FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

20.Again downstairs

‘O.’ Opeens was het blije gevoel verdwenen. Maar waarom? Het ging toch goed met Bella? Waarom was ik dan toch in één klap opeens een zombie geworden? Misschien was het omdat ook mijn hoop toch, net als Edward, grotendeels was vervlogen. Maar zou was ik niet. Absoluut niet.
‘Het komt vast wel goed met haar’, zei ik om Jasper te troosten. Het deed hem ook pijn. Wij allemaal. Niemand zei iets meer totdat Carlisle binnenkwam.
‘Het is geregeld,’ zei hij. ‘Ah, fijn,’ zei Emmet met een grote grijns. Ik keek naar hem alsof ik elk moment z’n hoofd eraf kon rukken. ‘Wat?’, vroeg hij. Nou werd die helemaal mooi. Hij zag dat mijn ogen echt opvlammen en haalde die grote grijns van zijn gezicht af. Dat is maar beter ook.
‘We gaan morgen jagen,’ vervolgde Carlilse. ‘Esmé, jullie,’ hij wees naar Emmet, Jasper en mij, ‘Rosalie en ik.’ Eerlijk gezegd dacht ik niet dat Rosalie daar weg te slaan was, maar ik zei niets.
‘Wanneer gaan we?’ vroeg Emmett aarzelend met zijn blik op mij gericht.
‘We gaan morgen,’ zei Carlisle. ‘Jacob zei dat het beter is als we met z’n allen gaan, omdat anders de roedel ons misshien komt aanvallen.’ Hij dacht even na en ging weer verder. ‘Alice, jij kan toch de paden zien die we beter niet kunnen nemen?’
‘De paden die verdwijnen. Simpel zat.’
‘Oké, dat is dan geregeld. We gaan morgen jagen,’ sloot hij zijn gesprek met ons af. Ergens maakte ik me toch zorgen. Wat als ik iets over het hoofd ga zien? Dan loopt het met ons slecht af.
Jasper zag dat rimpeltje tussen mijn ogen dat ik altijd kreeg als ik zorgen maakte. ‘Je doet het vast goed,’ zei hij en trok me dicht tegen zich aan. Een gevoel van rust ging door m’n lijf heen. Ik deed mijn ogen dicht en luisterde naar de geluiden die in en buiten de kamer waren.
Hier in de kamer was het stil behalve het getyp van Emmet na.
Ik hoorde de auto’s die op de snelweg reden en diep in het bos de vogels die aan het fluiten waren. En beneden de voordeur die open en weer dicht ging. Ik wist gelijk wie het was. ‘Jasper, mag ik?’ vroeg ik en wees naar de deur. ‘Ga maar,’ zei hij met een glimlach en hij liet me los. Ik gaf hem nog een kus op z’n mond en huppelde naar beneden.
Net toen ik de trap afhuppelde hoorde ik Bella overgeven. Ik wilde naar haar toe gaan, maar m’n hooft deed veel te veel pijn.
Op hetzelfde moment hoorde ik Esmé tegen Jacob praten.
‘Hallo, Jacob,’ zei ze. ‘Fijn om je weer te zien.’
‘Zeg dat wel,’ zei ik met een diepe zucht toen ik net beneden aankwam. ‘Eh, hallo,’ zei Jacob. ‘Waar is Bella?’
‘Op het toilet,’ antwoordde ik. ‘Vloeibaar dieet, weet je wel. Ik heb gehoord dat je daar veel meer last van krijgt als je zwanger bent.’
‘Aha.’ Hij belef ongemakkelijk een beetje op en neer wiebelen.
Achter me hoorde ik Rosalie en Bella aankomen.
‘Ik dacht al dat ik iets ranzigs rook,’ zei ze. Ik keek niet meer naar haar, maar naar Bella. Haar gezicht lichtte op toen ze mij en Jacob.
‘Jacob, Alice,’ zuchte ze.
‘Hé Bells,’ zei Jacob. ‘Heee, hoe gaat het,’ zei ik terwijl ik naar haar toe schoot.
‘Goed, met jou?’ Voor ik antwoord kon geven was zij weer aan het woord. ‘Luister, je hoeft echt geen moeie te doen hoor,’ zei ze verontschuldigend. ‘Moeite?’ vroeg ik ongelooflijk. ‘Bella, je moet echt eens ophouden met doen alsof je iedereen hier vermoeit. Dit had jij ook niet kunnen verwachten,’ zei ik daaran wat zachter. Ze glimlachte flauw naar me en wreef over mijn hand. Ik glimlachte terug.
‘Heb je het koud,’ mompelde Edward. ‘Nee, ik voel me prima.’
‘Bella, denk aan wat Carlisle had gezegd,’ zei Rosalie. ‘Het is niet goed om je groot te houden. Dan kunnen we niet goed voor je zorgen.’
‘Goed dan, ik heb het een beetje koud. Edward, wil je me die deken aangeven?’
‘Was dat niet zeg maar de reden dat ik hier ben?’ vroeg Jacob. ‘Je bent net binnen. Ga even zitten.’ Jacob liep naar de bank toe en ging naast haar zitten en hield haar hand vast.
‘Dank je wel Jake.’
‘Graag gedaan.’ Ik liep naar de achterkant van de bank, ging daar zitten en sloeg m’n armen over m’n kniën heen.Ik bedacht dat Jacob wel eens honger zou hebben dus zei ik maar: ‘Rosalie, als jij nou eens wat te eten ging halen voor Jacob?’
‘Bedankt Alice, maar ik geloof niet dat ik trek heb in iets waar Blondie in heeft gespuugd.’ Ha, dat zou Rosalie nooit doen ook al had ze zo’n hekel aan diegene.
‘Rosalie zou Esmé nooit voor schut zetten doot zo’n gebrek aan gastvrijheid.’
‘Natuurlijk niet,’ zei Rosalie op een mierzoete toon.
Edward zuchte. Hij was het vast zat om het gekibbel tussen die twee te horen. Hij zat hier tenslotte bijna de hele dag.
‘Je zou het toch wel zeggen als het vergitigd is?’ vroeg Jacob. ‘Absoluut,’ beloofde Edward.
Er klonk een hoop gerommel uit de keuken. Het geluid van protesterend geluid van metaal dat werd mishandelt.
Rosalie kwam terug en ik hoorde dat ze een metalen bak op de grond zette.
‘Eet smakelijk, hond.’

Reacties: