Hoofdcategorieën
Home » Overige » 2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af] » Leavin'
2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af]
Leavin'
Tom's P.O.V.
Er gebeurde inderdaad waar ik al bang voor was: Mika rende helemaal overstuur weg. Ik pakte de spullen die hij in de haast was vergeten op te rapen en keek naar mam. Ze leek niet te begrijpen wat er met hem aan de hand was. Ik kon het haar ook niet kwalijk nemen, ze was nu eenmaal met haar hoofd bij pap. Toen ze zich omdraaide besloot ik achter Mika aan te gaan. Ik wist wat er kon gebeuren als je overstuur op straat ging. In de verte zag ik Mika rennen. Ik besloot zo onopvallend mogelijk achter hem aan te gaan. Als hij stopte met rennen zou ik met hem gaan praten.
Mika's P.O.V.
Ik was uitgeput. Ik was al een half uur achtereen aan het rennen. Ik ging onder een boom zitten en keek om me heen. Ik had eigenlijk geen flauw idee meer waar ik was. Er was geen mens te bekennen. Plotseling zag ik in de verte een gedaante lopen. Ik had eerst niet door wie het was, maar toen begreep ik het. Het was Tom. Wat was er nou zo belangrijk om een half uur achter me aan te zitten? Waarom was hij niet gewoon bij John? Eigenlijk maakte het me ook niet uit ook. Ik was boos op Georgia. En op John. Op iedereen. Snel pakte ik mijn spullen weer bij mekaar en wilde weglopen. Tom begon te rennen en het duurde niet lang voordat hij me in had gehaald. Buiten adem hield hij mijn arm vast. "Laat me met rust! Ga naar Georgia. Dat wil ze toch? Jullie met zijn drieën? Een familie? Ik zal wel gek zijn om die droom naar de hemel te werpen!" Ik trok me los, keerde mijn rug weer naar Tom toe en liep verder. Tom sprong voor me. "Luister naar me. Je moet dit eerst even weten." Ik draaide me weer om, met mijn rug naar Tom. "Mika...Je wist toch dat Georgia het beste voor mij wilde hè? Ze wilde weer een gezin. Maar ik geloof dat ze dat ook met jou kan. Jij zou me nooit in de steek laten. Toch?" Ik dacht na. Eigenlijk liet ik hem nu juist wel in de steek. Wilde ik dan net zo worden als John? "Ik vind dat je terug naar Georgia moet gaan en uit moet leggen dat je van haar houd. En dat ze moet kiezen. Ik zal je steunen. Als ze dan nee zegt mag je zelf besluiten wat je doet. Dan kan je alsnog wegrennen." Het klonk als een goed idee, maar had ik nu echt zin om Georgia die pijn weer te laten voelen? Moest ik haar nu echt wéér laten kiezen? "Tom, je moeder heeft nu al zoveel pijn gehad...Ik kan haar echt niet nog meer pijn bezorgen." Zei ik. "Maar ze had die pijn omdat ze niet kon kiezen. Ze wilde John voor mij kiezen, en jou vond ze leuker. Maar als ze erachter komt voor wie ik eigenlijk zelf sta..." Tom zag aan mijn gezicht dat ik overgehaald was. Hij kwam naast me staan en sloeg zijn arm om me heen. "Kom." Hij duwde me een beetje vooruit en samen liepen we terug in de richting waar we vandaan kwamen.
We stonden voor het café waar ik twee uur geleden nog van was weggerend. Ik wist dat Georgia er nog steeds was, want ik had haar door het raam gezien. Tom gaf me een zetje naar de deur. Ik draaide mijn hoofd even om. "Bedankt Tom." Zei ik. Hij knikte en gaf me nog een zetje. Ik schraapte al mijn moed bijeen en opende de deur. Ik liep naar de tafel waar Georgia en John zaten. Het hielp niet bepaald toen John mij zag en Georgia spontaan begon te zoenen. Ik schoof de stoel naast John met luid geschraap opzij en ging zitten. Georgia trok zich los, keek John met een vragende blik aan, keek toen naar mij en vervolgens weer boos naar John. Hij haalde zijn schouders op. "Georgia, ik moet je wat vertellen." Maar voor ik mijn mond nog eens open kon doen zei Georgia: "John, kun je misschien even-" Ik wist was ze wilde zeggen en riep: "Nee! Ik wil dat hij erbij is." Georgia schrok van mijn reactie en John ging goed op zijn stoel zitten. Ze keken me allebei nieuwsgierig aan. Ik keek weg en zag dat Tom naar me knipoogde. Dat gaf me weer moed. "Luister. Ik ga weg. Ik wil jullie pret niet bederven. Jullie hebben een gezin. Daar kom ik niet tussen. Dat zou je alleen maar meer tranen bezorgen." Ik keek expres bij die laatste zin naar John. Hij slikte. "Maar Mika! Jij hebt me juist geholpen! Ik wil niet dat je weggaat!" Tom kwam onze kant op gelopen. "Er is een manier om me hier te houden..." Nu stond Tom aan onze tafel. "Alles! Alles voor je!" Schreeuwde Georgia wanhopig en John leek het benauwd te krijgen. "Georgia. Ik hou van je. Je weet dat ik van je houd. Maar ik geloof dat ik meer hou van jou dan John doet. Anders had hij je niet twee jaar lang alleen gelaten. Ik was zelfs bereid om met je naar John te zoeken, midden in een oorlog, om je gelukkig te maken. Maar ik geloof niet dat je gelukkig word met deze man, Georgia. Hij gaat dadelijk gewoon weer verder met de oorlog. En dan ben je weer alleen." Georgia wilde net wat zeggen, maar John sloeg met een vuist op tafel. "GENOEG!" Hij stond op en liep naar Georgia toe, zodat ze letterlijk tussen twee mannen in zat. "Luister, Georgia. Je weet niet hoeveel pijn het me deed om je te verlaten. Ik hou ook van jou Georgia, en ik ben per slot van rekening de vader van Tom. Dit is ons gezin. We zijn getrouwd! Ik kan je niet dwingen om bij me te blijven, maar wees eens redelijk! Dit kun je Tom toch niet aandoen?" Zei John. "Dat kan ze zeker wel." Tom ging op de stoel van John zitten, tegenover Georgia. "Mam, ik weet dat dit moeilijk voor je is, maar laat je keuze niet leiden door mij. Maar í¡ls ik zou moeten kiezen, dan is dat voor Mika. Hij heeft in de hele tijd die ik hem ken al meer een vadergevoel gegeven dan John heeft gedaan in heel zijn leven. Het maakt me niet uit wie mijn vader is, maar ik wil ons gelukkig hebben. En iemand die oorlog boven zijn eigen vrouw en zoon plaatst is geen goede vader." "WAT ZEG JE NOU!?" John stond woedend op en liep naar Tom. "DUS JE KIEST DIE MIKA BOVEN JE EIGEN VADER? IK ZAL...IK ZAL JE..." Maar voor hij de waarschijnlijk schokkende woorden over zijn lippen kreeg stond Mika op. "GENOEG!" Schreeuwde hij en wendde zich tot Georgia. "Zie je het nu? Hij is helemaal agressief geworden door die oorlog! Is dat wat je wilt voor je kind? Is dat wat je zelf wilt? En ik zal altijd bij je blijven Georgia! En je weet dat ik dat meen!" Ik haatte het om Georgia voor zo'n grote keuze te zetten. "Als je nee zegt accepteer ik dat. Ik stap dan op het eerste vliegtuig zo snel mogelijk weg van je. Het is dan alsof ik nooit in jou leven bestaan heb. Maar het is jou keuze Georgia. Het is jou keuze, en niet die van ons.
Hey baby girl, I've been watching you all day (all day x3)
Man that thing you got behind you is amazing (amazing x3)
You make me want to take you out and let it rain (let it rain x3)
I know you got a man but this is what you should say
That I'm leavin' never to come back again
You found somebody who does it better than he can
No more making you cry, no more them gray skies
Girl we flying on the G5 G5
And I'm leavin' never lookin back again
So go on shawty and tell him you found a new man
The one who's so so fly, the one that keep you high
Have me singing all night night night night night
Oh oh oh (repeat) man she got me singin
Oh oh oh oh (repeat)
Don't stress, don't stress, don't stress
Just tell him to the left left left
Don't stress, don't stress, don't stress
Cause we gone, and we gone, and we gone
No stress, no stress, no stress
Girl you deserve nothing but the best
No stress, no stress, no stress
Girl you need to tell him
Reacties:
oh wat erg voor Georgia.
wie zal ze kiezen...
ik hoop Mika, zet hem op mika
wat een kut john ik heb m nooit gemogen