FanFic.nl

A alone Wolf

Het onderzoek

We zaten aan de rand van het bos. Hoe erg het ook stonk ik wilde de wasknijper die Leah me aanbood niet op mijn neus zetten, dat vertikte ik.
Ze hadden me ook zover gekregen om weer mijn mensgedaante aan te nemen, maar ik bleef op mijn hoeden en zette al mijn zintuigen op scherp.
‘Dus jullie gaan om met die... die...’ Ik kon het goede woord niet vinden. Hoe kan je op een beleefde manier iemand beledigen? Vertel het me als je iets goed weet!
‘Vampieren?’ probeerde Seth.
Ik trok mijn neus op. ‘Werk een beetje mee Seth.’ Ik schudde even mijn hoofd en focuste me toen weer. ‘Hoe zijn jullie bevriend geraakt met... hen?’ Het kwam moeizaam over mijn lippen.
‘Dankzij onze Jake hier.’ Leah gaf Jacob een mep op zijn schouder. ‘Hij werd verliefd op een meisje, maar dat meisje werd verliefd op een vampier.’
Ik wilde iets zeggen, maar bedacht me weer. Ik verplaatste me even in Jacob. ‘Dat is naar.’ Maar meteen verdween mijn medeleven. ‘Dat meisje... was het dat meisje dat mij achterna zat alsof ik een prooi was?!’
‘Bella ja,’ zei Seth.
Nijdig keek ik naar Seth. ‘Werk nou eens mee wil je!’
Seth fronste zijn wenkbrauwen, hield zijn handen vragend in de lucht en keek me niet-begrijpend aan.
Jacob lachte kort. ‘Ja dat is Bella, maar ze is altijd wel apart geweest hoor.’
Nu keek ik niet-begrijpend.
‘Bella wilde vampier worden,’ zei Jacob. ‘Maar Edward probeerde dat zolang mogelijk te voorkomen, tot Bella zwanger raakte en bloed moest drinken omdat de baby haar anders met één draai kon doden.’
Ik kokhalsde bij het idee. ‘En dat kind dat ze kregen, was dat het meisje op haar arm?’ Het kwam amper over mijn lippen, het klonk allemaal zo vies.
Jacob knikte. ‘Renesmee.’
‘She has a hartbeat,’ fluisterde ik.
‘Renesmee is ook geen normaal kind,’ mompelde Leah. ‘Ze is half mens- half vampier en erg belangrijk.’ Ze keek Jacob met een vals lachje aan.
Jacob gromde zachtjes.
Seth wilde zijn mond openen maar ik was hem voor. Ik stak een vinger op, zonder naar hem te kijken. ‘Niet nu Seth.’ Geërgerd stond hij op en verdween tussen de bomen.
‘Jacob is ingeprent met Renesmee,’ vertelde Leah.
Ik wist wel wat inprenten was, het was al twee keer voorgekomen bij mijn oude roedel, maar dit was wel heel ongewoon.
‘Uh-oh.’ Ik wist niet goed wat ik moest zeggen.
‘Het is raar, maar Renesmee is toch wel het liefste kind dat ik ken en als je de Cullens leert kennen vallen ze wel mee,’ vertelde Leah. ‘We zijn op dit opzicht geen vijanden en dat hebben we toch wel aan Bella te danken.’
Ik knikte, maar ik vond het nog steeds geschift.
Plots stond er iemand naast me. Ik sprong op en dook naar achter. Geschrokken keek ik op. Een jongen van een jaar of zeventien stond als een standbeeld tegen over me. Zijn huid leek van marmer en hij stonk. Ik hoefde niet te raden wat hij was.
De jongen begon te lachen. ‘Het stink verhaal, ja dat ken ik wel.’ Hij wendde zich tot mij. ‘Dank je, jij stinkt ook.’
Mijn ogen gingen naar Jacob en Leah voor uit leg.
‘Dit is Edward,’ zei Jacob. ‘Ook wel de gedachtelezer.’
Mijn mond zakte open en ik wist even niks uit te brengen.
De jongen kwam niet agressief over en leek het doodgewoon te vinden dat wij hier waren.
‘Leuk kennis te maken Lynn.’ Hij knikte even.
Alsof iemand me een klap in het gezicht had gegeven. Wat kunnen die vampieren nog meer?
Edward wilde iets zeggen maar ik was hem ook voor. ‘Ik hoef het niet te weten,’ zei ik snel.
Edward grinnikte maar kreeg toen een serieus gezicht. ‘Ik wil je vragen of je mee wilt komen. Carlisle wil je graag even onderzoeken.’ Het was even stil. ‘Als je dat wilt ten minsten.’
Ik keek naar de andere voor hulp.
‘Carlisle werkt in het ziekenhuis en kan de geur van bloed beter weerstaan dan wie dan ook,’ zei Leah. ‘Niemand doet je iets.’
Geen hulp dus. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. ‘Oké, is goed.’
‘Zal ik mee gaan?’ bood Jacob aan.
Mijn ogen waren nog steeds spleetjes en keken Edward aan. ‘Nee. Ik red me wel.’ Ik ging bewijzen dat ik niet bang voor ze ben.
Een beetje verbaasd liet ik de andere achter en volgde Edward het huis in. Binnen waren ze met de gewone dingen bezig. Ik haalde amper adem om hun stank niet te hoeven ruiken en dat zouden ze vast ook over mij denken. Bella zat met Renesmee op de bank en hield mij nauw in de gaten. Ze vertrouwde me niet.
Mijn aandacht trok meteen naar Renesmee. Leah had gelijk, het was het mooiste kind dat ik ooit gezien had. Met een lieve glimlach, en de stank viel bij haar mee. Ik bekeek haar in slechts een fractie van een seconden maar ik wist dat dit geen kwaadaardig kind was. Ik wist het gewoon.
Ik liep een trap op, liep de gang door en toen een kamer in. Er stond een witte onderzoekstafel en wat apparaten erom heen. De man die er was was zeker Carlisle.
‘Bedankt Edward,’ zei hij.
Een flits later was hij verdwenen.
‘Best ongemakkelijk dit hè?’ vroeg hij beleefd aan me.
‘Beetje,’ mompelde ik. ‘Maar ik wen er wel aan.’ Vroeg of laat.
‘Kom maar zitten.’ Hij wees naar de tafel.
Ik ging op de tafel zitten en wachtte geduldig af.
Carlisle deed allemaal kleine testjes, vroeg soms iets en bekeek wat van mijn wonden. Tijdens het onderzoek vroeg hij soms iets of vertelde iets. Soms beantwoordde ik, soms niet.
Toen hij klaar was schreef hij wat dingen op en keek me toen aan. ‘Lynn, je hoeft niks te zeggen; maar deze wonden komen niet van een val van een berg.’
Ik verstijfde maar zei niks. Ik wist dat Edward gedachten kon lezen en hij mocht het hoe dan ook niet weten.
‘Hij luistert niet mee,’ zei hij vriendelijk.
Weer zakte mijn mond open. ‘Hoe weet u dat?’
‘Ik heb het hem nadrukkelijk gevraagd.’
Opgelucht haalde ik adem, maar ik bekende niet. ‘Nee, hoe komt u daar nou bij?! Ik ben gevallen, erg ongelukkig maar ja.’
Hij keek me aandachtig aan.
Ik voelde mijn hartslag stijgen en het zweet brak me uit. ‘I-ik... ik...’ Ik zuchtte. Zijn blik hypnotiseerde me, zodat ik het wel moest zeggen. ‘Nee ik ben niet van een berg gevallen.’ Met paniekerige ogen keek ik hem aan. ‘Maar zegt u alstublieft niks!’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Dit is niet goed Lynn, maar ik zal voorlopig niks zeggen.’
Ik knikte dankbaar. ‘Maar hoe wist u het?’
‘Ik kan het aan je wonden zien en Edward had het in je gedachten gezien.’
Ik blies hard uit. Daar had ik nog niet aan gedacht.
In een flits stond Edward ineens weer in de kamer. Ik schrok en greep met mijn hand naar mijn hart. ‘Doe dat alsjeblieft niet meer!’
‘Hoelang wil je dit volhouden?’ vroeg Edward strak.
‘Wat hebben jullie te maken met mijn leven?’ zei ik fel terug.
‘Je brengt je eigen leven in gevaar,’ zei Edward. ‘En dat van Jacob en alle andere.’
Ik sloeg mijn ogen neer.
‘Onze familie heeft al genoeg problemen gehad en we willen er niet nog meer. Die mannen zoeken je nog en zullen niet stoppen tot ze je hebben. Het duurt niet lang of ze zullen je vinden.’
Mijn ogen schoten omhoog, plantte mijn handen in mijn zij en boog iets voorover. ‘Ik was ook niet van plan te blijven. Als mijn wonden genoeg genezen zijn ben ik hier weg.’
‘Dat is gekke werk!’ schreeuwde hij.
Carlisle kwam nu tussen ons. ‘Hoho, rustig. Verder weet niemand hier iets van, dus laten we een oplossing zoeken voor we het de andere vertellen.’
Ik sloeg met mijn hand tegen mijn voorhoofd. ‘Jullie weten niet hoe het is om in mijn schoenen te staan, dus houdt je er buiten!’
‘En wat dan? Wachten tot ze je gevonden hebben en dan hele jachten openen op ons?’
Ik werd rustig en keek ze met een donker lachje aan. ‘Dat gebeurt niet.’ In een flits draaide ik me om en veranderde in een wolf voordat ik het raam bereikte en er zonder problemen door heen sprong.
Ik zag in mijn ooghoek Leah en Jacob geschrokken kijken en een paar van de vampieren naar buiten komen.
Ik rende het bos door en schoot langs de bomen. Ik werd niet gevolgd. Ik moest remmen toen Seth ineens voor me tevoorschijn kwam.
Lynn? Wat is er? Vroeg hij.
Niks Seth. Maar ik moet verder.
Waar ga je heen dan?
Ik liet een geërgerde grom horen. Ver weg van hier. Vaarwel Seth.
Wat? Waarom? Huh?
Ik negeerde zijn vragen en rende weg, zonder om te kijken.

Reacties: