FanFic.nl

A alone Wolf

Alleen

Ik gokte waar de lijn tussen de twee groepen ongeveer zat en bleef zo recht mogelijk over die lijn lopen, om Sam en de andere niet te hoeven passeren. Ik hield alles goed in de gaten zodat ik niet gevolgd kon worden.
Toen ik een kleine vijf kilometer verder was, kwamen Jacob, Leah en Seth.
Lynn, kom terug! Smeekte Seth.
Kop dicht Seth, bromde Jacob. Lynn. Carlisle en Edward hebben het verteld, maar waarom jij niet?
Ik reageerde niet. Ik probeerde mijn hoofd leeg te maken en me te concentreren op het pad dat voor me lag.
Lynn?
Kunnen jullie alsjeblieft uit mijn hoofd gaan? Gromde ik.
Zolang je bij ons hoort zul je het ermee moeten doen.
En als ik nou zeg dat ik niks meer met jullie te maken wil hebben? Of met jullie roedel? Ik weet van Sam dat toen jullie weg gingen jullie niet meer met elkaar konden communiceren. Ik zweeg kort. Als wolven.
Het werd helemaal stil. Verbaasd bleef ik staan.
Hallo?
Er was geen reactie, maar ze waren geen mens geworden. Dit was anders.
Plots besefte ik me dat ik ze nooit meer in mijn gedachten zou horen. Ik had officieel afstand gedaan van de roedel en was nu weer alleen. Ik ben A Alone Wolf.
Ik spoorde mijn poten aan en bewoog me snel tussen de bomen door. Mijn wonden waren goed genoeg genezen en ik was bijna de oude weer.
Kort had ik weer last van een flashback. Ik zag mijn oude roedel en mijn beste vriend.
Ik schudde het snel van me af. Ik haatte de flashbacks, het deed me denken aan dingen die je juist wil vergeten.
Het begon al te schemeren toen ik bij een klein dorpje aan kwam. Onopvallend werd ik weer mens en liep het dorpje in, die eigenlijk maar uit één lange straat was.
Bij een kleine bar bleef ik staan. Ik had honger en zat er nou niet echt op te wachten om een dier de nek om te draaien. Ik telde mijn geld en liep toen naar binnen.
Het was gek genoeg druk voor het kleine dorpje. Vele staarde me aan toen ik binnen kwam, het zag er naar uit dat er alleen maar mannen waren.
Ik bestelde wat te eten en ging zo ver mogelijk in de hoek aan een tafeltje zitten en staarde naar buiten.
Ik luisterde naar een paar oudere mannen die aan een tafeltje zaten te praten.
‘Heb je het al gehoord?’ bromde een man met een snor.
‘Wat?’
‘Er verschijnen wolven dichterbij ons dorp te komen. Laatst heeft mijn vrouw er eentje langs de rand van het dorp zien lopen. Ik zeg het je, die beesten worden nog eens onze dood.’
Ik kon moeilijk mijn lach in houden. Die mannen wisten niet dat de wolven de plicht hadden om de mensheid juist te beschermen. Zodra ze oog in oog staan met een groter beest dan hen, gaan ze er meteen van uit dat het beest slecht is.
Een man met een vissershoedje op lachte kort. ‘Die beesten leven niet lang meer. Gisteren waren hier acht mannen die op wolven jagen, zij lossen ons probleem wel op.’
Ik verstijfde over mijn hele lichaam. Ze waren hier! Ze waren hier! Ik moest het een paar keer tegen mezelf zeggen voordat het me door drong.
Ik stond op en sprintte naar de deur. Dan maar jagen, ik bleef hier geen minuut langer meer.
Het was al helemaal donker toen ik buiten aan kwam. Het waaide flink en het was al aardig koud; voor een normaal mens dan.
Ik beende snel naar het einde van het dorp en verdween tussen de bomen.
Het veranderen in een wolf ging zo snel dat ik het niet eens merkte. Tot ik Jareds stem hoorde.
Daar ben je dus!
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Jacobs roedel en Sams roedel hoorde dat niet meer bij elkaar, ik hoorde bij ze allebei en ik had alleen afstand gedaan van Jacobs roedel.
Dat klopt! Zei Paul.
Ik voelde hoe ze mijn zicht binnen drongen en zagen wat ik zag. Het was irritant.
Hoor eens Lynn, commandeerde Sam. Jacob heeft dit een tijd terug ook gehad. Hij wilde weg van alles en iedereen en zwierf rond als wolf, maar hij werd niet achtervolgd door een paar gestoorde mannen! Wij kunnen genezen in een seconden maar jij niet. Je sterft als ze je vinden.
Ik kon het niet laten om met mijn ogen te rollen en een bespottelijke reactie terug te geven. Het was niet aan hun de taak om mijn leven te bepalen. Ik ging naar een plek waar ik met rust gelaten kon worden. Ik werd weer mens.
Toen ik op blote voeten verder liep, moest ik toch even denken aan de mannen die me zochten. Ik wist zeker dat de andere al in mijn gedachten gezien hadden dat de mannen in mijn buurt waren.
Ik zocht een beschutte plek waar ik de nacht door zou brengen.

Reacties: