FanFic.nl

If I were a boy. *Tom kaulitz*

Hoofdstuk 10: Epiloog

Toen hij me vond, was het kantje boordje. Nu lag ik in een wit bed in een witte kamer. Op een gesloten afdeling in het ziekenhuis.
Hij zat langs me met een bezorgd gezicht. Hij zat er alleen. Kimberly zo noemde het meisje dat hij in Australië had ontmoet had hij meteen laten vallen toen hij m’n toestand had gezien.
Ik was in een levensgevaarlijke toestand hiernaar toe gebracht, in een ziekenhuis waarvan ik de taal nog niet eens kende. Morgen werd ik naar Duitsland overgevlogen. Met spoed en zorg.
Met Tom. Saskia was flauw gevallen toen ze hoorde wat er was gebeurd en Tom had zich nog nooit zo schuldig gevoeld. Bill had hem de huid vol gescholden en hem vol verweten geschopt. Maar diep vanbinnen had ik altijd geweten dat Tom van me had gehouden, hij wist alleen niet hoe hij zijn liefde moest tonen. Ik had hem allang vergeven, zonder hem kon ik toch niet. Had ik net nog ondervonden.
Ik zag de omtrekken van de kamer maar vaag, hem zag ik duidelijk. Als een klaar beeld op m’n netvlies.
Er kwam bezoek, maar ik wilde alleen maar Tom.
Ik was gek, ze verklaarde me voor gek, iedereen. Ik was alleen maar gek op hem. Hij wist het, hield ervan. Was gek op mij. Verlangde.
Saskia kwam langs met de bende. Ze keken met een bezorgde blik naar me en Bill vol walging naar Tom. Hij keek schuldbewust naar de grond.
‘Stop met zo te kijken Bill.’
‘Ik snap niet dat je hem zo makkelijk vergeeft.’
‘Ik hou van hem.’
‘Je hebt geen grenzen.’
‘Weet ik, liefde heeft geen grenzen.’
‘Het spijt me echt Kika, ik wist gewoon niet..’
‘Je wist verdomme gewoon niet wat je deed.’
‘Bill hou op!’
Hij zweeg en het werd ongemakkelijk stil. ‘Ik wou dat je me kon vergeven.’
‘Dat heb ik al gedaan.’
Hij keek me verbaasd aan.
Ik zag aan Bill’s gezicht dat hij weer wou beginnen maar ik keek hem waarschuwend aan en hij hield zijn mond. ‘Ik ben zo ongelooflijk stom geweest, ik zag niet, wist niet hoe..’
‘Het is al goed, echt Tom.’ De andere stonden langzaam op behalve Bill.
‘Bill ga maar, ik wil even alleen zijn met hem.’
‘Wacht maar kerel, je krijgt nog spijt van al je daden!’
Hij deed de deur met een klap dicht. En toen waren we eindelijk alleen. Weer met z’n twee.
En toen ik net iets wilde zeggen ging de deur weer open, maar toen ik iets wilde zeggen omdat ik dacht dat het Bill was viel mijn mond open. M’n ouders stonden in de deuropening. Mam had tranen in der ogen en pap stond vol ongeloof te kijken.
‘Hoe is het zover gekomen.’
‘Het is mijn schuld.’ Tom werd echt gekweld door wroeging.
‘Stop met jezelf zo te kwellen.’ Fluisterde ik zachtjes in zijn oren. Hij glimlachte flauwtjes.
Alles kwam goed, nu geloofde ik er terug in. Ik had hem. Nog steeds na alles wat er was gebeurd.
Ik wist het, ik had er altijd in geloofd. Alles kwam toch nog goed.

Reacties: