FanFic.nl

Hush

Fifth

Ik klemde Juan nog steviger tegen me aan bij de gedachte aan mijn transformatie. Ik had sindsdien nog geen mens aangevallen, de dorst verscheurde mijn keel. En toch was er geen haar op mijn koude hoofd dat eraan dacht het kleine, hulpeloze kind in mijn armen te doden en te drinken van zijn overheerlijke bloed.
Hij voelde mijn wanhoop om samen met hem te blijven leven, het maakte hem doodsbenauwd. Hij begon zachtjes te huilen, zijn gejammer echode over de golven. Ik zag de wolven aarzelen, vooral de kleine grijze die wat achteraan stond. Ik zag de ogen, herkende de mijne erin toen ik voor het eerst besefte dat Juan een kind van vlees en -geloof het of niet- bloed was. Ik wist bijna meteen dat het een vrouw moest zijn. Alleen dan kon ze begrijpen wat ik voelde en alleen dan zou het beschermingsgevoel haar afleiden van de jacht.
Ze jankte zacht, werd toegesnauwd door de zwarte alfa die me geen seconde uit het oog verloor. Het leek wel of ze met hem discussieerde, maar ik raakte niet wijs uit het gegrom en geblaf. Juan worstelde om los te komen, hij wilde kijken waar die vreemde geluiden vandaan kwamen. Hij was net zo snel als ik, en ik kon niet voorkomen dat zijn hoofdje zichtbaar werd voor de wolven. Geschrokken keek ik op. De grijze wolf liep langzaam naar me toe, en ik gromde naar haar, stapte achteruit tot ik de rand van de rotsen voelde. Ik draaide mijn neefje weg van haar, ervan overtuigd dat ze hem pijn zou doen. Ze deinsde geschrokken terug naar haar plaats, en liep uiteindelijk naar het bos.
Ik wachtte angstig af tot de wolven me zouden aanvallen, ik hoopte dat de genadeklap niet zo hard zou aankomen. Ik hoorde opnieuw geritsel, en deze keer kwam er een jonge vrouw tevoorschijn. Ik herkende haar ogen, wist dat ze de wolf was. Dus de Noordelijke legendes waren ook waar.
"Is dat een echte baby?" vroeg ze zacht en langzaam, alsof ze bang was dat ik haar zou aanvliegen. Ik knikte, te verbaasd om te antwoorden. Ze stak haar hand uit, ik gromde opnieuw. De roedel spande zich op, maar verroerde zich verder niet. Ik begreep niet meer.
"Kan jouw soort dan kinderen krijgen?" Haar vraag was wantrouwend deze keer.
"Hij is niet mijn kind." Juan keek met grote ogen naar het hele tafereel, en ik probeerde hem weer weg te stoppen.
"Heb je hem gestolen?" siste ze.
"Nee! Nee, ik... het is nogal moeilijk. Hij is mij neefje."
"Waar zijn de ouders?" Ik dacht aan de verraderlijke engelachtige verschijning van Juans vader en siste tussen mijn tanden door. Meteen voelde ik zijn kleine handje tegen mijn borst, alsof hij me wilde troosten.
"Ze zijn niet in staat om voor hem te zorgen."
"Jij wel dan?" Ik haakte met langzame voorzichtige bewegingen mijn tas van mijn schouder en wierp hem voor haar voeten neer. Ik hoorde de eieren breken, ik wist dat de troep amper op te ruimen zou zijn.
"Dat heeft hij het liefst. Ik geef hem heus geen bloed. Ik ben geen moordenaar." Ze blafte een lach.
"Nee, natuurlijk niet," zei ze sarcastisch.
"Ik heb nog nooit... mensenbloed gedronken." Ik verbeterde mezelf toen ik wilde zeggen dat ik nooit gedood had, omdat het een leugen was. Ik had gedood voor Catharina en Juan. Niet voor mezelf.
"Ik herhaal, wat is er met de ouders gebeurt?" Ik slikte en probeerde mijn verdriet onder controle te krijgen.
"De vader is een monster. Hij dacht alleen aan zichzelf toen hij Juan verwekte. Hij gebruikte Catharina voor zijn eigen wansmakelijke lusten. Ze wist dat ze zou sterven, ze vroeg me om te beloven voor haar kind te zorgen."
"De moeder is dus dood... Heb jij haar vermoord?" Ik schrok en hapte naar lucht, ook al had ik dat niet nodig.
"Absoluut niet! Ik heb alles gedaan om haar op deze wereld te houden, ik faalde. Nu zal ik er alles aan doen om haar laatste wens te vervullen: haar zoon opvoeden. Mijn zus was alles voor me."
"Hoe stierf ze?" Ik zag weer voor me hoe ze glimlachte terwijl ze die helse pijn onderging.
"Ze stierf volmaakt gelukkig, haar kind in haar armen. ze glimlachte. Net na de bevalling. Ze was voorbereid op haar dood."
"Waar kom je vandaan?"
"Het Amazonegebied."
"Zo, jij bent ver van huis."
"Ik zoek hulp. Ik heb geen idee wat het beste voor hem is. Ik weet niet eens of hij de enige in zijn soort is. Ik zoek iemand die me kan helpen. Juan verlangt naar bloed, maar ik weiger iemand voor hem te doden. Ik heb genoeg slachtoffers gemaakt."
"Word duidelijk, bloedzuiger!"
"Zijn vader was een vampier, zijn moeder een mens, mijn grote zus. Ik was ook nog een mens, tot hij me na zijn geboorte beet. Ik wilde dit nooit worden, maar ik moet voor Juan zorgen. dat heb ik beloofd."
"Wat nobel van je," sneerde de vrouw.
"Wat zou jij doen? Als je zus, of je broer, voor je ogen stierf en je smeekte om voor het kind te zorgen? Wat zou jij doen als je wist dat het een monster zou worden, maar als het het liefste was wat je dierbare wilde?" Mijn stem trilde van verdriet, en Juan begon weer te huilen.
"Rustig, kleintje. Zo meteen is het voorbij. Ik laat je niet in de steek, ook al zweerde ik eerst van wel. Ik hou van je, knul." Eén van de wolven jankte woedend en sprong naar voren. Ik hield mijn armen beschermend naar voren. Het was voorbij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.