FanFic.nl

life makeover.

Waar zijn alle ridders op het witte paard naartoe?

De volgende morgen ontwaakte ik met mijn ipod nog steeds in mijn oren en met kleren aan. Ik was blijkbaar zo in slaap gevallen. Ik stond op en liep met een gigantisch ochtendhumeur naar de badkamer. Ik had me na gisteravond weer niet kunnen bedwingen en keek met een diepe zucht naar het verse litteken. Het voelde… het voelde vies. Anders kon ik het niet omschrijven. Ik streek met men duim over het litteken en de tranen sprongen in mijn ogen. Hoe had ik het toch weer zover kunnen laten komen? Maar vandaag voelde als een keerpunt in mijn leven. Het moest vandaag een keerpunt worden in mijn leven. Gisteren had me aan het denken gezet. Ik moest en zou mijn leven veranderen. Ik was het gewoon moe om onzichtbaar te zijn. Ik wilde leven. Maar hoe? Dat was de vraag. Ik besloot er nog eens goed over na te denken, en terwijl ik peinsde over een oplossing kamde ik mijn zwarte haar. Het was zo dik en hing sluik tot net ietsje onder mijn schouders. Terwijl ik zo in de spiegel keek kwam ik tot de conclusie als ik mijn populariteit wou vergroten dan zou ik het al zeker en vast niet van mijn looks moeten hebben. Neen, ik had iets beter nodig. Ik zou mezelf een compleet nieuwe persoonlijkheid moeten aanmeten. Even dacht ik na over of ik echt mijn persoonlijkheid wou opgeven voor populariteit, maar ik bedacht snel dat dit leven niet veel beter was. In pyjama ging ik naar beneden voor ontbijt. Ik wist dat mijn stiefvader hier nu niet meer was dus ik voelde me op mijn gemak. Stiefvader. Een vaderfiguur is hij nooit geweest. Het kon me eigenlijk ook niet zoveel schelen wat er met hem gebeurde zolang hij haar en haar moeder maar gerust liet. Ze snapte haar moeder niet. Hoe kon ze bij zo een man blijven? Hoe had ze deze vreselijke man ooit kunnen liefhebben? Met hem het bed delen? Hoe kon ze hem haar laten aanraken? Het ging mijn verstand te boven. Vroeger had ik er wel eens naar gevraagd. Maar haar moeder had altijd een vaag antwoord gegeven. “Ach kindje, was het allemaal maar zo simpel, konden we gewoon maar onze koffers pakken en vertrekken, maar het is niet zo simpel, waar zouden we dan leven?”� Had haar moeder geantwoord. “Een opvangtehuis daar kunnen we samen heen, een beter leven leiden.”� “Amy, en dan? Wat zou er dan van ons worden, waar moeten we daarna heen?”� “Dan kan jij de man van je dromen zoeken, een lieve man, een nieuwe papa voor mij.”� Had ik trots op mijn antwoord gezegd. “De tijd zal jou wel leren, dat goede en lieve mannen zeldzaam zijn en zeker niet weg gelegd zijn voor vrouwen in opvangtehuizen.”� Toen had ik niet geweten wat ze er mee bedoelde. Maar nu wist ik dat ze bedoelde dat ze wist dat ze nooit beter dan zo’n achterlijke man zou kunnen krijgen. Dus ze was liever met zo iemand samen dan alleen. Onbegrijpelijk. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ik de keuken binnenkwam en ik het gezicht van mijn moeder zag. Haar oog was dichtgeslagen, het zag bijna zwart rond haar oog. In haar gezicht zag ik schrammen. Maar wat ik in haar ogen kon lezen was nog het ergste. Schaamte. Ze schaamde zich voor mij, haar eigen dochter. Die blik. Ik wist dat ik hem nooit meer zou vergeten. Ze schaamde zich. Ik kon het niet geloven. Dat ze zich schaamde, terwijl zij er niets kon aandoen. Ik denkt dat ze zich schaamde omdat ze niet het lef had hem te verlaten. Zo als ik mijn moeder daar zo zag staan, zo kwetsbaar, breekbaar, en beschaamd. Ik stapte naar haar toe en nam haar vast in een voorzichtige knuffel. Ze begon zachtjes te snikken en ik hield haar vast alsof ik haar nooit meer los zou laten.

Reacties:

sterretjhu zei op 20 juli 2010 - 10:15:
awwh, stomme @$%@#%@# stiefvader