FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

38. Can't give up now..

Op het moment dat ik een potlood vastpak, begint mijn hart als een gek te bonzen. Even later schieten de steken door mijn hoofd. Auw, verdomme! Snel grijp ik naar m'n slaap en druk zo hard ik kan om de pijn de onderdrukken, maar deze keer heeft het geen zin. En naast het feit dat ik niet meer weet wat ik hier kom doen, weet ik ook niet meer wat er gister is gebeurd.. en eergister, en..
Het gebeurd, denk ik bang, terwijl m'n ogen vochtig worden. Mijn geheugen wist zichzelf uit! Verdomme nee!
Zo snel als ik kan, ondanks mijn handen trillen als een gek, gris ik mijn mobiel uit mijn broekzak en zoek het nummer van Tom op. Ik móet hem bellen, voordat hij uit mijn geheugen is verdwenen.
Het lijkt op dit moment wel een eeuwigheid te duren voordat er wordt opgenomen. Al is het Bill, ik moet iemand bereiken. M'n hart is inmiddels naar mijn keel geschoten en ik begin me misselijk van angst te voelen.

'Hallo, met wie spreek ik?' klinkt er aan de andere kant. Automatisch laat ik een diepe zucht van ontlading. Die stem herken ik uit duizenden. Tom, eindelijk!
'T- Tom, Tom luister.. je moet me komen halen!' roep ik compleet in paniek en een traan glijdt over m'n wang. Er klinkt wat gekraak aan Tom's kant.
'NOA! Wat is er aan de hand? Godzijdank heb je gebe-'
'Alsjeblieft,' huil ik smekend, terwijl ik voel hoe nog meer informatie uit mijn hoofd wordt gezogen. 'Het gaat niet goed, i- ik raak alles kwijt en ik wil niet..'
Gestresst hoor ik Tom vloeken. Nog even en het is voorbij, denk ik wanhopig.
'Vertel me fucking waar je bent Noa, ik kom naar je toe!' Ook hij is nu behoorlijk in paniek. Nog even en ik herken zijn stem niet meer.. Nog even en ik weet niet meer waar ik ben.
Het wordt een race tegen de klok. Terwijl mijn hoofd langzaam leger en lichter begint te worden, probeer ik zo goed en duidelijk mogelijk de locatie uit te leggen waar ik me nu bevind. Maar dat loopt niet zo soepel, aangezien mijn stem de hele tijd overslaat en ik ook verward begin te raken. Gelukkig is Tom nog altijd aan mijn zijde, of het nu ver weg is of niet.
'Noa, hou vol.' probeert Tom me te sussen, maar zelf heeft hij er de meeste moeite mee. 'Ik stap nu met Bill in de auto. Blijf alsjeblieft waar je bent!'
Het lukt me bijna niet meer om antwoord te geven. Mijn ledematen verzwakken bij elke seconde.
'Tom, ik wil je niet kwijt..' fluister ik verzwakt met mijn ogen dicht. Tranen stromen inmiddels over m'n wangen. 'Ik wil je niet..'
Op dat moment voel ik hoe mijn armen langs m'n lichaam vallen en ik op de grond terecht kom. Mijn mobieltje wordt uit m'n verslapte hand geslagen en blijft roerloos vlak bij mijn gezicht liggen. Het enige wat ik nog kan horen en zien is een oplichtend schermpje en een stem, die me in een bijna ultrasone paniekstem bij mijn naam roept.
'Noa, Noa verdomme, zeg iets alsjeblieft! Fuck, je mag nu niet opge-'
Wie is dat, denk ik met het laatste beetje kracht die ik heb. M'n oogleden voelen zwaar aan en het duurt niet lang voor deze dichtvallen..

Reacties:

BTGGxTHxLala zei op 10 mei 2011 - 15:25:
omggg vet

MyReflection zei op 11 juli 2010 - 13:04:
ahh,
je moet verdergaan je moet gewoon.
Ik wil gewoon weten hoe dit verder gaat.

Wel echt prachtigmooi geschreven,
Kirsten