FanFic.nl

Hush

Second

Het kleine wezentje in mijn armen bewoog zachtjes, maar werd niet wakker. ik besloot neit meer verder te gaan, ik zou hier gaan zitten tot hij wakker was. Ik wilde hem zijn rust geven.

"Ik heb een naam bedacht," Ik keek haar geschokt aan toen ze dat zei, met de resten van haar laatste maaltijd nog aan haar mondhoeken.
"Julia als het een meisje is," ging ze ongestoord verder, "en Juan als het een jongen wordt." Ik deinsde achteruit, alsof ze me geslagen had met de gloeiende, brandende tak die voor ons op de grond lag.
"Je geeft het een ní í m?" zei ik gruwelend.
"Ja, een kind hoort een naam te hebben." Ik lachte schamper. Ze noemde het nota bene een kind, het meest onschuldige wezen dat er rondliep op aarde.
"Catharina, je maakt jezelf kaopt, en mij erbij! Alsjeblieft, red jezelf, je zal nog wel een kans krijgen op een gezin, maar dit is niet de juste manier, je gaat dood!" smeekte ik. Ze legde met een weerbarstig gezicht haar handen rond haar buike en keek in de vlammen.
"Ik hou van hem," prevelde ze. Oh, leuk, ze verwachtte dus een jongen, als ze maar niet dacht dat ik 'hoera, een jongen' balonnen ging kopen!
"En ik hou van jou. Besef je dan niet wat je me aandoet?" Mijn stem trilde en tranen rolden over mijn wangen.
"Ik wéét dat ik zal sterven," zei ze nuchter, alsof het doodnormaal was dat je eigen 'kind' je van kant maakte nog voor het geboren was.
"En ik wil je wat vragen." Ik verstijfde, sprong recht. Ik wist wat ze van me wou, ze wilde dat ik voor dat monstergebroed zou zorgen, voor het beest dat mijn eigen zus vermoordde onder mijn ogen.
"alsjeblieft, Maria, jij bent mijn enige hoop!"
"Je enige hoop op wat? Een eigen ding dat de hele mensheid zal vernietigen, nou, gefeliciteerd, je hebt het al, en het begint met jou!" krijste ik hysterisch.
"Mijn enige hoop om niet nodeloos te sterven. Ik g toch dood, het is te laat om hem weg te halen. En ik weet zeker dat hij niet wil dat ik sterf. Hij houdt ook van mij, dat weet ik zeker. Een moeder voelt zoiets."
"Waarom maakt hij je dan kapot," snikte ik met mijn handen in mijn haren. Ik voelde de modder en het bloed van mijn slachtoffers in de dikke slierten samenklitten, en vol afschuw trok ik mijn handen met een ruk van mijn hoofd.
"Zorg voor hem, zoals je voor mij hebt gezorgd. Laat mijn dood niet voor niets geweest zijn." Ze slikte en begon net als ik te huilen.
"Ik weet dat ik vreselijk stom ben geweest, maar ik sméék je, maak mijn fouten niet tevergeefs." Ik keek in haar diepe bruien, bijna doodse ogen en brak. Ik kon niet anders dan het beloven, ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze meende wat ze zei.

Ik hoorde een tak kraken, sprong recht. Een moerasachtige geur drong mijn neusgaten binnen en een golf van angst overspoelde me. Instinctief begon ik te rennen, met Juan stevig in mijn armen. Het had me vreselijk veel moeite gekost om hem met die naam te kunnen verbinden. Hij werd wakker door de striemende wind, ik suste hem. Terwijl ik mijn eigen paniek nauwelijs odner controle had. Wat dat ding achter me ook was, het kwam vast niet in vrede.

Reacties: