FanFic.nl

Music again? [2-shot]

2

Net wanneer ik denk verdwaald te zijn in het doolhof genaamd Magdeburg, zie ik een bordje met de naam Kantstrasse opstaan. Ik zucht opgelucht en draai de straat in. Wanneer ik me afvraag hoe ik nu ga weten welk huis dat van Feline is, beantwoord die vraag zichzelf al: er staat maar een huis.
Mijn fiets zet ik tegen de gevel van het moderne witte huis en ik bel aan. Een zoemtoon is te horen, gevolgd door gestommel vanachter de deur. De blauwe deur zwaait open en Feline staat breed glimlachend voor mijn neus.
“Ah, wie we daar hebben!”�
“Hey Feline.”�
“Kom binnen! Je bent zielig zoals je daar staat.”� Ik wil mezelf verdedigen met een opmerking, maar ze heeft me haar rug al toegekeerd en haar voet staat al op de eerste trede van de trap.
Zonder een woord te zeggen ga ik naar binnen en volg Feline naar boven nadat ik de deur dichtgedaan heb.
Als ik boven aankom staat Feline naast een geopende deur en doet teken dat ik eerst naar binnen mag.
“Welkom in mijn paleis.”� Ze buigt terwijl ik haar kamer betreed en ik kijk haar raar aan.
Lachend duwt ze me naar het midden van de kamer en komt dan zelf naar binnen.
“Wel, wat vind je?”�
Haar kamer heeft ontelbaar veel hoeken, wat ontelbaar veel muren met zich meebrengt, en al die muren hebben een andere kleur die tussen die posters hier en daar een stukje zichtbaar is. Mijn ogen laat ik langs de grote verzameling posters glijden en tot mijn verbazing ken ik er zelfs nog een paar van, maar de meeste zijn vreemden voor mij.
Green Day, Polarkreis 18, Owl City, Muse, Theory of a deadman, The Who, Live, Roxette, Kesha, Lena, Nena, The editors, Pink, Avril Lavigne, 3OH!3, Linkin Park, All time low, Plain with T’s, Lady Gaga, Black eyed peace, Coldplay, Empire of the sun, Evanescene, Good Charlotte, Hoobastak, Kaiser chiefs, Massive attack, Mika, Miley Cyrus, Nickelback, OneRepublic, U2, 30 seconds to mars, Beyonce, en nog zovele andere, allemaal zijn ze aanwezig.
“Euhm, indrukwekkend.”�
“Ja, ik heb niet genoeg plaats om ze allemaal op te hangen.”� Met een open mond en grote ogen kijk ik haar aan.
“Dit zijn ze nog niet allemaal?!”�
“Nee, ik heb daar nog een hoopje liggen.”� Zegt ze terwijl ze naar haar bureau wijst.
Ik ga naar het bureau toe en bekijk het stapeltje posters van artiesten waar ik nog nooit van gehoord heb. Ineens valt mijn oog op iets blinkends naast het bureau. Ik zet een stap opzij en zie een roze altsaxofoon die staat te schitteren in de zon.
“Jij hebt een ROZE saxofoon?”�
“Jep.”� Ze lacht en doet de witte deur van haar kamer dicht.
Een enorme poster van een jongen wet zwart haar en blauwe make-up komt tevoorschijn op de achterkant van haar deur. De naam die erboven staat verteld me dat het Adam Lambert is, een naam waar ik nooit eerder van gehoord heb.
“Wie is dat?”�
“Dat, mijn beste Bill, dat is MIJN Adam. Het is een engel met een hemelse stem, maar helaas is hij homo.”� Zucht ze.
Ik lach siert mijn gezicht, gewoon omdat het zo grappig is zoals ze naar de poster kijkt.
“Ik weet dat jij nu wel kans maakt Bill, maar je krijgt hem niet! Hij is van mij! En ik ga ervoor zorgen dat hij weer hetero wordt!”� Ik kan mijn lach niet meer inhouden .
“Ga je mijn broer dan ook van zijn vliegangst afhelpen of mag er toch nog iemand blijven zoals hij is?”�
Bedenkelijk legt ze haar vinger onder haar kin en doet haar best om zo serieus mogelijk te blijven, wat mij de slappe lach bezorgd.
“Goed, genoeg gelachen nu! We gaan beginnen aan je therapie!”�
“Oke, waar is de zetel waar ik in moet gaan liggen?”�
“Vandaag doet mijn bed dienst al zetel, dus gebruik die maar. Schoenen uitdoen en achteraf de lakens weer strijken zodat er geen plooien zichtbaar zijn alsjeblieft.”� Ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en ze lacht lief terug. Dat kind is niet helemaal normaal.
“Oke, ik heb eerst twee vragen voor je. Ten eerste: hoelang heb jij nu al geen muziek meer geluisterd?”�
“Twee, misschien drie jaar?”�
“Oke, en ten tweede: wat gebeurd er eigenlijk wanneer jou gsm afgaat?”�
“Euhm, dan word ik gebeld.”�
“Nee! Ik bedoel, hoe doet jou gsm dan?”�
“Euhm, trillerig?”�
“In hemelsnaam! Bill, wat voor ringtone heb je als je geen muziek wilt?!”�
“Ah, zo bedoel je! Wel als ik een sms krijg, hoor je dit.”� Ik duw op het juiste knopje en ik hoor mezelf op de meest droge toon ‘Bill, je hebt een sms’ zeggen.
“What the hell? Wat moet dat voorstellen?”�Ik haal lachend mijn schouders op. “Serieus, als dat een sms is betwijfel ik het of ik je beltoon wel wil horen.”� Ik grijns en druk op het juiste knopje en weer is mijn stem te horen.
“Bill, je wordt gebeld. Bill, je wordt gebeld. Bill, je wordt gebeld. Bill, je wordt gebeld. Neem op want dit wordt saai! Bill je wordt gebeld. Bill je wordt gebeld.”� De toon is even droog als bij de sms.
“Oke, zet het maar af!! Dit is dus waarom mensen muziek nodig hebben, anders krijg je idiote beltonen.”� Ik lach en steek mijn gsm weer weg.
“Goed, ik ga je eerst gewoon wat songteksten geven. Hier, ze zijn allemaal van Green Day, en ik denk niet dat je ze al kent.”� Ik krijg een stapel papieren in mijn handen geduwd en bekijk de titels.
American Eulogy, 21 guns, Horseshoes and Handgrenades, Last of the American girls, Peacemaker, East Jesus Nowhere, het zijn allemaal titels die me niets zeggen en ik kijk Feline aan.
“Komaan, lees ze.”�
Ik haal die adem en, begin dan met het lezen van de eerste songtekst.

Halverwege de tweede tekst laat een toon die ik nooit eerder hoorde mij bijna een meter in de lucht vliegen van het schrikken en ik kijk Feline aan. Ze staat grijnzend met het roze instrument in haar handen naar me te kijken.
“Wat? Je vind het toch niet erg dat ik hat willekeurige tonen speel?”� Ze daagt me uit, en ik ga de uitdaging aan.
Zonder Feline nog teveel aandacht te geven ga ik verder met het lezen van de teksten. De tonen die uit de saxofoon komen verleiden me om mijn ogen te sluiten en naar ze te luisteren, maar met veel moeite weet ik mijn aandacht bij de teksten te houden.
Wanneer ze ziet dat ik aan de laatste tekst begin, begint zij met het spelen van opeenvolgende noten, die samen toonladders vormen. Het kost me nu veel meer moeite om mijn aandacht bij de tekst te houden, en ik zucht opgelucht als ik het einde van het blad haal.
Ik kijk Feline aan, en staat te grijzen met haar saxofoon in haar handen.
“Was het moeilijk, Billy?”� Ik antwoord niet, maar lach enkel omdat ze het antwoord toch al kent. “Dan ga ik je nu laten zien waarom een leven zonder muziek saai is. Wacht hier, ik ben zo terug.”� Ze loopt haar kamer uit en ik blijf alleen achter.
De letterlijk 100den ogen op de posters staren me, en ik voel me echt bekeken. Ik sta recht en loop weer naar haar bureau. Ik ben eigenlijk best wel benieuwd wat een meisje als Feline op haar bureau heeft liggen.
Het bureauoppervlak is een grote papierstapel die eigenlijk netjes geordend is. Aan de rechterkant liggen posters, daarlangs liggen schoolboeken van Engels en Duits, daarlangs is een lege plek, daarlangs liggen partituren, en daarlangs liggen liedjesteksten. Ik blader wat door die laatste hoop tot ik aan de bovenkant de naam Adam Lambert tegenkom. Wat voor muziek zou hij hebben?
Ik neem het blad en ga weer op het bed zitten terwijl ik de tekst bestudeer.
Ik ben bijna aan de laatste strofe wanneer ik voetstappen op de gang hoor en snel leg ik het blad weer op zijn plaats.
Lachend komt Feline haar kamer weer binnen met haar skullcandy in haar nek. Ze zet het witte ding op haar oren, zet haar mp3-speler aan, en danst genietend op haar muziek.
Het is ongetwijfeld een van de vreemdste dansstijlen die ik ooit gezien heb, maar ik denk dat ik al twee jaar niemand meer heb zien dansen, dus alle stijlen zullen er in mijn ogen wel raar uit zien.
Zeker tien minuten lang huppelt ze met haar hoofdtelefoon doorheen haar kamer met gesloten ogen. Op wat voor muziek zou ze eigenlijk aan het dansen zijn?
Feline kijkt me aan, recht in mijn ogen.
“Is het niet saai, om iemand zo te zien genieten, van iets dat jij niet hoort?”�
Ze heeft gelijk. Zij laat zich gaan op de muziek die ik niet horen kan. Ze geniet, en ik wil meedoen, maar in de doodse stilte is er niets aan.
Ik sta recht en ga voor het, nog steeds dansende, meisje staan. De skullcandy haal ik van haar oren en houd hem tussen onze hoofden in.
“you make me wanna listen to music again.”� Fluister ik vlak voor ik het witte ding op mijn oren zet.
Ik kan niet geloven dat ik twee jaar zonder dit kon. De tonen vullen mijn hoofd en ik sluit mijn ogen uit genot. Een raar tintelend gevoel krijg ik in mijn maag, handen, benen, armen, en vingers, en besef dat dit hetgene is waar ik niet zonder kan.
De melodie in mij hoofd is mij onbekend, maar de tekst verraad welk nummer het is.

I want your body, mind, soul, et cetera
And one day you'll see, you should give it to me
And I don't want anyone instead of ya
Oh babe I'm goin crazy, come on and give it to me
And I ain't never met nobody better-er
You're someone else's baby

I'm so sick of living for other people
Took meeting you to realise
I don't wanna lose ya, I wanna keep ya

Put your little hand in mine and
Look into my eyes, baby eyes
Oh you make me wanna listen to music again
Yeah you make me wanna listen to music again

There had been many moons before I met ya
And I ain't going nowhere
And now you give me back my raison d'íªtre
And I'm inspired again

And I know in some ways we're kinda evil
Got my roots and you've got ties
But my heart's no stranger to upheaval

Put your little hand in mine and
Look into my eyes, baby eyes
Oh you make me wanna listen to music again
Yeah you make me wanna listen to music again

Ahhh music again
Look in to my eyes very eyes
I just wanna listen to music again
Oh yeah oh yeah oh yeah wooh oh hey!

I'm so sick of living for other people
Took meeting you to realize
I don't wanna lose ya, I wanna keep ya

Put your little hand in mine and
Look into my eyes very eyes, whoa
Oh you make me wanna listen to music again, whoa
Yeah you make me wanna listen to music again, whoa
Oh you make me wanna listen to music again, whoa
Yeah you make me wanna listen to music again
[recties??]

Reacties: