FanFic.nl

Your automatic heart

003

yes eindelijk de bel. Ik liep terug de klas in, en meneer zei geen woord tegen me. Gelukkig maar. Ik hoefde zijn lelijke vettige kop de ganse dag niet meer te zien. Dat was dan wel weer een pluspunt. Een van de weinige van vandaag. Ik vroeg me af wat Annabell nog allemaal met Tom besproken had. Alleen maar gesproken over het ziek zijn, of ook nog melig gedoe van ‘Oh Annabell je bent zo mooi.’ Jakkes ik moest al kotsen bij het idee alleen al. Niet dat ik het erg vond dat hij het bij mij zou doen, maar wel bij Annabell. Mijn GSM trilde weer.

Hey J,
Annabell is net hier geweest, hopelijk vind je het niet erg.
Is het dat wat je zo erg vindt? Dat ik verliefd ben op Annabell?
Ben je jaloers? Ik zal heus niet kwaad zijn omdat je jaloers bent hoor.
xxx Je tompiewompie

Fack, hij wist het dus, hadden hij en Annabell daarover zitten praten dan? Over mij? Ik June, de brutale. Waarom kon me dat eigenlijk schelen. Misschien was Tom niets voor mij, misschien was ik het me aan het inprenten dat hij alles voor me was. Zodat ik de realiteit kon ontvluchten. Zodat ik dacht dat ik er niet alleen voor stond. Want ik stond er werkelijk alleen voor. Ik werd opgevoed door m’n broer van 23 jaar, die me liever kwijt dan rijk is. Hij zegt het niet, maar ik zie het aan ‘m , telkens als hij iets liefs probeert te doen, is het geforceerd. Hij zorgt heel goed voor me, daar niet van, maar ik mis mijn echte ouders. Ze zijn er niet meer. Ik gedraag me stoer en brutaal omdat ik vanbinnen een softy en een huilbaby ben. Niemand weet dat, en zo wil ik het ook houden.
Als ik mijn broer vroeg over mijn ouders, ging hij altijd over op een ander onderwerp, het was zo vreemd. Maar ik vroeg nooit verder. Ik hield wel van mijn broer hoor.
Hij was de enige van de familie waar ik nog redelijk contact mee had. Niemand wist dat ik er was, niemand zou ooit mijn naam kennen. Ik verging in onwetendheid.

Het laatste uur van de voormiddag was dan eindelijk om en met een bang hart ging ik mee met Bill naar Tom.
Onderweg praatte Bill en ik wat over Tom maar niet te diep.
Uiteindelijk waren we aangekomen. Hij deed de deur voor me open en liet me binnen. Het was er lekker warm.
‘Tom ligt boven in zijn bed, je weet de weg eh?’
‘Ja is goed hoor.’
Ik ging dus trillend van de zenuwen naar boven, naar zijn kamer. Ik wist totaal niet hoe ik dit moest aanpakken. Hopelijk zou hij beginnen met vragen stellen ofzo, want ik wist het echt niet.
Ik deed de deur van zijn kamer open en daar lag hij in bed, met een dikke donsdeken en de muziek lekker luid.
‘Hallo. Leuk dat je me komt bezoeken.’
‘Is graag gedaan hoor.’
en toen viel het gesprek wat stil, hij zette de radio wat zachter zodat ik hem beter verstond.
‘En?’
‘En wat?’
‘Is is het waar wat ik je stuurde?’
‘Ik, nu, een beetje wel ja.’ Waarom moest ik nu in hemelsnaam blozen?
‘Het is toch niet erg hoor. Daar kan jij niets aan doen.’
‘Maar, ik haat Annabell, en ik denk echt dat je beter kan.’
‘En dat beters ben jij?’ Hij glimlachte.
‘Nou, beter als haar weet ik niet, maar…’ Ik zat op zijn bed en hij keek me de hele tijd doordringend aan alsof hij opzoek was naar iets, nou veel zou hij niet vinden. Ik was zo leeg als een leeg gelaten ballon. Niks. Het perfect woord om mij te beschrijven. Vanbinnen verging ik van nieuwsgierigheid . Wat zouden hij en Annabell over mij gezegd hebben? Ik durfde het echt niet te vragen en liet mijn blik op het dikke, zachte dekbed rusten. Plots voelde ik hoe 2 warme vingers mijn kin optilden, zijn ogen boorden zich in die van mij.
‘Ben je verliefd op mij?’ Waarom moest hij het zo direct vragen? Waarom moest ik altijd op de meest onnodige momenten blozen?
Ik knikte voorzichtig en durfde hem niet aan te kijken. Mijn wangen gingen van warm naar gloeiend heet. Volgens mij was al mijn bloed naar mijn wangen gestegen en zat er niets meer in de rest van mijn lichaam. ‘En je durfde het niet te zeggen? Waarom niet? Ik eet je niet op hoor.’
‘Weet ik toch, maar ik wou onze vriendschap niet kwijt. En ik dacht dat je het misschien verkeerd zou opvatten en me helemaal niet meer zou willen als vriendin.’ Hij glimlachte. ‘Tuurlijk niet.’
‘Maar ik begrijp heus wel als je niets met me wil, ik bedoel wie wel?’
Hij drukte zijn lippen zachtjes op de mijne, dat had ik totaal niet verwacht. Hij had me toch graag, maar Annabell dan? Opeens vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats, hij moest Annabell helemaal niet. Hij wist dat ik haar niet kon uitstaan.
‘Het was alleen maar een flirt he?’
‘met wie?’
‘Met Annabell.’
‘Ja, om jou jaloers te maken.’

Ik was zo’n koe, hoe kon ik nou denken dat hij Annabell zou verkiezen boven mij. Hij kende mij al veel langer dan die weirdo van een Annabell. Ik wist ook wel dat zij helemaal niet zijn type was. Maar echt totaal niet.
Nu begon ik alles te snappen. Ook waarom hij me zo vermeed in de klas. Dezelfde reden waarom ik hem vermeed. Dus hij was ook verliefd op mij. Mijn dag kon niet meer stuk.
‘Waar denk je aan.’
‘Jou natuurlijk.’ Hij glimlachte.
‘Je komt morgen toch terug naar school eh?’
‘Ja natuurlijk, ik zou jou niet langer kunnen missen.’
Ik bloosde en gaf hem een kusje. Net op dat moment kwam Bill binnen.
‘Oh, sorry ik wist niet dat je…’ zei hij stamelend.
‘Is niets hoor. Wat is er?’
‘Je moet komen eten.’
‘Dan ga ik maar eens door eh.’
‘Je mag ook mee eten.’
‘Is het goed dat ik dan even naar mijn broer bel?’
‘Ja hoor, je mag onder de telefoon wel gebruiken.’
‘Oké bedankt.’
Ik liep met hem mee naar onder.
Nadat mijn broer dan toch uiteindelijk akkoord was, hing ik blij op en liep naar de keuken waar Tom en Bill al aan de tafel zaten.
‘Wanneer komt Simone?’ vroeg je.
Tom haalde zijn schouders op. ‘Weet ik niet, misschien straks.’
We aten in stilte verder en Tom z’n ogen zochten steeds naar de mijne. Ik liet mijn blik over zijn gezicht glijden, over zijn nek, schouders en armen, over zijn handen. Mijn buik barstte van verlangen, waarom had ik het hem nooit eerder durven zeggen? Mijn hart draaide helemaal binnenstebuiten toen hij me met zijn bruine puppyoogjes aankeek. Bijna morste ik spaghettisaus op het tafelkleed.
Na het eten ging ik met Tom terug naar zijn kamer. Zo snel als zijn verkoudheid opgekomen was, was ze zo te zien alweer net zo snel verdwenen. Hij deed de deur op slot en drukte me tegen de muur. Zijn lippen onderzochten die van mij, terwijl zijn handen over mijn schouders gleden.
‘Waarom hebben we het nooit vroeger durven toegeven?’ fluisterde hij lichtjes hijgend in mijn oor.

Reacties: