FanFic.nl

Hush

Seventh

"Sam, vind je niet dat je vreselijk onbeleefd ben tegen onze Zuid-Amerikaanse gasten?" Ik sidderde bij het horen van de twinkelende stem. Hij stond in het bos, enkele meters achter de wolven. De grote zwarte alfa draaide zich om en grauwde. De jongen leunde nonchalant tegen een boom. Nou ja, hij kon best een man zijn, zijn blonde haar zat te pefect in model om voor een jongen door te gaan. Hij zag er erg volwassen uit, en voor de eerste keer in mijn leven was ik blij om een vampier te zien.
"Ze is vreemd, haar ogen zijn zwart. Ze zal binnenkort jagen, of ze nu wil of niet. En ze is bovendien op ons gebied gekomen," zei Leah.
"Leah, als ik me niet vergis, is dit neutraal. Dit stuk hoort nog bij Forks." De glimlach rond zijn lippen was geduldig, rustgevend, niet spottend of geamuseerd. Leah krulde haar lip omhoog in een grimas en keek woedend naar hem. Waarschijnlijk omdat ze wist dat hij gelijk had.
"Bovendien wil ik me best om haar bekommeren." Ik slikte en staarde verbaasd naar de blonde verschijning. Ik was er echt zeker van dat hij een vampier was, maar de okergele kleur van zijn ogen liet mijn zekerheid wankelen.
"Je hebt je handen al vol met je eigen gezin. Wij zullen dit zaakje wel afhandelen," siste Leah. Had die kerel een gezin? Met hoeveel waren ze wel niet? Zouden hier nog mensen in de buurt wonen? Juan kirde en beet opnieuw in mijn hals. Ik suste hem, ik wilde niet dat hij bang zou worden. Met grote ogen keek de man me aan.
"Een baby?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij flitste tussen de wolven door en stond voor me, enkele meters tussen ons. Ik gromde en verborg mijn jongen in mijn armen.
"Ga weg," siste ik.
"Ik beloof je dat er niks zal gebeuren."
"Jij staat alleen tegen een roedel, ik denk niet dat je dat wint."
"Wie zegt er dat ik alleen ben?" Hij glimlachte, opnieuw op zo'n vaderlijke, geruststellende manier. Ik twijfelde. Juan lachte en stak zij narmpjes uit naar de vreemdeling.
"Waarom hebben ze je nog niks gedaan?" vroeg ik.
"We hebben een verbond. Wij jagen niet op mensen, en zij doden ons niet." Ik hapte opnieuw naar adem.
"Is dat... mogelijk?" fluisterde ik. Ik duizelde bij het idee dat ik nooit meer iemand moest doden.
"Nou, tot nu toe werkt het, we leven min of meer in vrede..."
"Nee!" zei ik harder dan ik bedoelde, "ik hoef dus geen... mensen te doden?" Ik dacht aan de verzengende hitte in mijn keel en kromp in elkaar toen de vlammen nog hoger oplaaiden. De zoete geur van de baby in mij narmen was zo verleidelijk, maar ik weigerde hem pijn te doen. Mijn instinct vocht om de bovenhand te halen, maar mijn liefde voor Juan was sterker.

Reacties: