FanFic.nl

Disturbed.

4- Hello Max

“Ik... Ik miste me bus.”�
“Dus ga je niet meer naar school?”�
Max draait zich om zodat hij op zijn buik lag. Hij kon bijna zijn lach niet meer in houden.
“Ach man wat lach je nou. Jij gaat niet naar school omdat je geen zin heb om in stinkend klaslokaal te zitten?”� proesten ik uit van het lachen.
Allebei lagen we in een deuk van het lachen. Wat een lol, dacht ik in me zelf.
Wow, wat kunnen we goed met elkaar opschieten. Dat zei ik natuurlijk niet hardop.
Eindelijk uitgelacht vraag Max me opeens “Hoe oud ben je eigenlijk?”�
“16 jij?”�
“17”�
“Waar zit je eigenlijk op school?”�
“Ver… niet hier in de beurt”� Ik kijk Max suf aan.
“Oh oke, Ben je morgen nog van plan naar school te gaan?”� Zegt hij grappend terug.
“Was het maar zo’n pretje dat je zelf mocht kiezen wanneer, Maar als me ma er achter komt dat ik niet naar school ben geweest….”�
“Dan mept ze je dood”� Maakt Max me zin af. Lachend staan we op.
“Ja helaas wel”�.
“Waarom huilde je?”� Ik wist niet wat ik moest zeggen. Shit. Waar kwam die vraag opeens vandaan? Had ik kunnen verwachten. Maar wat moet ik zeggen? Me pa is dood, en ik word gek thuis?
“Uuhm, dat zeg ik je nog wel”� Ik glimlach snel even, Uit stres.
“Ga ik je nog een keer zien dan?”� Max kijkt me ontdeugend aan. We lopen langs het water, richting de brug.
“Wie weet, Ga je mee me broertje op halen?”� Zeg ik maar snel.
“Heb je een broertje? Ja tuurlijk ga ik mee. Ik heb een oudere zus.”� Max zet zijn skateboard meteen neer wanneer we aan komen wij de brug.
“Serieus? Vet, Ik wil ook een oudere zus”�
“Haha nou geloof me dat wil je niet”�



Nadat ik afscheid had genomen van Max, liepen Daniël en ik stil naar huis. Allemaal dingen gingen door me hooft. Opeens had ik een sterke behoefde aan een knuffel.
Ik sta stil en draai me om en geeft me broertje een dikke knuffel. Even staan we knuffelend midden op de stoep. Opeens begin ik te huilen. Daniël slaat dan ook een arm om mij heen en streelt me haren. Ik begin steeds harder te huilen en snikkend kom ik niet meer uit me worden als ik wil zeggen wat er met me aan de hand is.


Daniël Pov.

Ik merk dat veel mensen zitten te kijken. “Kom Loca. Vertel thuis maar.”�
En ik trok haar mee richting het buurtplein waaraan onze tuin ligt. Koppig rukt Loca
Haar arm los. Verbaast kijk ik haar aan.
“Ik ga niet naar huis! NIET naar huis! Mama zeikt de heletijd toch weer aan me kop!
Over alles! “ Snauwt ze me snikkend toe. “Ik ga gewoon niet”� zegt ze opeens lachent.
Langzamerhand word ik een beetje bang. Ze is gek aan het worden.
“Loca wat is er met je aan de hand! Word niet boos op mij! Ik heb je niks gedaan.”� Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil d’r zo graag helpen. Maar ik snap al die tienerproblemen nog niet. Machteloos zie ik hoe me grote zus die normaal zo sterk en vol zelfvertrouwen, zo klein huilend op de grond zie zitten. Met haar benen onder haar kind opgetrokken.
“Oh Daniël dat moet je ook niet denken!”� Met tranen gietend over haar gezicht komt ze naar me toe. Het doet me pijn om me zus zo te zien. Ik krijg tranen in me ogen als ze het helemaal probeert uit te leggen dat het niet mijn schuld is. Ook nu vallen de tranen over me wang. Me zus veegt ze weg en haalt me blonde krullen uit me gezicht. “Jij moet je niet zo druk maken om mij. Heb je hooft gefocust op school. Ik red me wel ja niet meer huilen jij”� Zegt ze dood kalm tegen me. Ik knik braaf. Maar… waarom huilt ze nou eigenlijk?

Reacties: