FanFic.nl

Aurora

And then, Finally: I see you

Embry (POV)
Wat die bloedzuiger ook gezegd had, ik kon het niet laten om om 10 uur al bij de plek te gaan zitten die we afgesproken hadden. Maar als het eerder had kunnen zijn, dan was ik zeker gegaan. Sam wilde niet dat ik al mijn tijd zou besteden aan Elisa. Ik moest ook doen wat goed was voor de stam. Maar dat maakte me eigelijk niet zo heel veel meer uit. Niet dat ik niet om mijn stam gaf. Maar Elisa was nu gewoon het belangrijkste voor mij. De tijd kroop voorbij en om elf uur kwam Jacob langs.
Dus.. Jij bent nu ook al ingeprent? Vroeg hij, en het lukte hem niet om de bittere toon in zijn woorden niet te laten horen.
Ja, sorry Jake het spijt me zo voor je. Hij liet een schampere blaf horen.
Ik hoef niet in te prenten, ik heb de liefde van mijn leven al, als je dat soms nog niet wist. Alleen ze wéét nog niet dat we voor elkaar bestemt zijn.
Ik liet een diepe zucht horen. Jake, het is haar keuze, je komt er ooit wel overheen hoor.
Nee en met die woorden liep Jake weer het bos in.

Nu begon ik me weer schuldig te voelen. Het enige waar Jake echt een hekel aan had, waren de vampiers. Hij haat ze echt. Aan de ene kant begrijp ik het wel, maar soms ook niet. Er is niets mis met alle vampiers. Er is niks mis met Elisa.

Elisa (POV)
Ik wilde weg, om 9 uur zat ik al te springen. 'JASPER IK WIL HIER WEG.'
'Niet nu Elisa.' Jasper ergerde zich dood aan me. Ik was al een kwartier non-stop aan het zeuren of ik het huis uit mocht. Na een tijdje gingen ze me gewoon negeren. Lekker dan.
Ik dacht terug aan de vorige avond. We hadden ontdekt dat ik een gave had.
Als ik iets heel graag wilde en me concentreerde, kon ik het laten gebeuren zoals ik het wilde. Maar natuurlijk kon ik niet andermans beslissingen veranderen, het ging om mijn eigen toekomst. Waarschijnlijk kwam het omdat ik zo vastbesloten was geweest, toen ik een mens was. Het stomme gedeelte aan mijn gave was, dat andere mensen het konden zien als ik me concentreerde erop. En dat irriteerde me.
Ik werd teruggehaald uit mijn herinneringen door Jasper.
'Oja, Elisa. Je gave werkt nu niet bij mij.'
'Verdomme.'
'Misschien moet je je op andere dingen concentreren, net als gisteren.' zei Emmet pesterig.
Ik concentreerde me en zag een beeld voor me van wat ik wilde laten gebeuren.
'O nee Elisa je waagt het niet.'
Nu was het wachten totdat er een lawine zou ontstaan en er een aantal grote keien op Emmets hoofd zouden vallen.
'Verdorie, straks wordt mijn shirt helemaal vies van het gruis.'
Ik vroeg me af of hij de stenen uberhaubt wel zou voelen.
De tijd kroop voorbij. Langzaam. Ik probeerde bnog een aantal keren weg te sluipen maar Jasper had me telkens door. Uiteindelijk was het dan vijf voor twaalf. Ik mocht eindelijk naar Embry toe.

Embry (POV)
2 voor twaalf. In de verte hoorde ik voetstappen die hierheen kwamen. Elisa kwam eraan! Ik was zenuwachtig. Voordat ze kwam, moest ik me eerst maar even veranderen. Snel liep ik de struiken in, veranderde terug en trok snel een broek aan. 'Embry? Ben je hier ergens?'
'Ja hier ben ik!' daar was ze dan.
Ik liep de struiken uit, in de zon waar Elisa ook stond. Ze glitterde in de zon.
Ik kon mijn ogen maar moeilijk van haar afhouden. Ik liep naar haar toe en knuffelde haar. 'Welkom terug'

Reacties: