FanFic.nl

Poetry

Engel

Haar verdwaalde lippen
wachtten eenzaam op het gezicht
dat zij nooit meer zouden kussen,
terwijl haar ogen tranen huilden
die nooit meer zouden drogen.

Haar zilveren huid
beefde bij herinneringen
aan vroeger,
en 's nachts vroeg ze
in haar dromen steeds
de tijd te kunnen keren.

De nachten werden veel te koud
voor haar hart
om nog langer te verdragen.

Ze smeekten haar
naar huis te komen,
maar zij beseften niet
dat zijn nooit thuis zou zijn
als zij op aarde bleef.

Dus vloog zij met vleugels
gedragen door verdriet,
zij landde op een wolk
waarvan ze hoopte
dat hij haar rust zou geven.

Ze vond niet wat ze zocht
en haar ogen huilen nu
nog heviger dan ooit.

Ze was te laag gevlogen
zij vond haar engel niet.
Maar als ze recht zou staan
zou zij in de halo van de zon
iets zien wat lijkt op
een glimlach van gesponnen goud.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.