FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Juuni

Juuni
“Mijn bloed?”� Vroeg ik ongelovig. “Waarom juist mijn bloed?”�
“Dat weten we niet.”� Antwoordde Sora, maar ik voelde hem liegen.
Ik dacht na: als ze mijn bloed wou, wou ze vast alles en gaf ik mijn leven op voor een heel volk... Ik knikte in mezelf.
“Ellen, ik weet wat je denkt, maar je doet het niet.”� Zei Sora simpel.
“Wat kunnen we dan nog doen? Dit is de enige manier!”� Ging ik ertegenin.
“Vampiers zijn een sterk ras. We redden het wel zonder Ankoku en kunnen op een nieuwe plek beginnen.”�
“Maar…”�
“Ellen, we redden ons wel.”� Zei Juro geruststellend en ik hield op met ertegenin te gaan.
“Jullie mogen gaan.”� Zei Juro toen het een tijdje stil bleef. We stonden op, zeiden gedag en liepen de kamer uit. Het bleef stil totdat we op onze kamer kwamen en ik Dorako bekeek. Hij staarde peinzend naar de grond en ging onbewust op mijn bed zitten.
“Wat denk je?”� Zei ik nadat ik hem een aantal minuten had geobserveerd en hij nog steeds geen kick gegeven had.
“Oh, niets!”� Bracht hij er verward uit.
“Weet jij meer?”� Vroeg ik, terwijl ik het antwoord al wist: ja.
Dorako schudde zijn hoofd en zei dat hij ging slapen. Ik zuchtte en ging me omkleden. Toen ik terug kwam, lag Dorako in mijn bed.
“Wat doe jij in mijn bed?”�
“Uhh?”� Hij ging verbaast rechtop zitten en kroop in z’n eigen bed met zijn kleren nog aan. Die gast was echt niet goed bij z’n hoofd!
“Dorako!”� Riep ik geïrriteerd. “Vertel me wat er is!”�
“Ik denk.”� Antwoordde hij simpelweg.
“Stop er dan mee! Je doet raar!”�
Hij glimlachte naar me, ging naar de badkamer en kwam gelukkig terug in pyjama. Dorako duwde de bedden weer tegen elkaar en kroop in dat van hem, waarna hij lekker dicht tegen me aan kwam liggen.

Er lag een tapijt van sneeuw op de Aarde waar een klein meisje vanaf de eerste verdieping naar keek. Dit was een van de weinige ramen in het huis en het was ook erg klein. Toch hield het meisje van dit raam, omdat ze zo toch nog een beetje van de buitenwereld kon zien. Ze mocht namelijk niet vaak buiten.
Het meisje pakte een haarlok die net zo wit was als de sneeuw buiten en begon er vlechtjes in te draaien, terwijl ze met haar ellebogen op de kille vensterbank leunde. Haar smaragdgroene ogen keken verlangend naar de besneeuwde bossen een eindje verderop.
“Kijk je nu weer naar buiten?”� Zei een lieve en vertrouwde stem achter haar. Ze liet haar gevlechte haarlok van schrik los en het ontvlechtte zich snel. Het meisje draaide zich geschrokken om en zag haar moeder staan.
“Mama!”� Riep ze blij. Ze was blij, omdat ze haar moeder moeilijk vond in dit grote huis. Ze verdwaalde vaak.
Haar moeder stapte sierlijk naar haar toe en bukte zich. Ze drukte een kus op haar dochters voorhoofd, ging zitten op de grond en nam haar daarna op de schoot.
De twee leken op elkaar. De enige verschillen waren de ogen. De moeder had haast pikzwarte ogen en de dochter had de ogen van haar vader: een smaragdgroene kleur.
“Mamaa,”� Zei het meisje op een manier waarop het duidelijk was dat ze nog iets ging vragen. “waar is papa met mijn broer heen?”�
“Kind, je broer had het toch gezegd voor hij vertrok?”� Zei ze lachend. “Ze zijn gaan jagen, Ellen.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.