FanFic.nl

Your automatic heart

006

Na school.
Ik ging zo traag mogelijk naar huis, ik had echt geen zin om de hele avond weer alleen op mijn kamer te zitten. Ik kon wel in de living gaan zitten, maar meneer was toch bezig met zijn werk, dus wat had ik daar nu aan. Ik mocht de Tv ook niet opzetten want dat stoorde hem.
Pff, dan toch maar op mijn kamer, daar stond mijn laptop, maar daar stond geen internet op. Dus wat had ik daar aan. Het was pas half 7, en nu ging ik echt nog niet slapen. Dus begon ik maar uit verveling een verhaal te schrijven. Geen idee of het goed was, het was gewoon om de tijd te doden. Ik had ook wat voor school kunnen doen, maar dat interesseerde me geen zier. En ik wist toch dat we geen huiswerk hadden.
Het werd gelukkig vlug laat.
Het werd half 8
Half 9
Half 10, man ik was kapot. Je vervelen is vermoeiend.
Ik had de hele avond nog niets gegeten, dus ging ik rond 10 voor 9 naar onder om nog wat macaroni van gisteren te eten. Want mijn broer had weer niks op tafel gezet.
Toen ik net begon te eten kwam mijn broer net de keuken binnen.
‘June, we moeten praten.’
‘wat is er?’
‘stop even met eten.’
‘Maar ik heb honger.’
‘Het gaat over je ouders.’
Ik legde mijn mes en vork neer en keek hem aandachtig aan. ‘Wat is daar mee.’
‘Ik ben niet je echte broer weet je.’
‘Wat ben je dan.’
Hij keek me twijfelend aan. ‘Ik wil het weten.’
‘Nou, ik ben een adoptieouder, om eerlijk te zijn.’
wow, dit overdonderde me totaal, dit had ik niet verwacht. Was ik geadopteerd. Waarom?
Leefde mijn echte ouders dan nog? Wie waren ze?
‘hoe, wat…..’
‘Kijk, je echte ouders zijn dood, dat is niet gelogen. Maar de zus van je vader leeft nog. Misschien wou je het weten.’
‘Daar kom je nu mee af?’
‘Sorry, ik wist niet hoe ik het moest zeggen, en met al mijn werk dacht ik dat het misschien eens tijd werd dat je de waarheid weet.’
‘Maar, als je me niet wilde opvoeden, waarom deed je het dan?’
‘Omdat ik toen nog samen was met mijn verloofde. En we konden geen kinderen krijgen, daarom.’
‘Waar is je verloofde nu?’
Hij keek weg en even dacht ik dat ik tranen in zijn ogen zag.
‘Ze heeft zelfmoord gepleegd.’
‘Sorry.’
‘Geeft niks, ik vond dat je het moest weten.’

