FanFic.nl

Zwarte schaduw

Hoofdstuk 6 eerste schooldag

´Lucas!´ Ongeduldig klopte ik op de deur van de badkamer. ´Schiet op! We moeten zo gaan. We kunnen niet het hele stuk rennen.´
´Hoeft ook niet.´ Net als ik wil vragen waarom niet doet hij de badkamerdeur open. Mijn adem stokte en ik weet zeker dat als ik nog mens was ik vuurrood zou worden of misschien zelfs wel flauwvallen.
Recht voor mij stond hét voorbeeld van een goddelijke schoonheid. Mijn ogen glijden langzaam van beneden naar boven.
Op zijn gympen is geen vlekje te bekennen en de donkerblauwe spijkerbroek ruikt naar heerlijk wasmiddel en ziet er keurig uit.
Hij heeft een smetloze witte bloes aan waarvan de bovenste knoopjes open zijn. Zijn zwarte haar zit perfect in model en zijn perfecte ogen kijken me vragend aan.
´Niet goed?’ vraagt hij voorzichtig. Ik grinnik zacht. ‘Ik denk dat je de meisjes letterlijk van je af moet slí¡í¡n, Lucas.’
Hij glimlacht. ‘Geen problemen mee.’ Diep van binnen voel ik een sterke steek. Jaloezie? Ben ik jaloers dat Lucas veel aandacht krijgt? Nee. Fout. Ik kan hem moeilijk gaan claimen hij heeft ook een eigen leven, toch? Maar wat nou als wij voorbestemd zijn.
‘Victoria?’ vraagt hij aarzelend. ‘Klaar?’ Ik knik en duw de gedachten weg. ‘Helemaal. Wat bedoelde je nou dat we niet hoefden te rennen?’
Hij grinnikt. ‘Kom je wel achter. We moeten gaan.’
Hij loopt soepel te trap af en wandelt richting voordeur. Met een zwierig gebaar trekt hij deze open. ‘Dames voor.’
Ik lach en stap de koele buitenlucht in. ‘Hierheen,’ roept hij over zijn schouder terwijl hij het bos in rent.
Ik onderdruk mijn glimlach en ren achter hem aan. De bladeren bewegen amper terwijl we langs vliegen en uiteindelijk mindert Lucas vaart.
Ik ruik weer een bloemachtige geur van mensen dus we komen weer richting de bewoonde wereld. Plotseling staan we voor een grote parkeergarage. ‘Springen maar,’ lacht hij.
Hij springt in een boom en klautert lenig omhoog. Eenmaal boven kruipt hij naar het uiterste stukje van een tak en springt de parkeergarage in. Ik hoor hem lachen.
Ik grom en sprint met een noodgang de boom omhoog. Met precies dezelfde manier als Lucas deed spring ik ook naar binnen. ‘Eitje,’ zeg ik droog als antwoord op zijn lach. ‘En, waar je is vervoersmiddel,’ vraag ik terwijl mijn ogen nieuwsgierig langs de verschillende auto’s glijden. Hij grinnikt en komt achter me staan. Een warme rilling kruipt over mijn rug omhoog. ‘Daar,’ zegt hij terwijl zijn bleke vinger richting een donkergrijze Porsche wijst. Mijn mond valt met een plopje open.
Ik werp een woedende blik op het vijfde meisje dat verleidelijk naar Lucas glimlacht. ‘Waarom zijn er hier ook alweer,’ kreun ik. Hij grinnikt. ‘Tja. Ik moet je beschermen tegen moordlustige vampiers.’
‘O ja, is ook zo.’
Al zuchtend en kreunend loos ik Lucas tussen de menigte door richting het kantoor van mevrouw Boelens.
Zachtjes klop ik op de deur. ‘Binnen!’ Ik open de deur en laat Lucas voor gaan waarna ik zelf volg. ‘Aha, hier hebben we Lucas ter Berg,’ mompelt ze. Haar bril schuift naar het puntje van haar neus terwijl ze tussen haar papieren door bladert. Automatisch duwt ze hem terug naar boven. Haar kleine oogjes kijken omhoog van haar paperassen en worden groot bij het zien van Lucas’ prachtige verschijnen.
‘Juist, ja,’ stottert ze terwijl ze zich weer over haar administratie heen buigt. Waarschijnlijk om haar rode kleur te verbergen. ‘Eens zien. Hier heb ik hem.’ Met een zwierig gebaar haalt ze zijn rooster tevoorschijn. Ze buigt over haar bureau heen -wat tot gevolg heeft dat har bril weer van haar neus glijd- en legt hem in Lucas’ handen.
‘Zo. Je lessen beginnen over vijf minuten en zijn afgelopen om half drie. Ik denk dat je geen rondleiding nodig hebt,’ Ze kijkt mij even aan met geknepen ogen. ‘aangezien je deze dame bij je hebt.’
Ik rol met mijn ogen. ‘Nee hoor, niet nodig.’
‘Mooi zo. Veel plezier.’ We lachen haar beide even vriendelijk toe waarna we haar de rug toe draaien en haar muffige kantoortje verlaten.
Al lachend duw ik het briefje terug naar Lucas. Zijn ogen glijden over mijn sierlijke handschrift en hij grinnikt. Hij trekt met zijn tanden de dop van zijn vulpen en vervolgt zijn verhaal. Plotseling word onze stille conversatie verstoord door onze leraar Frans. ‘Meneer ter Berg,’ briest hij terwijl hij al stampvoetend voor het bord staat.
Lucas heft zijn hoofd op en kijkt zijn leraar vragend aan. ‘Ja, meneer.’
‘Kan u ons misschien mededelen met welke bedoelingen de Franse schrijver Jean de la Fontaine het boek “Rouge”� schreef?’
‘Maar natuurlijk, meneer.’ Lucas kucht terwijl meneer Fasain heb afwachtend aankijkt.
‘Jean de la Fontaine schreef het boek Rouge om zijn verdriet van zijn overleden vrouw Rachelle de la Fontaine een plaats te geven. In het boek stopte hij zijn passie voor schrijven en zijn ontelbare liefde voor Rachelle.’ Met open mond kijk ik hem aan - en ik ben niet de enige. Ook meneer Fasain staart hem letterlijk met open mond aan. Plotseling word hij zich van zijn sullige manier van staan bewust en hij herstelt zich snel - natuurlijk inclusief een rood hoofd.
‘Dat was uitermate goed, jongeman.’ Lucas glimlacht.
Zijn eerste puntje is gescoord.

Lachend lopen we het Frans lokaal uit. ‘Zag je zijn gezicht,’ proest ik. Lucas grinnikt. ‘Trouwens, heb je nou écht dat boek gelezen of heb je één of andere mystieke gave,’ vraag ik serieus.
Hij trekt een rimpel tussen zijn voorhoofd. ‘Ja en nog een keer ja,’ antwoord hij. Vlug denk ik even na.
‘Je hebt dus wel het boek gelezen en je hebt een gave,’ vraag ik ontzet. Hij grijnst en knikt. ‘Jep.’
‘Wat dan!’ vraag ik terwijl ik brand van nieuwsgierigheid. Plotseling worden zijn ogen wazig en staren in het niets in de verte. Onzeker trek ik aan zijn arm. ‘Lucas? Lucas?’ Net zo snel als hij in zijn “waas”� kwam is hij er ook weer uit.
‘Wat wí¡s dat ?’ vraag ik verbluft. Hij grinnikt. ‘Dat is dus mijn gave.’
‘Pardon?’
‘Mijn gave. Ik kan vampiers op een grote afstand opmerken.’ Met open mond staar ik hem aan. ‘Nou,’ zeg ik verbluft zodra ik weer weet hoe ik mijn stem moet gebruiken.
‘Dat is…’
‘Handig? Eng? Irritant?’ Ik werp hem een boze blik. ‘Dat is handig,’ zeg ik uiteindelijk. Hij grijnst en knikt.
‘Het is zeker handig. Daarom kon ik jou ook vinden die nacht.’
‘En daarom wist je ook dat Jason eraan kwam.’ Hij knikt. Onderhand zijn we bijna bij het geschiedenis lokaal aangekomen.
‘Trouwens, waarom werden je ogen zonet wazig?’ Zijn mond word een harde streep en hij kijkt me onzeker aan.
‘Ik kwam er dus achter dat Jason en… Sophie op school zijn.’ Mijn adem stokt en ik kijk hem verbluft aan. ‘Dat méén je niet! Sophie kan zich nooit inhouden.’
Mijn stem schiet paar octaven omhoog en Lucas probeert me te kalmeren. ‘Rustig nou. Sophie doet geen mens kwaad. Ik heb geen idee hoe het kan -ze is tenslotte een nieuweling- maar ze heeft zichzelf prima onder controle.’
Ik slik en we lopen door de deur van het geschiedenis lokaal. Plotseling snak ik naar adem en kijkt ik recht in de bloedrode ogen van mijn vroegere vriendin.
Jason -die overigens naast haar zit- heft zijn hoofd op en kijkt Lucas grijnzend aan. Lucas gromt zacht.
Fijn. Ze hebben beide niet eens de moeite genomen om kleurlenzen in te doen. ‘Sophie.’ Mijn stem trilt mijn ik probeer het niet te laten merken. Dapper staar ik in haar ogen.
‘Sophie, loop je even mee. Ik wil met je praten.’ Ze snuift arrogant maar staat wel op. Langzaam maar dwingend duwt ze Jason terug op zijn stoel. ‘Je hoeft niet mee,’ prevelt ze. ‘Ik handel dit wel af.’
Lucas sist tussen zijn tanden door maar ik leg geruststellend mijn bleke hand op zijn gespierde schouder. ‘Rustig. Het komt wel goed.’
Hij knikt maar zijn ogen staat nog steeds bezorgd.
‘Volg mij.’ Sophie loopt achter haar tafeltje vandaan en wil naar de deur lopen. Plotseling staat mevrouw Scholte voor ons. Haar brede mannenhanden heeft ze in haar heupen gepland.
‘Een waar denken jíºllie heen te gaan,’ spuwt ze. ‘Wij gaan even naar buiten.’ Sophie’s stem klinkt beheerst en zelfverzekerd.
Ergens in mijn achterhoofd vraag ik me verbaasd af hoe ze het voor elkaar krijgt om niet op haar af te vliegen.
Ze boort haar ogen diep in die van haar geschiedenislerares en herhaalt wat ze eerder zij. ‘Victoria en ik gaan even naar buiten.’
Scholte liep rood aan en begon plotseling te stotteren. ‘Natuurlijk mogen jullie even naar buiten.’
Sophie glimlachte kil. ‘Dank u wel.’

Reacties: