FanFic.nl

Bite [Vamps]

Human Hunt [37]

We zitten in de auto. Dorstig frunnik ik wat aan mijn T-shirt, het is al veel te lang geleden dat ik nog wat vers bloed had. Ik snak er gewoon naar om een ader, waar nog bloed door stroomt, te doorboren. Het gevoel van de cellen, die openscheuren. Het bloed, dat uit de wonde gutst, dat ik met veel plezier zal opzuigen. Ik krijg haast kippenvel van het vooruitzicht.
We rijden langs een natuurgebied, en op de met kiezeltjes bedekte parking stopt Demitri de auto. Meteen schiet ik het voertuig uit. Ik glijd wel bijna uit over het kleine laagje ijs, maar houdt me nog net overeind aan Stefano, die me zijn arm aanbiedt.
Julia is vastgebonden aan Demitri met een setje handboeien, en volgens mij wil ik niet eens weten waarvoor dat gebruikt is geweest. Ik zou alleen maar de slappe lach krijgen van al die marteltechnieken, en lachen is niet bevorderlijk als je wilt jagen.
Stefano neemt me bij mijn hand en rent met me de heuvels in. Op topsnelheid rennen we, ik voel hoe de wind mijn haren naar achteren trekken, ik snuif diep in om levende wezens in de buurt te ontdekken. Westelijk, een groep van maximum acht mensen. Perfect toch?
Blijkbaar ruikt Stefano het ook, want hij verandert de koers en gaat westwaarts.
Stukjes ijs worden de lucht ingegooid, en schieten pas als wij weer een heel eind verder zijn naar de grond. Sneeuw stuift op, dwarrelt in grote proporties weer naar beneden.
En dan hoor ik stemmen. Japanners, of Chinezen. Het is in ieder geval iets Aziatisch. Oehlala.
Stefano en ik verstoppen ons achter een heuvel, de enige hoop aangestampte aarde bedekt met een laag bevroren water, die me nog scheidt van mijn avondmaal. Ik kan hun stromende bloed ruiken, zo dichtbij dat ik mijn tanden voel groeien.
Dan hoor ik geklik, een felle flits doet de lucht om me heen heel even wit kleuren. Camera's, het wordt steeds beter!
Ik duw me over de heuvel heen. Het duurt heel even, de - snel even geteld - zeven mannen kijken met een vreemde blik naar de gestalte, die net verschenen is, ik dus. Die verbazing heb ik net nodig, en in snel tempo loop ik om hen heen, de camera's uit hun handen plukkend. Stefano werpt zich ondertussen op het hoopje van drie tegen elkaar geplakte, doodsbange Aziaten.
Ik leg de camera's veilig weg en draai me dan om. Mijn tanden zijn nu op volledige lengte en krullen angstaanjagend over mijn onderlip heen. De vier overgebleven mannen deinzen achteruit, en ik dwing ze steeds verder naar achter door stapvoets op ze af te komen. Ze voelen de rotswand net, dan vallen er drie flauw.
Degene die dapper overeind bleef staan, is mijn eerste prooi. Ik spring op hem af, zet mijn tanden in zijn nek en scheur in mijn enthousiasme zijn hoofd haast van zijn romp.
Het heerlijke bloed stroomt in mijn mond, en ik voel een rilling van genot over mijn ruggengraat kruipen.
Een gorgelend geluid - alsof je met een rietje de laatste druppels uit een beker zuigt - vult mijn oren. Het lichaam valt futloos op de grond, naast zijn nog levende collega's. Dit is echt een buffet, alleen zou ik best nog wel met mijn prooi willen spelen.
Waarom vallen ze dan ook flauw?
Ik zucht en kijk even om, Stefano heeft meer geluk. Twee lichamen liggen al leeggezogen op de heuvel, de derde schuift achteruit over de grond en smeekt om genade.
Ik blijf een tijdje staan kijken, tot Stefano hem bijt en ik besef dat ik nog heel wat liters bloed op me laat wachten.

Als we vijf minuten bij de auto hebben gewacht, komen Demitri en Julia eindelijk terug. Julia dik tegen haar zin eigenlijk, ze moet wel volgen met dat ijzeren slot om haar pols.
Ik hef de camera's op, vier ervan zijn goed genoeg, de andere vier heb ik zo hard mogelijk weggegooid, en leg ze zo voorzichtig mogelijk in de kofferbak. Dan schuif ik op de passagiersstoel.
'Hebben we goed gegeten?' vraag ik gniffelend. Stefano bijt op zijn lip om niet te lachen, terwijl hij de auto start en het pad afrijdt.
'Oh, ja, heerlijk! Echt,' Demitri begint te vertellen, terwijl hij de sleutel in de handboeien duwt en omdraait, zodat Julia met een zucht van opluchting het klemmende ding van haar pols schuift, 'ik heb drie wandelende mannen opgepeuzeld. Met huid en haar. Nee, eigenlijk alleen maar het bloed. Maar dat is alleen maar normaal.
'Heeft Julia wat gehad?' vraagt Stefano, terwijl hij met een nonchalant de auto op slot doet. Maar eigenlijk zijn al die maatregelen niet nodig, want als Julia ooit besluit weg te lopen, dan heb ik haar zo ingehaald. En ik ga heus niet vriendelijk tegen haar doen omdat ze toevallig Demitri's lustobject is.
'Nee, die wou liever geen menselijk hapje. Ze plundert liever onze voorraad van de bloedbank. Maar ach, ik heb er ook iets leuks aan overgehouden.' Demitri wrijft even in zijn handen en kijkt dan zijdelings naar Julia, die probeert in de bank te verdwijnen. Poging mislukt, lijkt me.
Dit is nu eens echt amusement, van de eerste klasse nog wel. Julia die totaal niets van Demitri moet weten, terwijl hij zoveel macht heeft dat ze toch niet anders kan. Was Stefano maar zo machtig. Maar nee, die luistert naar zijn broertjelief.
Ik zucht.
Volgens mij had ik beter voor Demitri gekozen, al had ik niet echt de keuze, ik werd gewoon voor een feit gezet, en had maar te accepteren.
Ach, in die eeuwen dat ik nog leef, zal ik wel leren houden van Stefano. En anders jammer, ik heb teveel lol met deze personen om hier ooit nog weg te willen.


Ja sorry dat ut lang geleden was, maar we zijn nu druk bezig
om Bite helemaal af te maken bravo kayley <'3
ik denk dat mak deze wel leuk vind !

Reacties: