FanFic.nl

Het geheime rivaalschap tussen Hot & Not {in de maak}

HOT & NOT

Joris' POV

De dag was niet bepaald snel voorbij gegaan. Het tegenovergestelde juist. Hij was al seen slak voorbij gekropen, dus ik was echt blij dat we eindelijk uit waren. Arme Lilly en Noa. Die konden nu leuk gaan prikken in de kou. Ik deed mijn handschoenen aan en propte mijn tas op mijn bagagedrager. Vandaag fietste ik met Thijs, Marcel en Simon mee. Vandaag ging ik niet naar David toe om te gamen, want wir hatten morgen eine Deutsche CP. Und da muss ich für lernen. Aber da habe ich keine Lust in.
‘Is iedereen klaar?’ vroeg Thijs. ‘Missen we niet iemand?’
‘Wacht even!’ Floor kwam aangerend. ‘Mag ik meefietsen? Noa is prikken.’
‘Tuurlijk,’ zei Thijs.
Kon ze niet gewoon even op Noa wachten? Dacht ik. Prikken duurde echt geen uur ofzo. Maar ja. Floor moest het maar zelf weten. Volgens mij zou de oude Floor wel op Noa gewacht hebben. Vage veranderingen.
We fietsten weg. Marcel fietste naast Simon en Thijs, Floor en ik fietsten naast elkaar.
‘Waarom wacht je eigenlijk niet even op Noa?’ vroeg Thijs.
‘Baantje,’ zei Floor. ‘En ik heb niet zoveel zin om op zo’n aanstelster te wachten.’
‘Hoezo aanstelster?’
Thijs zei het net toen ik het dacht.
Floor haalde haar schouders op. ‘Gewoon met die enkel enzo.’
‘Heb jij gezien wat er gebeurde dan?’ vroeg Thijs.
Floor schudde haar hoofd.
‘Dan weet je toch ook niet of ze zich aanstelde?’
Stilte.
Hele lange stilte.
‘Morgen Duits CP,’ zei ik om de stilte te doorbreken.
‘Nice,’ zei Floor.
‘Ja, ik heb er ook niet echt heel veel zin in.’
‘Hoe ging bosloop bij jullie?’ vroeg Thijs.
‘Beter dan vorig jaar,’ zei ik vrolijk. ‘Ik was er best snel.’
‘Me too,’ zei Floor. ‘En jij?’
‘Ik ben niet gefinisht,’ zei Thijs een beetje afwezig.
‘Oh ja,’ zei Floor. ‘Noa.’
Er zat een lichte sarcastische toon in haar stem toen ze Noa’s naam uitsprak. Jezus, lag dat nou aan mij? Noa en Floor waren toch hele goede vriendinnen? Of was dat weer zo’n raar meidengedoe waarvan ik helemaal niets begreep? Ik was blij dat we bij de afslag waren waar Floor naar links moest, want er hing echt een hele rare sfeer met haar erbij.
‘Doeg,’ zei Floor.
Thijs en ik groetten terug en toen Floor weg was, keken we elkaar aan.
‘Oké, wat was dat?’ vroeg ik.
‘Ik heb echt geen idee,’ zei Thijs lachend. ‘Misschien hebben Floor en Noa ruzie ofzo.’
‘Misschien.’
Het was weer een tijdje stil. Eigenlijk wilde ik iets over HOT vragen, maar niet iedereen hoefde dat te horen.
‘Zeg Thijs,’ zei ik zacht. ‘Doen jouw ouders de laatste tijd ook zo vaag over HOT?’
Thijs knikte afwezig.
‘Ze fluisteren de hele tijd,’ ging ik verder. ‘En hebben vage telefoongesprekken.’
Thijs mompelde iets.
Het leek hem niet zo te interesseren, maar stel dat er iets ergs aan de hand was! Wat dan? Volgens mij boeide HOT Thijs helemaal niets. Maar ja, als je ouders zo vaag deden, kon je het moeilijk ontwijken, vond ik dan. Misschien hadden ze Thijs wel gehersenspoeld en was hij daarom zo afwezig! Nah. Dat zou wel niet. Zo spannend was HOT nou ook weer niet, het was en bleef een saai archeologenbedrijf.

Noa's POV

Lilly en ik waren eindelijk klaar met prikken. We waren ergens tegenover de school in een afgelegen steegje. Waar ze je allemaal wel niet heen stuurden die school.
Opeens kwam er iemand vanuit de struiken die zijn hand voor mijn mond deed en me mee probeerde te sleuren.
Ik zag dat hetzelfde met Lilly gebeurde.
Ik wilde bijten, gillen, trappen, maar de man trok meteen een mes.
‘Meewerken, of het is voorbij,’ zei hij dreigend.
Bang voor het mes.
Ik verstijfde van angst en liet me verslagen meevoeren naar een busje. Ik zocht oogcontact met Lilly die vreselijk benauwd keek. Ik wilde haar een geruststellende blik geven, maar dat lukte niet bepaald. Wat wilden die mannen van ons? Lilly en ik werden in de kofferbak van het busje geduwd. Het busje reed weg. Meteen greep ik naar mijn broekzak, waar mijn fietssleutel in zat. Ik kreeg het net te pakken en zaagde met moeite de tape van mijn polsen. Daarna trok ik de tape van mijn mond - dat was best pijnlijk - en hielp Lilly om haar polsen los te krijgen. Lilly trok ook de tape van haar mond en ze trok een pijnlijk gezicht. Ik legde een vinger op mijn lippen en haalde mijn mobiel uit mijn zak. Ik toetste het nummer van mijn ouders in. Kom op! Dacht ik.
‘Uw beltegoed is nul cent,’ zei het vrouwtje in mijn oor.
‘Verdomme,’ vloekte ik zacht.
Lilly keek me vragend aan en ik schudde nee. Ik wees naar mijn mobieltje en daarna naar Lilly om te vragen of zij haar mobiel had. Lilly schudde verdrietig haar hoofd.
Het busje stopte en de klep ging open. Ik wilde mijn mond open doen om te gillen om hulp, maar de man trok zijn mes weer.
‘Houd jullie koppen dicht,’ dreigde de man. ‘Anders heb ik altijd nog mijn mes.’
Lilly en ik knikten.
Ik had een brok in mijn keel. Verslagen keek ik om me heen. Een enorm gebouw en overal stond: NOT. NOT? Wat was dat? Ik kraakte mijn hersenen maar ik kon niets vinden over NOT. De twee mannen duwden ons vooruit. ‘Lopen!’
N-O-T. Playbackte ik naar Lilly en ik keek haar vragend aan. Lilly keek naar het gebouw en schudde haar hoofd.
Verdomme! Ik beet zo hard op mijn lip dat hij ging bloeden.
De omgeving was nogal scary, het was een soort loods, net als in van die films en boeken waarin mensen ontvoerd werden. Hé wacht, dat kon wel kloppen, Lilly en ik waren ook ontvoerd. Ik kreeg een koude rilling. Eén van de mannen trok een garagedeur open en duwde ons naar binnen. Steeds verder liepen we de loods in en het werd steeds kouder. Uiteindelijk kwamen we - na een paar trappen af lopen - in een soort van cel terecht. De mannen duwden ons de cel in en deden de piepende deur op slot. Toen zagen we alleen nog maar tralies. Er kwam een klein straaltje licht uit een raam heel hoog, ook met tralies ervoor.
‘Nou, daar zitten we dan,’ zei ik beduusd.
Lilly zag eruit alsof ze zo in huilen uit kon barsten. Dat wilde ik eigenlijk ook wel.
‘Waar zijn we?’ vroeg Lilly met een brok in haar keel. ‘Ik heb zin om om hulp te roepen.’
‘Ik ook,’ gaf ik toe. ‘Maar die gasten zien er niet uit alsof ze dat toelaten.’
Lilly knikte. Ik zag dat ze vocht om haar tranen binnen te houden.
Een paar minuten later barstte ze in huilen uit.

Thijs' POV

Na nog een hele tijd alleen fietsen, kwam ik eindelijk thuis aan. Ik was moe en had echt geen zin om te leren voor dat stomme Duits CP. Er was niemand thuis, dus ik liep meteen door naar mijn kamer en gooide mijn tas neer. Ik vond het echt irritant dat Joris de hele tijd over HOT begon, ik bedoel… Dat waren onze zaken toch niet? Het was een archeologenbedrijf van mijn ouders en zijn ouders en daar was niets spannends aan. Misschien vond Joris dat wel, maar ik niet. Uiteindelijk besloot ik toch maar mijn Duits boeken te pakken en ik begon te leren. Toen ging mijn mobieltje af. Ik keek op het scherm, dat was mijn moeder.
‘Met Thijs.’
‘Hé, Thijs, met mij. Ben je gewoon thuis?’ Mijn moeders stem klonk heel zenuwachtig.
‘Eh… ja.’
‘Godzijdank. Je vader en ik zijn over een kwartiertje thuis, goed?’
‘Ja, tot zo.’
‘Tot zo!’
Wat was dat nou weer? Dat was helemaal niets voor mijn moeder, om zo overdreven ongerust te zijn. Nu begon ik me toch ook zorgen te maken om HOT. Was er dan toch iets aan de hand met dat suffe archeologenbedrijf? Vastberaden startte ik mijn laptop op en ik tikte bij Google: archeologenbedrijf HOT, in. Ik klikte op enter en staarde stomverbaasd naar het scherm. Nul hits. Hoe kon dat nou? Ik klikte internet weg en startte MSN op. Ik dubbel klikte op Joris’ naam.

Thijs zegt: Hoi!
Joris zegt: Heey Thijs!
Thijs zegt: Op de fiets begon je over HOT en ik deed daar nogal ongeïnteresseerd over, sorry daarvoor.
Joris zegt: Oh, boeit niet.
Thijs zegt: Mijn moeder belde net op en vroeg heel zenuwachtig of ik wel thuis was. En nu komen zij en pap naar huis, veel vroeger dan normaal.
Joris zegt: Bij mij ook! Dat hebben ze nog nooit gedaan.
Thijs zegt: Daarom, ik begin me nu toch wel zorgen te maken.
Joris zegt: Ja, ik ook.
Thijs zegt: Wat kan er nou zo gevaarlijk zijn aan een archeologenbedrijf?

Op dat moment sloeg de deur open.

Thijs zegt: Ouders thuis! Ik ga ze uithoren
Joris zegt: Ik ook Doei!
Joris zegt: Doei

Ik zette mijn laptop uit en besloot maar niet té nieuwsgierig te gaan doen - wat best moeilijk is voor iemand die zo nieuwsgierig is als ik. Ik wandelde rustig naar beneden.
‘Hoi pap, hoi mam,’ zei ik.
‘Thijs!’ riep mam. ‘Godzijdank!’ Ze knuffelde me helemaal plat.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik achterdochtig - ik kon het niet meer inhouden.
Het was stil.
‘Het heeft iets met HOT te maken, hè?’ zei ik.
Mijn ouders zwegen.
‘Ik wil het weten als er iets ergs aan de hand is!’ riep ik.
‘We hebben iets ergs voorkomen,’ zei pap.
‘Niet helemaal,’ zei mam. ‘We hebben iets ergs voor ons verkomen, maar daarvoor in de plaats is iets ergs voor andere mensen gekomen.’
‘Nu begrijp ik er niets meer van! Doen niet zo geheimzinnig!’ vroeg ik lichtgeïrriteerd.
Ik voelde me net een spion die zijn vijanden aan het ondervragen was, maar mijn hart bonkte in mijn keel - ik had een slecht voorgevoel.
‘Je hebt ook het recht om het te weten,’ zei mam aarzelend.
Pap knikte. ‘Ga maar even zitten.’
Ik ging aarzelend zitten en mijn ouders kwamen tegenover me zitten.
‘Wat je nu gaat horen,’ zei pap. ‘Gaat alleen ons gezin een dat van Joris aan, begrepen?’
Ik knikte.
‘Goed,’ vervolgde pap. ‘Een paar maanden terug startte ons bedrijf, HOT, de zoektocht naar een hoorn. Een zilveren hoorn, de hoorn van een eenhoorn. Deze hoorn bezit magische krachten en kan wensen vervullen. Drie, om precies te zijn.’
Ja hoor! Dacht ik. Magische krachten. Tíºíºrlijk.
‘Ik weet niet of dit echt waar is,’ verdedigde pap zicht toen hij me met mijn ogen zag rollen. ‘Maar het zijn legenden. In ieder geval, deze hoorn is een zeer belangrijke vondst voor elke archeoloog. Een paar weken geleden vonden wij de hoorn. Maar, meteen die dag erna, kregen we dreigbrieven. Van een ander bedrijf, hoe toepasselijk - genaamd NOT. Eerst waren het niet zulke erge dreigementen, maar een week geleden dreigden ze Joris en jou iets aan te doen. Dat mislukte. Maar daarvoor in de plaats hebben ze twee klasgenoten van jullie ontvoerde, vandaag.’
‘Wí¡t!’ riep ik. ‘En dat accepteren jullie?’
‘Natuurlijk niet!’ zei pap. ‘Maar als die hoorn echt wensen kan vervullen en hij komt in de handen van NOT terecht, is alles verloren! Het zijn niet zomaar rivalen, Thijs. Het zijn mensen die als ze konden de hele wereld willen overheersen!’
Dat was de druppel. Ik werd met de minuut kwader op pap.
‘Geloof je dat nou echt?’ zei ik verbaasd. ‘Dit is de echte wereld en geen Lord of the Rings, pap! En wie hebben ze trouwens ontvoerd!?’
‘Lilly en Noa,’ zei pap.
Het begon te duizelen voor mijn ogen.
Noa.

Lilly's POV

Ik kon niet normaal meer nadenken. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik was als de dood voor die enge NOT mensen. Noa was heel dapper bezig met zesentachtig ontsnappingsplannen te verzinnen, maar ik had de moed al opgegeven. Ten eerste: We hadden geen flauw idee waar we waren. Ten tweede: We hadden geen flauw idee wat die gasten van ons wilden. En ten derde: We hadden geen enkele kans om te ontsnappen! Die gasten hadden messen! Misschien wel pistolen! Had Noa maar beltegoed en bereik! Had ik met mijn stomme kop mijn mobiel maar niet in mijn rugzak gelaten!
Ik was blij dat mijn jankbui over was, maar nu was er woede voor in de plaats gekomen!
Woede op NOT! Woede op de reden hiervoor! Woede op mezelf! Ik was zo kwaad dat ik het niet door had dat Noa verdrietig in een hoekje zat.
‘Lil…’ zei Noa ineens.
‘Wat is er?’ vroeg ik toen ik Noa’s stem zo down hoorde.
Noa had haar mobiel in haar hand en keek heel sip.
‘Het is al half zes. En ik ben nog steeds niet thuis. Mijn ouders… Ze, ze hebben niet eens gebeld waar ik blijf.’
Ze had tranen in haar ogen. Dat gebeurde Noa zelden. Ze was altijd een positief persoon die iedereen opvrolijkte.
‘NOT heeft vast iets gedaan waardoor onze ouders zich geen zorgen maken,’ zei ik. ‘Anders hadden ze echt wel gebeld, geloof me.’
Noa knikte en veegde haar tranen snel weg.
‘Ik wil gewoon dat er iemand belt… Had ik maar beltegoed…’
‘Het is zoals het is,’ zei ik.
Daarna overheerste de stilte en de duisternis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.