FanFic.nl

It's a secret

Number 4

Ik reed als een gek over de snelweg. Ik had het kunnen weten, hoe had ik ook zo stom kunnen zijn? Ryan zou nooit veranderen. Ik veegde ruw de tranen weg toen ze dreigden me te verblinden. Ik nam de afslag, reed met gierende banden Port Angeles binnen. Ik negeerde een stoplicht en krijste als een heks toen er op me getoeterd werd.
Ik stopte half op mijn oprit, het kon me niet schelen. Ik stapte uit, sloot mijn wagen niet en rende als een speer mijn huis binnen. Ik deed geen lichten aan, plofte jankend en snikkend in de divan. Wat was ik ook een kalf, ik had zijn mooie praatjes weer een keer geloofd. Welgeteld twee weken. Tenminste, twee weken voor ik hem werkelijk betrapte op vreemdgaan. Wist ik veel of hij me al eerder had bedrogen.
Ik sloeg en beet in de kussens, smeet een vaas van de bijzettafel en gooide de afstandsbediening dwars door het tv-toestel. Ik was razend, wanhopig verliefd en gebroken tot op het bot.
Ik stopte, bleef uitgeput liggen. Ik dacht even na. Ik moest kalmeren, anders bonden ze me straks op een ziekenhuisbed en zou ik naar het gesticht gebracht worden. Waar werd ik kalm van? Alcohol, dat had ik nodig, het zou me alles doen vergeten en de pijn verdoven. Dat ik die daarna als een donderslag terug zou opmerken, daar stond ik niet bij stil.
Ik krabbelde recht, liep struikelend naar de keuken. Het licht van de koelkast was het enige in het huis, en het gaf een beetje een luguber zicht. Ik graaide naar de wijnflessen die er moesten liggen, huilde nog steeds hartverscheurend aan één stuk door. Ryan had me gebroken. Op het werk had ik me sterk gehouden toen ik hem zag rotzooien met Francine van administratie. Ik had hem simpelweg gezegd dat hij zijn laatste kans vergooid had. Maar nu moest het er allemaal uit.
Ik sleurde de flessen uit het koelvak, liet er vloekend één vallen. Ik had er nog drie, dat zou vast genoeg zijn. Ik negeerde de scherven die onder mijn voeten kraakten, sloeg de deur van de ijskast dicht en zocht in het donker verder naar een kurkentrekker. Ik snikte, voelde hoe mijn longen de onregelmatige ademhaling haast niet meer konden torsen. Ik rechtte mijn rug, legde mijn hand op mijn borst en haalde diep adem. Langzaam uit. Het ging weer.
Verwoed zocht ik verder, maar mijn verdriet zat meer in de weg dan het gebrek aan licht.
"Niet doen, Joan," fluisterde een stem achter me. Hoorbaar fluweel, gouden klanken. Carlisle. Ik liet de andere flessen ook vallen, sloeg huilend mijn handen voor mijn gezicht.
"Alice zag wat er zou gebeuren." Ik voelde zijn stevige, koude armen rond mijn lichaam, ik liet me hangen, wetend dat hij sterker was dan ieder normaal mens.
"Hoe kon hij het doen? Ik vertrouwde hem! Ik ben ook zo'n stom rund, ik had het kunnen weten dat hij nooit zou veranderen. Ik dacht dat hij van me..." Mijn woorden werden ruw verstikt in tranen, Carlisle streelde over mijn haar. Hij tilde me op en droeg me naar buiten.
"Ik heb je verlof geregeld. Het kan me niet schelen hoeveel pijn het doet, maar jij blijft een tijdje bij ons. Ik kan je hier niet achterlaten. Je zal domme dingen doen." Natuurlijk; Alice had gezien hoe roekeloos ik gereden had, ze had de flarden van mijn zelfmoordplannen opgevangen, hoe zou ik ooit mezelf wat kunnen aandoen?

Reacties: