Hoofdcategorieën
Home » Overige » life makeover. » Beseffen.
life makeover.
Beseffen.
And after many hours, We don’t know where we’re going, I fear it’s destination zero… De stem van Koen Buyse knalde in mijn hoofd. God, wat hield ik van die groep. Ze waren mijn enige steun en toeverlaat in deze shit. Ik draaide de volumeknop nog wat hoger zodat ik de stemmen van beneden niet zou horen. Mijn moeder en die klootzak van een stiefvader hadden alweer ruzie, gelukkig had hij deze keer niet gedronken, anders kreeg hij last van losse handjes. En dan moesten zowel zij als haar moeder er aan geloven. Hoeveel keer ze wel niet met lange mouwen in de zomer naar school moest om de blauwe plekken te verbergen. Ik haat hem. Hij was de oorzaak dat ze niemand kon vertouwen, dat ze geen sociaal leven had, dat… dat ze zichzelf snijdt… het was zo moeilijk, ze had al zo vaak geprobeerd te stoppen. Maar elke keer voelde ze weer de behoeft, de neiging, het was onweerstaanbaar. Het was alsof er een stem was in haar hoofd die haar dwong, die zei dat het oké was, het was alsof de stem op die momenten controle over haar nam. Het moment waarop ze een mesje nam en bloed zag was het alsof ze uit haar lichaam trad en boven haar lichaam zweefde, en keek naar hoe ze zichzelf sneed. Ze wou zichzelf tegen houden maar die stem, die stem vertelde dat alles goed zou komen, dat ze zich beter zou voelen. En telkens opnieuw geloofde ze de stem. En liet ze hem begaan, ze sneed zichzelf, en werd kalm van het bloed. Rood was zo’n hypnotiserende kleur, het trok haar aandacht, kalmeerde haar, zorgde dat haar hoofd leeg werd. En heel even, voelde ze zich vrij en opgelucht. Het was alsof ze de wereld aankon. Heel even maar… En dan ontwaakte ze weer in haar lichaam en leek het alsof al haar problemen nog groter waren dan daarvoor. Ze was boos en teleurgesteld, dat ze zich weer had laten verleiden door de stem. Ze schoof de schuld altijd op haar stiefvader, op haar moeder omdat ze bij hem bleef, en op de wereld. Het leven had van haar een steen gemaakt. Ze was verbitterd en leeg. Vroeger huilde ze zichzelf nog in slaap, maar op een dag huilde ze niet meer. Alsof haar tranen op waren. Alsof ze gewoon geen zin meer had. Ze dacht dat ze niemand nodig had. Dat ze bestand was tegen alle tegenslagen die het leven met zich meebracht. Ze was zo kwaad op de wereld, het leven. De wereld had haar teleurgesteld, want het was niet haar fout dat haar leven zo een puinhoop was geworden. Zij had hier niet voor gekozen. Ze was teleurgesteld in iedereen. Niemand had ooit de moeite gedaan om haar te leren kennen, om vrienden te worden. Ze had gedaan alsof het haar niet kon schelen. De pesterijen, het alleen zijn, de constante vuile blikken, het ontbreken aan aandacht. Niets had het haar kunnen schelen. Ondertussen knalde Believe in me in haar oren. I wanna be sombody, I wanna be sombody else... If you believe in me… en op dat moment besefte ze wat ze ging doen. ze ging haar leven veranderen. Want die woorden deden haar beseffen dat ze bijna 17 werd, en al bijna 17 jaar van haar leven had verspilt. En die woorden deden haar het meest van al beseffen dat ze niet teleurgesteld en boos was in de mensen om haar heen. Ze gaf de wereld de schuld van haar ellendig leven. Maar diep vanbinnen wist ze dat ze eigenlijk vooral teleurgesteld was in zichzelf…
Reacties:
wauw heel mooi <33
wil je snel verder gaan??
Wil je me laten weten als je verder bent??
waaw, je kunt niet geloven hoe goed het voelt om zo een reactie te krijgen heel erg bedankt <3
En ik zal proberen heel snel verder te gaan en zeker te laten weten.