FanFic.nl

It's a secret

Number 3

"Zo, ben je daar weer? Weet jij waar het dossier is van Olive Johnston?" Ik knipperde een keer verdwaasd met mijn ogen en gaf het toen aan de baas.
"Ja, ik dacht dat als ik er thuis over zou denken, ik misschien een doorbraak zou krijgen."
"En?"
"Nou, niet echt. Het is me echt een raadsel wie dat arme kind zoiets heeft aangedaan." Niet echt een leugen. Ik wist ongeveer wie het was, maar zijn identiteit, daar had ik het raden naar.
"Denk je dat wij het wel weten? En nu hebben wij niet eens de kans gehad dat dossier nog een keer door te lezen!" Stephen was echt pissig op me, en dat was lang niet de eerste keer.
"Stephen, kalmeer, joh. Ze deed het met de beste bedoeling." Mijn hart sprong op bij het horen van de fluweelzachte stem die mijn verstand zo vaak misleid had. Hij legde zijn hand op mijn schouder. Ik wilde me omdraaien, hem vol overgave kussen, maar ik hield me in. In plaats daarvan duwde ik hem weg.
"Bedankt, Ryan, maar ik kan mijn eigen boontjes doppen. Tenslotte is dit mijn zaak." Hij keek me een seconde lichtelijk teleurgesteld aan, maar grijnsde toen.
"Ja, dat weet ik. Jij staat je mannetje wel." Stephen rolde met zijn ogen en liep naar zijn bureau nadat hij het dossier uit mijn handen had gegrist.
"Inderdaad. Daar heb ik jou niet voor nodig." Ik wilde me omdraaien, maar zijn slanke vingers hadden zich vlinderzacht om de mijne gevlochten. Ik hapte geruisloos naar adem en keek hem opnieuw aan. Ik had dat beter niet kunnen doen. Ik wist dat ik weer verloren was, opnieuw ten prooi gevallen aan zijn perfectie.
"Joan, ik ben stom geweest. Ik had je nooit mogen bedriegen. Pas toen je weg was, besefte ik hoeveel je voor me betekent." Hetzelfde scenario, bijna exact dezelfde woorden. En toch tuinde ik er weer in. Zijn grote, bruine ogen hypnotiseerden me, ik had geen enkele weerstand meer.
"Geef me alsjeblieft nog een kans, ik hou van je, ik wil je echt niet kwijt." Ik wilde tegen hem schreeuwen, zeggen dat hij dan maar niet met al die sletten had moeten aanpappen.
Maar mijn hart won het voor de zoveelste keer van mijn hoofd, en toen hij me kuste, protesteerde ik niet eens. Integendeel. Ik sloeg mijn armen rond zijn hals en als het van mij afhing, had ik hem nooit meer losgelaten. Hij legde zijn handen op mijn rug en streelde met zachte, vastberaden vingers. Ryan wist perfect hoe hij me moest bespelen, hij wist als de beste hoe hij me alles kon laten doen wat ik wil.
Maar hij was weer van mij.
"Ik zal je nooit, nooit nog pijn doen," beloofde hij fluisterend toen hij me losliet. En ik geloofde hem...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.