Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » I've never felt like this before. » Proloog
I've never felt like this before.
Proloog
Eerlijk gezegd, had ik me nooit zo vreemd gevoeld. Al die geheimen die je plots, zomaar, verteld werden. Dus ik hoorde er nu ook bij? Beschouwden ze me nu eindelijk niet een keer als “het zusje van”¯? Oké, niet iedereen deed dat. Iedereen behalve mijn beste vriend. Al had ik hem al een tijdje niet gesproken. Het voelde voor mij dat het nu eerder mijn broers beste vriend was, dan die van mij.
Ik lag in mijn bed, starend naar het oude plafond boven mijn hoofd. Mijn kamer bestond eigenlijk alleen uit een tweepersoonsbed, een bureau met een oude computer, een oude stoffige spiegel en een klerenkast. Oh- niet te vergeten de óh zo belangrijke prullenbak en wasmand die in mijn 3 bij 3 meter grote kamer stonden. Het was de kamer van mijn broer geweest. Natuurlijk kreeg hij de grootste en meest luxe kamer. Paul was nou eenmaal ouder en ja, mijn ouders konden niet echt tegen hem op. Paul had zo zijn aanvallen wel eens.
“Juliet?”¯ Een vragende, maar opgewekte stem kwam boven de muziek uit. Ik draaide graag muziek, dan kon ik goed nadenken, of juist mijn gedachten wegzetten.
“In mijn kamer!”¯ Ik ging overeind zitten en zette mijn handen naast me op het bed.
Toen een lange, gespierde jongen in mijn deuropening verscheen sprong ik op en omhelsde de jongen.
“Jake!”¯ Ik had Jacob zo lang niet meer gezien, zo lang niet gesproken. Ik had hem wel eens gezien, maar dan besteedde hij eigenlijk geen aandacht. Hij was te druk met mijn broer, Sam en de anderen. Of met dat vampier-meisje, Bella.
Ik genoot van het moment. Het moment dat ik mijn gezicht op de warme borstkas van Jacob kon houden. Het moment dat hij mij stevig vasthield. Alsof hij ook genoot. Ik merkte dat plots de greep van Jacob minder stevig was. Niet veel later stonden we op tien centimeter afstand van elkaar, zijn handen hielden mijn bovenarmen vast. Het was een fijn gevoel, om hem weer te zien.
“Ik ben blij om je weer te zien!”¯
“Je wilt niet weten hoe vaak ik aan je heb gedacht. Ik kon alleen niet... Ik mocht je niet vertellen wat er was. Ik kon het niet. Het spijt me.”¯ Jacob keek me zo schuldig aan dat ik in de lach schoot.
“Wat is er?”¯ Jacob keek me geschokt aan, waardoor ik nog wat harder moest lachen.
“Sorry- je- keek- alleen- zo- vreselijk... Grappig!”¯ Ik proestte het uit van het lachen en gelukkig kon Jacob er ook om lachen. Anders stond ik ook weer lekker voor schut.
“Oké. Nu even serieus.”¯ Nadat we even gelachen hadden was het ook wel weer genoeg. Ik knikte dus en stopte met lachen. Gelukkig kon ik dat zomaar.
“Jules, kan je me alsjeblieft vergeven?”¯ Jacob keek me even aan. “Ik heb je zo gemist, ik wou je geen pijn doen.”¯
“Natuurlijk vergeef ik je.”¯
“Je wil niet weten hoe lang ik hierover heb gepiekerd.”¯ Jacob keek me vreselijk schuldig aan en ik hield hem weer vast.
“Hoeft niet, je weet toch dat ik je wel vergeef.”¯ Jacob zette zijn gezicht in mijn haar. Het voelde fijn om hem weer te zien, om dicht bij hem te zijn.
“Gelukkig.”¯
“Hoe- eh. Gaat het met jou?”¯ Ik wist niet goed wat ik moest vragen na die tijd.
“Goed, bij om je weer te zien, blij dat ik nu vaker weer bij je kan zijn.”¯ Het juiste antwoord.
“Gelukkig. Ik was bang, na die keer op het schoolplein, dat je me nooit meer hoefde te zien...”¯ Ik beet op mijn lip, Jacob had me een keer vreselijk genegeerd.
“Sorry! Ik kon niet anders, Sam moest me dringend spreken.”¯ Jacob praatte nog steeds tegen mijn haar, maar dat maakte mij niets meer uit. Ik was bij Jacob, hij was bij mij.
“Nogmaals; het is niet erg.”¯ Ik glimlachte, niet dat Jake het kon zien aangezien zijn gezicht nog steeds in mijn haar zat.
“Je ruikt lekker.”¯ Jacob glimlachte, ik voelde het.
“Dank je.”¯ Wat moest ik anders zeggen? Jacob was hier, het idee was onoverkomelijk. Ik had dit nooit verwacht. Jake was eindelijk hier. Al mijn slechte ideeën waren uit mijn hoofd. Jacob hield me vast op een manier alsof we elkaar meer dan drie jaar niet hadden gezien, alsof hij zielsveel van me hield. Ik hoopte eigenlijk dat dat laatste waar zou zijn, maar waarschijnlijk was het toch niet zo. Ik had van Paul al geleerd dat ik tijdens dat ik een wolf was, mijn gedachten niet over persoonlijke dingen moest laten heersen, dan zou iedereen dat horen. Zelfs op driehonderd meter afstand bijvoorbeeld.
“Jake?”¯
“Wat is er?”¯ Ik voelde dat Jacob's gezicht uit mijn haar verdween, hij keek me aan met zijn donkere ogen. In zijn ogen was een twinkeling te zien, doordat hij glimlachte.
“Niets- laat maar.”¯
“Zeg het maar.”¯
“Nee, ik ben het vergeten.”¯ Wow. Ik wist ook niet dat ik zo goed kon liegen.
“Oh, oké. Oh, trouwens, we moeten zo wel weg. Ik moest je komen halen. Pack meeting.”¯ zei Jacob snel.
Ik knikte rustig en pakte mijn tas uit de hoek van de kamer, maar toen bedacht ik dat ik die helemaal niet mee hoefde te nemen. Ik keek naar Jacob, en hij naar mij. Het was alsof alles weer goed was.
Reacties:
Superleuk begin