat hij geen nee kon zeggen en nam het bord aan. ‘Dank u wel.’
‘Graag gedaan, hoor’, zei ze en glimalchte haar vriendelijke lach.
Even later zat hij gulzig van het bord te eten.

Reacties: