FanFic.nl

Music again? [2-shot]

1

Met mijn fiets rijd ik over het natte groene gras van het park. Aangekomen aan een bankje dat eenzaam tegenover het meer staat laat ik een remspoor van anderhalve meter achter voor ik mijn fiets naast het betonnen bankje neergooi. Met een zucht laat ik me neervallen en ik gooi mijn hoofd in mijn nek.
Ik moest thuis weg, ik kon het niet meer aanhoren. Nee, ik MOCHT het niet meer aanhoren, wilde ik mijn belofte aan mezelf niet breken. Nooit meer zal ik naar die afgrijselijke klanken, waar ik zelf ooit zo van gehouden heb, luisteren, nooit nog wil ik datgene horen dat mensen als een kunst beschouwen en muziek noemen.
Nooit meer zal ik een woord zingen.
Nooit meer zal ik een songtekst opzoeken.
Nooit meer zal ik zelf een songtekst schrijven.
Nooit meer zal ik nog een disco betreden bij het uitgaan.
Nooit meer zal ik met muziek op de achtergrond in slaap vallen.
Die dingen, waar ik vroeger zo van hield, heb ik afgezworen. Ze hebben zich tegen me gekeerd, er voor gezorgd dat ik het haat. Ze hebben her voor gezorgd dat ik ineens van de natuur ben gaan houden, iets dat ik vroeger haatte.
Iets blokkeert mijn zonlicht en mijn ogen, die ik gesloten had, open ik. Voor me staat een blond meisje met krullend haar, met een skullcandy op haar oren, in een prachtig zwart T-shirt en een jeansbroek die tot haar knieën reikt.
“Hey, mag ik naast je komen zitten?”�
“Je doet maar.”� Mompel ik en geen twee seconden later zit ze naast me.
Ze haalt de witte hoofdtelefoon van haar oren en wanneer ze die in haar nek laat rusten weten de geluiden mijn hoofd binnen te dringen.
“Wil je dat alsjeblieft uitzetten?”� Vraag ik duidelijk geïrriteerd.
“Hoezo? Hou je niet van Green Day?”�
“Zet het gewoon uit.”� Ze kijkt me even raar aan, maar zet dan toch haar mp3-speler uit.
“Waarom moest ik het uitzetten? Jij lijkt me wel het type dat fan is van Green Day.”�
“Vroeger ja.”�
“Hoezo vroeger? Emo’s luisteren toch ook naar Green Day?”�
“IK BEN GEEN EMO!! Het wil niet zeggen dat omdat ik make-up draag en mijn haren zwart zijn dat ik een emo of een meisje ben, oke?!”�
“Ow, chill. Sorry dat ik het zeg, maar vind je niet dat ik genoeg redenen heb om te denken dat je een emo bent? Ik bedoel, Je draagt zwarte make-up, een zwart T-shirt met een schedel op, en dan zijn er natuurlijk nog die littekens op je arm.”� Ik zucht, ze heeft gelijk.
“Sorry, ik hou gewoon niet van muziek.”�
“Onzin! Iedereen houd van muziek!”�
“Wel, ik niet, ik haat het.”�
“Maar vroeger niet?”�
“Nee, vroeger hield ik ervan, voor al die artiesten zicht tegen mij keerden.”�
“Komaan, wat een onzin! Hoe kunnen nu alle artiesten zich tegen jou keren?”� Ik haal mijn schouders op. “Ow, nog voor ik het vergeet. Ik ben Feline.”�
“Mij hebben ze Bill genoemd.”� Er verschijnt een enorme lach op haar gezicht en even later valt ze bijna van de bank van het lachen. “Wat is daar nu grappig aan? Het is maar een naam hoor.”�
“Weet ik, maar, luister even. Ken je de groep ‘The Who?’”�
“Ja, was ik vroeger fan van.”�
“Ken je het nummer ‘I’m a boy?’”�
“Nee, ik denk het niet.”�
“Wel, het liedje gaat over een jongen, genaamd Bill. Bill heeft drie zussen, Jean Marie, Felicity, en Sally Joy. Mijn echte naam is Felicity, ja, ik ben naar dat liedje genoemd, mijn ouders zijn een grote fan van The Who. Het grappige is, dat die Bill in het liedje eigenlijk best wel op jou lijkt, we zitten gewoon allebei in dat liedje!”�
“Hoe bedoel je, die jongen lijkt op mij?”�
“Daar moet je het nummer voor luistere. Ik heb het op mijn mp3-speler staan…”�
“Nee, laat maar, ik wil het niet horen.”�
“Komaan Bill. Wat is er nu zo erg aan muziek? Vroeger hield je ervan, denk ik, waarom nu niet meer?”�
“Het is gewoon, ik zat in een moeilijke periode en al mijn favoriete muziekanten brachten nummers uit die me wel uit leken te lachen! Ik bedoel, het was net uit met mijn vriendin, en dan komt Pink met So Wath?! Of, ik ben bang in het donker, en dan komt Green Day af met See the light, ik draag eens een keer een roze met zwart T-shirt, en dan komt Aerosmith met Pink! Kan je begrijpen dat ik het beu was?”�
“Ja, maar je denkt toch echt niet dat dat allemaal over jou gaat?”�
“Nee, dat weet ik, maar zo voelt het wel. Ik heb mezelf beloofd om nooit meer naar muziek te luisteren, al die liedjes doen mij toch niet goed.”�
“Komaan, als je er vroeger zo van hield, zal je er diep vanbinnen toch nog wel van houden. Trouwens, ik ken niemand die muziek haat, het is een idiote belofte die je aan jezelf gedaan hebt. Je moet hem breken!”�
“Ik breek geen beloftes.”�
“Kan goed zijn, maar deze ga je toch breken, en ik ga je helpen. Hier.”� Ze duwt haar Skullcandy in mijn handen, maar ik leg hem naast me neer.
“Nee, ik wil geen muziek.”� Feline zucht.
“Bill, I’m a boy is een oud nummer, van lang voor je geboren bent waarschijnlijk, en ik zou er geen idee van kunnen hebben hoe het jou kan raken, dus luister het alsjeblieft.”� Ik kijk haar aan, in haar smekende groene ogen.
“Nee, sorry Feline, ik doe het niet.”�
Ze zucht en haal een blad en een pen uit haar zak. De skullcandy zet ze weer op haar oren en ze gaat op zoek naar het juiste nummer. Terwijl ze naar het liedje luistert, schrijft ze wat op en wanneer ze haar hoofdtelefoon weer in haar nek laat rusten geeft ze me het blad.
“Lees dan de tekst tenminste. En bel me als je bereid bent me je te laten helpen, mijn nummer staat onderaan.”� Ik laat mijn ogen naar de onderkant van het blad glijden en zie dat ze gelijk heeft.
Ze staat recht en wandelt weer van me weg met haar muziek weer in haar hoofd.
Zonder de zinnen te lezen staar ik naar het blad.
Zou ik het doen? Zou ik mijn belofte breken? Misschien heeft ze wel gelijk. Iedereen houd van muziek, ik hield er ook van. Mijn moeilijke periode is voorbij, misschien dat ik nu toch weer van muziek zou kunnen houden.
Ik slik en haal diep adem, en dan breek ik voor de eerste keer in mijn leven een belofte.
Ik lees de tekst.

One girl was called Jean Marie
Another little girl was Felicity
Another little girl was Sally Joy
The other was me, and I'm a boy
My name is Bill, and I'm a head case
They practice making up on my face
Yeah, I feel lucky if I get trousers to wear
Spend evenings taking hairpins from my hair

I'm a boy, I'm a boy
But my ma won't admit it
I'm a boy, I'm a boy
But if I say I am, I get it

Put your frock on, Jean Marie
Plait your hair, Felicity
Paint your nails, little Sally Joy
Put this wig on, little boy

I'm a boy, I'm a boy
But my ma won't admit it
I'm a boy, I'm a boy
But if I say I am, I get it

Wanna play cricket on the green
Ride my bike across the street
Cut myself and see my blood
Wanna come home all covered in mud

I'm a boy, I'm a boy
But my ma won't admit it
I'm a boy, I'm a boy
But if I say I am, I get it

Ik lach wanneer ik de laatste woorden gelezen heb. Feline had gelijk, Bill lijkt wel een beetje op mij.
Ik zucht en begin ergens te beseffen waarom ik muziek vroeger leuk vond.
Mijn gsm haal ik uit mijn zak en ik bel het nummer onderaan het blad.
“Met Feline.”�
“Hey Feline, ik ben het, Bill.”�
“Ahzo, Bill, en waarom bel jij?”�
“Feline, ik, je had gelijk.”�
“Dat weet ik, ik heb altijd gelijk. Maar waarom bel je nu?”�
“Feline, je weet best waarom.”�
“Inderdaad, maar ik wil het jou horen zeggen?”� Ik zucht.
“Wil je me helpen?”�
“Waarmee?”� Aan haar stem hoor ik dat ze dit plezant vindt, maar ik vind het allesbehalve.
“Feline, doe niet moeilijk!”�
“Oke, oke, kom maar naar mijn thuis. Ik woon in de Kantstrasse.”�
“Welk nummer?”�
“Zal je wel zien!”�
De verbinding wordt verbroken en zuchtend raap ik mijn fiets op. Ik spring op het zadel en zoek de weg naar de Kantstrasse.

[reacties??]
En beveel ik jullie allemaal om het nummer I'm a boy te luisteren ^^

Reacties: