Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Scheuren (one-shot) » Scheuren
Scheuren (one-shot)
Scheuren
Het laatste vuile bord dat een slachtoffer is van het ontbijt, zet ik in de vaatwasser en ik rits het sleuteltje van de brievenbus van de kast. De deur blijft achter me open staan, de dolemiet kraakt onder mijn voeten en ik geniet van het geluid. De brieven en de reclame vallen me tegemoed wanneer ik het deurtje open en ik weet ze net op tijd op te vangen. Ook op mijn terugweg kraken de gele steentjes onder mijn witte sportschoenen.
In een boogje vliegen de sleutels door de lucht voor ze weer op de kast belanden en ik zet me met de papierstapel neer aan de tafel. De post deel ik op in reclame en brieven en ik begin met het lezen van die laatste stapel.
Het eerste wat ik in mijn handen krijg is, aan het handschrift te zien, van mijn moeder. Ik open de enveloppe en haal er een uitnodiging uit. Ik zucht terwijl ik mijn blik over de sierlijke letters laat glijden.
"Wat is er schat?" Febe komt naast me zitten en neemt de enveloppe vast.
"Uitnodiging voor een familiefeest. Mijn ouders zijn 20 jaar getrouwd."
"Ga je?"
"Waarschijnlijk niet."
"Maar je moet het toch ooit bijleggen met Bill?" Mijn tanden knarsen even over elkaar bij het horen van die naam, puur uit woede.
"Er valt niets bij te leggen." Zeg ik met enige woede in mijn stem terwijl ik rechtsta.
Ik ga naar boven en sluit de deur van de geïsoleerde kamer achter me. Ik haal de Gibson uit zijn standaart, draai het volume vol open en laat me voledig gaan. Ik speel elke mogelijke noot, elk mogelijk ritme en ontelbaar veel melodieën tot mijn vingers er pijn van doen.
Het doet deugd, omdat ik weet dat hij er niet tegen kan, omdat ik weet dat hij het haat. Het doet deugd, ookal hoort hij het niet.
Voor zover ik weet is het er altijd al geweest, die haat tegenover mijn jongere tweelingbroertje. Hij is de jongste, dus mocht hij meer, hij was altijd de onschuldige engel, en ik kon nooit iets goed doen.
Hij kon er niet tegen dat ik gitaar speel, dat maakt zogezegd teveel kabaal, dus kreeg hij het van mijn moeder gedaan om de regel in te voeren dat mijn versterker niet luider dan niveau 1 mocht staan en ik niet mocht spelen als hij op zijn kamer zat. En waar zat meneer altijd? Juist ja, op zijn kamer!!
Elke keer nadat een van mijn one-nightstands buiten was maakte hij er een heel drama van, en hij had er een hobby van gemaakt om ons elke keer te komen storen wanneer ik en een meisje bezig waren.
Ik kan wel een boek schrijven over de comentaren die hij altijd op me had. Op mijn kledingsstijl, op mijn dreadlocks, mijn manier van eten, mijn lievelingsprogramma's, muziekstijl, ja, zelfs op mijn boxers!!
Nu nog voel ik de woede en de zo diep ingewortelde haat tegenover hem. Ik beschouw hem al lang niet meer als mijn broer en walg van het idee dat we een tweeling zijn, eeneïg dan nog wel!!
Elke dag hadden we ruzie, en die waren nooit alleen verbaal. We sloegen elkaar, trokken aan elkaars haren, smeten elkaar tegen de muur, en ga zo maar door. Verschillende keren zijn er armen, benen en sleutelbenen gebroken, ribben gekneusd en schouders uit hun kom getrokken.
We zijn elkaars aardsvijanden en hebben elkaar al zo vaak verwenst. De strijd tussen water en vuur, een hond en een kat, of zelfs Hitler en de Joden was er niets tegen. We haten elkaar door en door.
Ik heb er dan ook milliseconde over getwijfeld en ben op mijn 18de verjaardag thuis vertrokken, helemaal naar de andere kant van Duitsland. Ik heb hem erna nooit meer gezien of gesproken, en eigenlijk doe ik mezelf er ook wel pijn mee.
Op geen enkel familiefeest kan ik nog aanwezig zijn, want onze engel gaat braaf naar de feesten en als ik er ook zou zijn, zou elk feest uitlopen op een gigantisch drama. Ik ga steeds de dag voor of na het feest langs om de persoon in kwestie te feliciteren, en dat ga ik ook deze keer doen. Mam weet het, maar ze blijft me de uitnodigingen sturen in de hoop dat ik ooit ga opduiken op een feest en alles ga bijleggen met Bill, maar ik weet, net als hij, dat dat nooit zal gebeuren.
Febe, mijn vrouw, vindt vaak dat ik overdrijf, maar zij begrijpt het niet. Ze zegt altijd dat ik aan de goede momenten met hem moet denken, maar die heb ik niet. Nooit hebben wij samen kattekwaad uitgehaald, nooit hebben we ook maar iets samen gedaan, enkel ruzie gemaakt. Ook bij mam zijn er geen herinneringen van een moment van vrede. Als peuters maakten we altijd al ruzie, als kleuters werdt het erger en de haat is enkel blijven groeien naarmate we ouder werden.
Dit wordt nooit bijgelegd, en de haat zal pas ophouden wanneer een van ons sterft. En ookal noem je me een monster, ik hoop dat het bij hem zo snel mogenlijk gebeurd, en zelfs daarna, zal ik hem nog haten.
[reacties??]
Reacties:
Pure haat (die ik herken)