Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Morgenrood {afgelopen} » 22.Jagen
Morgenrood {afgelopen}
22.Jagen
Het was erg stil in het huis. Carlisle, Edward, Emmet en Jasper waren boven bezig met Bella. Haar bekken waren dit keer gebroken.
In het huis was het verder stil op het gezoem van de röntgenapparaat na, het zachte gekibbel van Rosalie en het gerommel van Esmé in de keuken.
Ik was tv aan het kijken toen ik de deurbel hoorde.
Ik deed open en zag Jacob voor me.
Ik gaf hem een kort knikje en zei hem gedag.
‘Wat is er nu weer aan de hand?’ vroeg hij met een hoofdbeweging naar boven.
‘De bekken zijn dit keer gebroken,’ zei ik.
Boven hoorde we Rosalie mijn zin bevestigen.
‘Ik zei toch dat het haar bekken waren in plaats van weer een rib. Je moet je oren eens een keer laten nakijken, Edward.’ Wat was ze weer eens irritant. Ik wou dat Edward haar hoofd is een keer van haar romp afrukte. Dan waren we gelijk af van het gekibbel. Jacob zuchtte geïrriteerd.
Op dat moment kwamen ze allemaal naar beneden.
Edward had Bella in zijn handen en liep de trap af, gevolgd door de rest.
Carlisle kwam als laatst.
‘Carlisle, jullie kunnen gaan,’ zei Jacob. En jullie kunnen met meer gaan. Sam zal vooral op La Push letten.’ Carslisle knikte. ‘Alice, Esmé, Jasper, Emmet en ik zullen gaan.’
Daarna richtte hij zich tot mij. ‘Alice, wil jij Jasper en Emmet boven gaan halen?’
Ik knikte en schoot de trap op.
‘Jazz, Em, we gaan!’ riep ik.
‘We komen er… Au! Verdomme!,’ vloekte Emmet en kwam struikelend de deur uit.
‘En jij lacht Bella altijd uit?’ vroeg ik. Hij zei niks en schoot de trap af zodra hij zich had hersteld.
Jasper kwam vlug daarna de deur uit en liep rustig naar me toen, pakte m’n hand en we schoten naar beneden waar de andere ook allemaal stonden.
Esmé voegde zich nog als laatste bij ons en we vlogen naar buiten terwijl Jasper nog steeds mijn hand vast hield.
Ik rende voorop met Jasper aan m’n zijde door het bos. Esmé en Emmet rende achter ons
‘Alice, zie je al wat,’ vroeg Carlisle die helemaal achter aan het rennen was.
‘Nee, we kunnen nog door gaan,’ antoordde ik kortaf. Ik moest me concentreren op mijn beelden, maar er was nog steeds geen pad dat een blinde vlek was.
Ik begon te twijfelen, want ik had nog steeds niets gezien. Of eigenlijk niet gezien.
Jasper voelde alweer dat ik ongerust werd en veranderde m’n gevoel in een rustgevend gevoel.
Ik gaf hem een glimlach, als teken dat ik hem bedankte.
Even later hoorde ik Carslisle mijn naam roepen.
‘Alice, stop hier maar! Als jij en Esmé nou hier gaan jagen, dan gaan wij nog wat naar het noorden.’
Ik stopte en knikte. Ze vlogen alledrie weg.
Toen ze uit het zicht waren volgde ik mijn neus en mij oren.
Hier niet ver vandaan hoorde ik een groepje herten dat aan het drinken was.
Ik ging op het geluid af en zag dat de herten al begonnen te vluchten, maar ik hield ze gemakkelijk in.
Ik begon sneller te rennen en sprong op het grootste hert af. Ik zette mijn tanden in zijn keel en het beest zakte in elkaar. Ik begon gulzig het bloed te drinken dat ik eruit zoog en zag in uit mijn ooghoek dat Esmé hetzelfde deed. Wij vrouwen hielden het graag alleen op een hertje. Arme herten.
Ik keek om me heen om te kijken of er nog een was.
En daar zat-ie. Rustig van het kleine meertje te drinken. Het was nog een jonkie. Z’n roedel had hem in de steek gelaten.
Ik had bijna medelijden, maar ik kon mezelf niet beheersen. Voor ik het wist sprong ik op het beest af en en zette m’n tanden in zijn nek.
Deze keer had ik het beest sneller op. Ik kreeg een déjí -vu. Het deed me denken aan mijn eerste jacht…
Ik was nog een jonge vampier en had nog steeds van die rode ogen en was een beest als ik aan het jagen was.
Nadat ik getransformeerd werd, voelde ik een brandende pijn in mijn keel en snakte maar naar één ding: bloed.
Ik rende als een gek door de bossen en zocht naar iets wat mijn aandacht trok.
Toen ik opeens een heerlijke geur rook en wat hoorde. De geur van warm, vers bloed en het geluid van een groot, bonkend hart
Ik ging op de geur af en stortte mezelf op het beest. Het was een hert en dronk het beest leeg in minder dan vijf seconden. Hij was natuurlijk veel te snel op en al mijn kleren lagen onder het bloed…
Esmé zag dat ik stil stond en voor me uitstaarde.
‘Hé, gaat het wel,’ vroeg ze met een bezorgde stem en legde haar hand op mijn schouder.
‘Ja, het gaat wel. Ik dacht alleen aan mijn eerste jacht.’
‘Ja, die ervaring blijft je bij. Nooit zul je die vergeten.’ Ik knikte.
‘Kom we gaan terug, tenzij…’
‘Nee, ik heb al genoeg gehad.’ Ze knikte en we renden samen terug naar huis.
Reacties:
weer superleuk de afgelopen hoofdstukken (:
je kan echt goed schrijven! <'3
suuuuuuuuuuuuuuuuuper