FanFic.nl

It's a secret

Number 2

"Je ziet er moe uit," zei Esmé vanuit het niets. Ik zweeg, wist dat ze gelijk was. Ik was een wrak de laatste tijd. Stomme Ryan ook...
"Wie is Ryan?" vroeg Edward nieuwsgierig.
"Mijn ex," zei ik luchtig, alsof het me niks kon schelen dat hij me zo'n triljoen keer bedrogen had.
"Wat een eikel," zei Edward. Ik glimlachte.
"Zou je het erg vinde om uit mijn hoofd te blijven, Edward."
"Sorry, je schreeuwt het zowat in mijn gezicht." Ik grinnikte.
"Heb je eindelijk besloten om er een einde aan te maken?" vroeg Carlisle. Ik knikte.
"Ik was het zat om als matras gebruikt te worden. Maar ik kan hem maar niet vergeten." Ik dacht aan Ryan, hoe hij zijn hemden altijd zo mooi droeg en hoe hij zijn dienstwapen zo stoer kon dragen.
"Niet moeilijk als hij bij jou werkt." Ik keek fronsend naar Edward.
"Jij dacht het, ik niet!" Hij stak grijnzend zijn handen omhoog.
"Misschien moet je even vakantie nemen," stelde Carlisle voor. Ik schudde meteen mijn hoofd.
"Geen kans. Ik haat het om alleen thuis te zitten. Als ik werk, heb ik tenminste wat anders aan mijn hoofd.
"Je beult jezelf af," zei Jasper bij het voelen van mijn futloosheid.
"Weet ik. Maar liever dit dan alleen thuis te liggen janken."
"Had je geen kat?"
"Ja, had. Dat beest vindt dat de buren hem beter eten geven, dus bij mij komt ie niet meer," grinnikte ik grimmig.
"Kom dan bij ons op vakantie!" flapte Alice eruit. De anderen keken haar geschrokken aan.
"Dat kan toch helemaal niet? Denk je dat ik gek ben?" Carlisle keek een beetje gekwetst. Oh nee, hij dacht dat ik hem niet vertrouwde! Ik keek naar Jasper, die knikte geruststellend, net als Edward.
"Ik bedoel, dat zou ik jullie niet aandoen. Je hebt me zelf een keer gezegd hoeveel pijn het kan doen als je dorst hebt, alsof je zand doorslikt." Hij keek verrast op.
"Dat weet je nog? Ik zei toen maar wat om je wakker te houden tot we zeker wisten dat je terug zou ontwaken. Je was er niet best een toe." Ik tikte tegen mijn hoofd.
"Olifantengeheugen. En nog eens bedankt daarvoor, die zalf werkte echt goed." Ik rilde bij de herinnering aan de pijn van brandwonden. Ik was bij een explosie uit de auto geblazen en over het asfalt geschuurd.
"Heftig," zei Edward.
"Liefje, dat is privé!" joelde ik.
"Nou, het zag er behoorlijk pijnlijk uit, hoor, Carlisle dacht er nog aan toen hij thuis kwam." Ik lachte.
"Maar, ik kan echt niet hier blijven. Het is heel erg aardig, maar het is het beste voor iedereen." Ook al speet me dat enorm.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.