Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Snape Story » I Wanne Know Everything!
Snape Story
I Wanne Know Everything!
"En zijn we enthousiast voor morgen?" Zei de persoon in de deur opening. "Ja, maar wie bent u?" Het was een lange oude man, met een hele lange baard. "Oh, sorry. Vergeef me, ik ben Albus Perkamentus. Juffrouw McCarthy, ik ga alvast naar beneden. Maar voor ik naar beneden ga, hier neem deze brief aan." Vervolgens liep hij naar beneden. Ik had best wel een zware brief vast. Het leek niet zwaar, maar het was zo zwaar. Ik maakte hem heel langzaam open, ik wist echt niet wat erin zat. Ik had hem eindelijk open gemaakt en keek voorzichtig in de enveloppe. Er zat een soort ketting in. Ik haalde hem eruit. Het was een zilveren ketting met een hele grote rode steen erin. Er zat ook een briefje in de enveloppe. Ik haalde het er dit keer iets sneller uit. Want ik werd steeds nieuwsgieriger. Ik opende de brief en las het heel snel.
Beste Hope,
Je denk vast waarom professor Perkamentus jouw een brief geeft met een ketting erin. Nou dat komt door mij. Jammer genoeg kan ik je nu niet alles vertellen, want je moeder heeft het me verboden. Je moet wel zelf erachter komen wie ik ben. Ik geef je wel al een hint. Kijk in de spiegel waar je vandaan komt. Ik hoop dat je nu wat meer weet. En ik zal je moeder proberen over te halen om met je te praten over je vragen. Maar een ding moet je wel doen, doe geen domme dingen.
Hoogachtend DHBP
Wie zou dat nou zijn? DHBP? Ik moet weten wie het is. En hoe weet hij nou weer dat ik vragen heb? Kijk in de spiegel waar je vandaan komt? Wat moet ik daar nou mee? Ik ging vervolgens voor de spiegel staan. Ik keek naar mijn hele lange zwarte haren. Naar mijn gezicht, mijn blauwe ogen, mijn wipneus, mijn gekleurde wangen, kleine voorhoofd, mijn oren. Misschien moet ik wel erachter komen waar ik vandaan kom? Nee, nu weet ik het! Het is vast mijn echte pa. Mijn bio pap. Maar wie is DHBP?
Snape's P.O.V.
Het was zo lang geleden dat ik haar zag, gelukkig konden we nu weer eens praten. Nu was jammer genoeg Hope weggegaan, maar haar ga ik nog heel vaak zien op Zweinstein. "Marcy, hoe is het met je." Zei ik kalm. "Goed, met Joseph ook." Ze schaamde zich, toen ze dat zei. "En jij?" Vroeg ze. "Met mij gaat alles goed, en hoe gaat het met Hope?" Vroeg ik rustig, ik wou haar niet overstuur maken. "Goed, ze is blij dat ze naar Zweinstein gaat." "Heb je het haar verteld?" Ik probeerde nog steeds kalm te praten, maar ik hoorde mijn stem trillen. "Nee, Severus. Dat kan nu nog niet, je weet dat ze het verwarrend gaat vinden. En het is gevaarlijk." Zei ze nu ook met een trilling in haar stem. "Dat snap ik." Ik zuchte. "Het spijt me echt, Marcy… Ik wou dat ik er kon zijn, maar ik wil je nog steeds beschermen." Zei ik nu meer met een onrust in mijn stem. "Dat weet ik." En ze gaf me een kus op mijn wang en een omhelzing. Ik had haar echt zo erg gemist. Maar het was beter dat ze niet meer vaak met me werd gezien. Maar een keer in de 7 jaar had ik wel verdient. Ik nam rustig een afstandje van haar. "Zullen we wat gaan drinken?" Ze knikte en we liepen richting een café.
Thuis aangekomen na een mooie dag in de wegisweg ging ik rustig in mijn stoel zitten. Ik pakte mijn boek, wat op het zijtafeltje lag en begon te lezen. Na een uur gelezen te hebben las ik een zin wat me op een idee bracht. De ketting dat je laat zien wie je werkelijk bent. Dus kijk in spiegel waar je vandaan komt. Ik besloot om een brief naar Hope te schrijven, want het was beter om er niet met Marcy over te praten. Ik pakte een stuk perkament en wou wat gaan schrijven, maar ik wist niet precies hoe ik het moest schrijven. Lieve Hope of Beste Hope. Ik kon maar beter de tweede keus kiezen, dat klinkt meer formeel. Ik begon met schrijven en schreef de brief rustig en kalm, na de brief tien keer nagelezen te hebben. Wist ik niet hoe ik de brief moest eindigen. Met welke naam? Na een paar minuten nagedacht te hebben keek ik naar mijn toverdranken. Nu weet ik het! De Half-BloedPrins. Maar ik maak er wel DHBP van, daar komt ze niet makkelijk achter. Ik pakte een enveloppe en stopte de brief erin. En misschien kon ik ook de Ruby ketting erin stoppen voor een welkoms cadeau, dat ze naar Zweinstein komt. Vervolgens stopte ik de loodzware ketting in de enveloppe. Gelukkig zei de verkoper "De ketting is niet meer zwaar als je hem omdoet. Hij is alleen zo zwaar, omdat de ketting vaak is gestolen. Dus de ketting wordt steeds zwaarder als het steeds verder weg is van de eigenaar. Dan wordt het moeilijker gestolen." Ik herriner het me nog goed toen de verkoper het zei. Hij moest erna ook nog eens heel erg hyena achtig lachen. Wat was dat irritant. Ik koop daar echt niks meer. Of praat er liever met een andere verkoper, dat is misschien beter. Ze hadden er trouwens wel handige en mooie dingen. Eerlijk gezegd had ik deze voor iemand anders gekocht, maar daar wil ik eerlijk gezegd nooit meer aan denken.
Hope's P.O.V.
Die dag gingen mijn moeder en ik rustig met mijn hutkoffer en lieve rat, die al aardig aan me was gewend na een dag, naar het treinstation. Daar liepen we door een muur wat ik super gaaf vond, wat is magie geweldig. Ik liep rustig door naar de trein, ik gaf mam een knuffel en ze keek toen naar de ketting om mijn nek. "Hoe kom je daar aan?" en keek me een beetje boos aan. "Mam ik moet gaan anders mis ik de trein." en rende richting de trein. Ik hoorde mijn moeder nog wat schreeuwen. Ik zag een lege coupe, ik had toch geen zin om verder te gaan lopen zoeken voor een andere coupe. Dus ik ging rustig zitten. Ik besloot om me maar alvast om te kleeden. Dus ik deed de schermen voor de ramen. Daarna deed ik mijn gewaad aan, ik had geen zin om het later aan te doen. Ik had mijn gewaad aan en keek op mijn horloge. Ik schrok want er werd opeens geklopt op de deur. Het was de jonge die mijn arm pijn had gedaan in de boekenwinkel hoe heette hij ook al weer. OH Ja, hij heette Cassidy ofzo? "Wat wil je?" Zei ik bot. "Ik wou me verontschuligen." Zei hij schamend. "Oh." Zei ik schamend. "Aanvaard." Zei ik snel en wat blijer. Er kwam stiekem een glimlach op mijn gezicht. "Wil je hier zitten?" En ik wees met mijn hand naar de bank voor me. Hij ging rustig zitten. "Dank je. Sorry nog van je arm. Ik was me zelf niet gister." "Ow, dat heb ik ook wel eens. Ik was wel een beetje bot tegen je." Hij moest ook glimlachen. De trein begon te bewegen en er werd weer geklopt op de deur. Het was Draco. Ik keek naar hem. "Mag ik hier zitten?" Tot me iets te binnen schoot. "NEEEEEEEEEE."
Reacties:
SUPER!
snel verder??