FanFic.nl

Columns, sprookjes, kortverhalen..

Lovestory: De taalbarrière

Gelukzalig draaide Laura zich om in haar ligstoel. Dat was de enige inspanning die ze hier leverde. En de baantjes die ze trok in het zwembad. Nu ja, dat had ze de eerste dag gedaan...
Haar vriendinnen snapten niet dat ze twee weken lang niets anders deed dan 's ochtends wat naar het dorp wandelen en 's namiddags aan het zwembad liggen, maar dat was voor haar vakantie. En gelukkig dachten haar ouders er net zo over.
Terwijl haar vriendinnen gingen jet-skiën en citytrips planden, wilde zij 's zomers alleen maar relaxen.
's Avonds ging ze af en toe uit met Lore, nog een Belgisch meisje dat ze hier had leren kennen. Jammer genoeg vertrok ze vanmiddag alweer naar huis. Zij zelf was hier nog iets langer dan een week.
“Joehoe, Laura!”� schreeuwde Lore van in de bar, net naast het zwembad. Ze was netjes opgekleed en sleepte een koffer achter zich aan.
Laura haastte zich recht en liep op haar af.
“Ik ga je missen. Met wie moet ik nu cocktails gaan drinken?!”� vroeg Laura. Lore's ogen fonkelden.
“Doe dat maar met Erik.”� zei ze. “Maar even serieus - je moet met hem gaan praten. Ik weet zeker dat jullie een fantastisch stel zouden worden.”�
Toen ze zag dat Laura lachte, vervolgde ze: “Ik méén het, Laura! Anyways, je mailt me al je sappige verhalen, hoop ik?”�
“Natuurlijk.”� glimlachte Laura en Lore knuffelde haar nog even voor ze naar boven ging met haar zware bagage, waar de bus op haar wachtte.
Ze moest lachen om Lore's veronderstelling. De gedachte aan haar en Erik alleen al... Zijn perfectie tegenover haar gestuntel.
Erik was op dezelfde dag als zij toegekomen. Hij was een jaar of zestien, gespierd op ene manier dat het niet te veel opviel, maar zijn spieren wel duidelijk zichtbaar waren. Hij had halflang, bruin haar, dat hij steeds zwoel heen en weer zwierde. Hij had blokjes - dat had ze eens gezien toen hij breed naar haar grijnsde. Dat was tot nog toe hun enige contact geweest. Het grootste struikelblok was echter de taal. Hij was Duits en voor zover Laura wist, sprak hij geen Engels. En met haar zestig procent was ze bepaald geen heldin in Duits.
Toen ze weer terug liep naar haar plekje aan het zwembad zag ze Erik met zijn broertje in het klein zwembad spelen. Nog zoiets - hij hield zich constant met hem bezig. Was dat schattig of wat? Nu waren ze samen aan het snorkelen. Ze kon hem toch niet gaan storen? Ze zette zich terug in haar zetel, met een fantastisch uitzicht op zijn gespierde, gebruinde lijf.

De volgende dag had ze zich net ingesmeerd en wilde ze al de nieuwe 'Joepie' uit haar moeders tas nemen, toen ze Erik op zijn grijze luchtmatras op het water zag rond dobberen.
Het was nog maar iets na de middag en nog redelijk rustig in het water. Het zou niet opvallen als zij nu ook met haar luchtmatras het water in ging - of wel? Ach ja, wat kon haar het schelen.
Ze gooide het plastieken ding het water op, sprong er zelf op (na er eerst afgevallen te zijn, wat hij natuurlijk had opgemerkt) en dobberde rustig rond. De zon scheen zalig op haar al gebruinde huid en ze liet zich steeds zachtjes naar hem toe drijven.
Maar plots sprong Eriks broertje als een bommetje het water in, recht op haar af. Ze peddelde van hem weg en... botste recht tegen Erik zelf op.
“Oeps... Sorry!”� mompelde ze. Komaan, dit was haar kans om een gesprek aan te knopen! Ze deed haar mond open en vond bijna de perfecte woorden tot... hij afdreef. Hij dook het water in, naar zijn schattige broertje toe. Teleurgesteld ging ook Laura weer in haar zetel liggen.

Die avond zat ze aan haar tafeltje in het restaurant, recht tegenover haar ouders. Eigenlijk zat ze al boordevol en ze moest nog een dessert gaan halen. Ach ja, een piepklein stukje taart kon er nog wel in. En wat ananas. Oh, en die mini-pannenkoekjes!
Ze had niet eens honger meer, maar als ze al dat lekkers zag...
Ze schepte uiteindelijk een bolletje chocolade-ijs op, wat fruitsla en een stuk ananas. Bij dat laatste plenste er wat ananassap op de grond. Alleen stond daar al iemand. Ze keek op, recht in de chocoladebruine ogen van Erik.
“Sorry!”� zei ze. Dat overkwam hí¡í¡r weer!
“Hé, jij weer!”� lachte hij. “Je lijkt me wel wat onhandig.”�
“Ik wist niet dat Duitsers zo goed Engels konden.”� zei ze verbluft. De enige reden om niet met hem te praten was nu ook al verdreven. Maar nu had ze ook te kennen gegeven dat ze wist dat hij Duits was. En dat ze hem stiekem stalkte.
“Tja, ik heb geoefend.”� glimlachte hij en onbewust schudde hij weer met zijn haar. Laura smolt.
“Sorry dat ik me vanmiddag niet voorstelde - ik ben erik!”�
Ja, hallo, dat wist z echt nog niet!
“Ik ben Laura - en dat maakt niet uit. Je broertje had je nodig - wat een schatje trouwens.”� flapte ze eruit. Ja, toon je maar als een echte stalkster. Goed bezig, Laura.
“Haha, helemaal zijn broer.”� lachte Erik. He-le-maal, ja, inderdaad!
Hij glimlachte op een manier waarop ze het noorden helemaal wkijt was.
“Euh, je laat weer ananassap op mij druipen.”� lachte hij. Shit, haar bord stond scheef.
“Weet je, je bent best schattig.”� zei hij, terwijl ze rood aanliep.
“Schattig...”� mompelde ze.
“Sorry, vind je dat een belediging?”�
Ze rolde met haar ogen. Schattig! Was dat eigenlijk een belediging?
“Laat me het goedmaken.”� stelde hij voor. “Doe je vanavond iets? We kunnen in de stad iets gaan drinken.”�
“Euh, vanavond... Ik weet niet of -”� begon ze, maar hij onderbrak haar: “Misschien kan dit je overtuigen.”�
En toen hij dat zei, drukte hij een kort kusje op haar lippen. Ontzettend snel en ze begon al te twijfelen of het echt gebeurd was, maar de ondeugende blik in zijn ogen verried alles.
“Ik zal er zijn!”� riep ze nog, terwijl hij met een knipoog terug naar zijn tafel liep. Misschien zou Lore dan toch nog gelijk krijgen...

Reacties: