FanFic.nl

Boy Toy

2.

De eerste keer dat ik Tom zag, hing ik nog slechts met mijn vingernagels aan de rand van het leven. Ik was dertien jaar oud en mijn wereld bestond uit het weeshuis in Mizuho, Tokyo. Een harde, liefdeloze plek om op te groeien. Ik had alle hoop op adoptie al lang opgegeven, want de rijke Europese of Amerikaanse kinderloze koppels adopteren liefst een jong kind, en dan vooral meisjes. Zoals het er nu uitzag, zou ik ofwel creperen in dit overbevolkte rattennest, of ik zou op mijn achttiende op straat en in het criminele milieu worden geschopt. In beide scenario’s was het onwaarschijnlijk dat ik mijn twintigste verjaardag zou beleven.
Toen ik op die bewuste ochtend in een hoek van de binnenplaats met mijn wijsvingers in het stof zat te tekenen en opkeek toen zijn schaduw plots over me heen viel, had ik het beter op een lopen gezet. In plaats daarvan keek ik op, sprakeloos.
Hij torende boven me uit. Dure kleren, kort donkerblond haar, een zonnebril met spiegelglas zodat ik zijn ogen niet kon zien. Knap, maar met een ijskoud aura om zich heen. Pas jaren later zou ik die kilte beetje bij beetje kunnen identificeren als een mengeling van verdriet, woede, apathie, en nog iets. Een waanzinnig instabiele mix van emoties, gehouwen tot een harnas van ijs. Een indrukwekkende figuur. En knap.
Ik was jong, maar niet dom. Ik wist dat ik hem bekeek met meer dan gewone interesse, zoals ik vaker deed met aantrekkelijke mannen of jongens in het weeshuis. Ik denk dat ik me altijd bewust ben geweest van mijn geaardheid.
De man nam tergend langzaam zijn zonnebril af en stopte hem in de borstzak van zijn pak. Toen hij zijn ogen opsloeg en me eindelijk recht aankeek, hadden zijn irissen de kleur van gewreven ebbenhout.
‘Ik ben Tom. Hoe heet jij?’ vroeg hij in het Engels met een vreemd accent.
‘Ayumu.’
Ayumu. Mijn naam betekent ‘dreamwalker’, maar daar heb ik nooit veel van gemerkt. Niettemin noemde Tom me door de jaren heen af en toe zo, als hij in een goede bui was.
Hij adopteerde me, nam me mee naar Duitsland, en over de volgende twee jaar puzzelde ik zijn verhaal bij elkaar.
Ooit was hij een wereldberoemd gitarist geweest. Op zijn twintigste had hij samen met zijn band, waar ook zijn tweelingbroer lid van was, hun grootste droom verwezenlijkt. Een uitverkochte tour in Japan. Op weg naar hun laatste optreden in Osaka was de gehuurde privé-jet verrast door een storm. Het toestel crashte, Tom was de enige overlevende maar door de moeilijk bereikbare plaats van de crash bracht hij een hele nacht door in het vernielde vliegtuig, geklemd onder de brokstukken, met het levenloze lichaam van zijn broer in zijn armen.
Hij bracht maanden in het ziekenhuis door, inde een fabelachtig bedrag van de verzekering, inclusief de levensverzekering van zijn broer, verkocht alle rechten van hun muziek en gebruikte het geld om de wereld buiten te sluiten.
Volgens wat ik hoorde heeft hij na de crash nooit meer de naam van zijn broer uitgesproken, noch die van de andere bandleden of de band zelf, en hij raakte geen gitaar meer aan. Het was alsof hij die nacht ook gestorven was, en zijn lichaam het nog niet wist. Nooit heb ik iemand gekend die zoveel dood in zich droeg.
Nadat hij gesetteld was in zijn huis -wat hij een huis noemt noem ik een Gotisch kasteel- en de fans, de pers en de oude vrienden het eindelijk hadden opgegeven om contact met hem te proberen leggen, sprak hij zijn wens uit om naar Japan te reizen. Hij had niemand om zich heen behalve een paar inwonende bedienden en blijkbaar verveelde hij zich. Of zijn verwoeste ziel had een laatste stuiptrekking van affectie die hij aan iemand kwijt moest. Enter Ayumu, het Japanse weeskind.
Ik denk niet dat ik de plaats van zijn overleden broer innam. Ik denk niet dat iemand dat zou kunnen. Ik denk dat ik gewoon een gril was van een schatrijk man wiens verdriet en razernij hem van binnenuit verteerde.

Reacties: