FanFic.nl

Hush

First

Ik mocht niet te snel lopen, dan zou hij vast wakker worden. Mijn arm lag als een beschermende deken om hem heen, zijn handjes om mijn vingers gedraaid. Hij was al zo groot, dat kon toch helemaal nog niet? Maar volgens de legendes klopte het, en al het andere was uiteindelijk ook waar geweest. Ik voelde mijn ogen prikken, maar wist dat ik niet kon huilen, ook al wilde ik het zo graag.
Hij brabbelde wat, ik hoorde mijn naam en die van mijn zus voorbijkomen. Alles aan hem verried dat hij vreselijk veel spijt had, en dat hij van ons beiden hield. Hoe kon ik hem dan verachten zoals ik dat zo ontzettend wilde? Zijn zwarte lokken vielen sluik over zijn hoofd en mijn arm. Een wonderbaby, zo had Catharina hem genoemd. Voor mij was hij een duivel, de oorzaak van alles wat er sinds zijn komst was fout gelopen. Van alles wat er sinds de komst van zijn vader veranderd was.

Mama en papa hadden haar gewaarschuwd, gezegd dat hij slecht was. Maar ze luisterde niet, liep weg van huis. Ik ging har na een week zoeken. Pas toen ik al dagen rondliep in het oerwoud, vond ik haar, volledig verzwakt, met dat vreselijk kind in haar lichaam. Hij was het wezen geweest waar alle legendes ons voor waarschuwden. Maar toen Catharina over hem vertelde, leek hij niet op het afschuwelijke monster dat hij was.
"Hij was zo lief, Maria," fluisterde ze terwijl ze over haar buik streelde, alsof ze het liefkoosde. Ik walgde van het ding dat ze zo beshcermde, het kind dat haar nooit meer thuis zou laten komen.
"Hoe kon je het doen," zei ik op bestraffende toon. Haar ogen hadden me vol spijt aangekeken.
"Ik voelde me zo speciaal bij hem, hij maakte dat ik me speciaal voelde. Ik...i heb er geen spijt van." Ik was woedend, maar ging niet weg. Nee, ik moest weer per sé bij mijn grote zus blijven om voor haar te zorgen, en met haar ook voor dat kleine monster.
Het deed haar pijn, het vrat haar op van binnen uit. Ze kon niets meer eten, ik zag haar elke minuut zwakker worden en werd wanhopig. We strompelden samen door het woud, hopend op een oplossing. Plots vertelde ze dat ze dorst had, maar water liet haar walgen. Toen ik me kwetste aan een doornstruik, zag ik haar ogen vol verlangen naar het bloed kijken, en toen pas besefte ik vol afschuw wat ze nodig had, wat het ding nodig had. Bloed. ik offerde mezelf op, haalde mijn huid op verschillende plaatsen open en ving zo veel mogelijk op. Ze dronk, en ik moest mijn best doen niet te kokhalzen. Het was vreselijk, de tranen stroomden over mijn wangen terwijl zij om meer vroeg. Ik was zwak, net als zij, maar toch ging ik op zoek naar meer.

Ik ging naar de dorpen in de buurt, op zoek naar oude mensen, zwakke die toch niet meer lang zouden leven, of zij die het verdienden om te sterven. Ik rilde bij het herinneren van hun laatste blik, de doodsangst die op hun gezicht gebeiteld stond.
Ik werd er steeds beter in, bracht Catharina al het voedsel dat ze nodig had. Maar ik was er kapot van. Ik voelde me verschrikkelijk, een monster. Ik doodde anderen om het leven van mijn zus enkel maar een paar dagen te verlengen.
Ze was uitgemergeld, haar ogen lagen diep in hun kassen en ze ze raakte elke dag gewond door het schoppen van haar 'baby' zoals ze het noemde. Het ging te snel, zo snel groeide een baby niet, het zoveelste bewijs dat ze hield van een ongeboren duivel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.