De volgende dag.
Ik werd moeilijk wakker, ik kon amper mijn ogen open doen. Ik en mijn broer hadden gisterenavond nog een lang gesprek gehad. Het was shockerend. Vooral omdat ik wist wie mijn tante was. Ik was bijna flauwgevallen.
Simone was mijn tante, dat betekende dat Tom en ik helemaal geen relatie konden hebben. We waren immers familie. Hoe moest ik dat nu aan hem vertellen. Misschien moest ik het hem helemaal niet vertellen.
Maar hoe kon je nu een relatie bouwen als je alleen maar geheimen voor elkaar hebt. Het was zo frustrerend, aan de ene kant hield ik zielsveel van Tom, maar aan de andere kant vond ik het ook wel fijn dat ik nog wist wie mijn familie was. Het was zo moeilijk. Familie of geliefde?
Het was gelukkig vrijdag en ik mocht van mijn broer het hele weekend bij Tom blijven.
Ik had mijn spullen in mijn schooltas gepropt die nu heel erg zwaar was. Ik strompelde vermoeid naar school. Gelukkig was ik op tijd en ik zocht Bill op de speelplaats.
Misschien moest ik het eerst eens tegen Bill zeggen, hij weet misschien hoe ik het moet aanpakken.
Aah, daar stond hij, maar Annabell stond bij hem.
Ik liep naar hem toe, Tom stond gelukkig gewoon bij zijn vrienden en had mij nog niet zien aankomen.
‘Uh, Bill kan ik je even spreken?’
‘Ja.’ Zei hij verbaasd.
‘Onder vier ogen?’ Kijkend naar Annabell.
‘Goed hoor.’
We gingen wat apart staan en ik begon.
‘Ja, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen maar. Gisteren ben ik van alles aan de weet gekomen over mijn familie via mijn ‘broer’’
‘Vertel maar.’
‘Je moet beloven dat je niks tegen Tom zegt.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik helemaal geen relatie met hem kan hebben.’
‘uh hoe bedoel je?’
‘Gisteren kwam mijn broer naar de keuken om met mij te praten over mijn familie en hij zij dat ik wel nog familie had.’
‘Da’s toch goed?’
‘Nou in mijn geval niet echt. Simone -jouw moeder- is de zus van mijn vader, en dus mijn tante.’
‘Wow, en dus kan je geen relatie met Tom hebben omdat je familie van hem bent?’
‘Ja, en ik wil hem echt niet kwijt.’
Bill dacht na, hij vond het blijkbaar ook moeilijk dat hij net opeens een nichtje bij had gekregen. Ik zag hem naar Tom kijken en opnieuw naar mij.
‘Poeh, wat een situatie.’
‘Ik weet het, ik heb gisteren heel lang zitten wenen omdat ik Tom niet kwijt wou, nu heb ik hem pas en nu moet ik hem alweer loslaten.’
‘Misschien moet je hem niet loslaten?’
‘Hoezo?’
‘Ja, als je niets vertelt, dan weet hij ook niets.’
‘Maar in een relatie heb je geen geheimen voor elkaar.’
‘Ja, maar je kan ook de halve waarheid vertellen en de rest een beetje verdoezelen? Zodat hij er zelf achter kan komen.’
‘Ja dat gaat ook; Bedankt Bill.’
Hij glimlachte en ging terug naar Annabell. Ik ging naar Tom, hij glimlachte breed toen hij me zag aankomen.
Het voelde zo verkeerd om tegen hem te liegen, ik voelde me er zo slecht bij.
‘Hey lieverd van me.’
Ik knikte alleen en probeerde te glimlachen.
‘Wat is er?’
‘Niets hoor.’
‘Kom op vertel.’
Gelukkig ging de bel net en gingen we naar onze rij. Het was zo oneerlijk, waarom moest mij ook alles overkomen.
We gingen op onze plaats zitten en Tom keek me nog steeds wat bezorgd aan maar ik probeerde me voor deze keer te focussen op de lessen.
De twee uren gingen veel rapper voorbij als normaal.
De bel ging en het was weer pauze.
Ik moest het hem wel vertellen ik kon het toch niet voor altijd blijven verstoppen.

we zaten een beetje apart op een bankje onder het afdak.
‘Vertel het me nou.’
‘Maar ik wil je niet kwijt, echt niet. Niet nu ik je net heb waar ik je hebben wil.’
‘Je maakt me heel nieuwsgierig en ik kan er niet tegen als je zo geheimzinnig doet.’
Ik zuchtte, ik kon er niet onderuit.
‘Nou oké, ik had gisteren een lang gesprek met mijn broer en hij vertelde me over mijn echte familie.’
‘Je had toch geen familie meer?’
‘Dat dacht ik dus ook. Maar blijkbaar wel nog.’
‘Vertel ik wil alles weten.’
‘Echt alles?’
‘Ja, ik wil geen geheimzinnig gedoe.’
‘Beloof me dat je me niet zult laten vallen, dat zou ik niet aankunnen.’
‘Natuurlijk laat ik je niet vallen.’
‘Wel ik kwam er achter dat ik nog een tante had. En nu ga je me niet geloven wie het is.’
‘Vertel me!’
‘Het is Simone.’
‘Waaaaat!’
‘Ik weet het ik heb zeker de hele avond en nacht zitten wenen omdat ik je echt niet kwijt wou. Ik wil het niet Tom, je bent mijn leven. Hoe kan ik nu zonder leven leven?’
‘Ik weet het niet June.’
‘Alstublieft, Tom laat me niet vallen.’
‘Maar we zijn familie.’
‘Ik zou het niet aankunnen moest ik nu weer helemaal opnieuw beginnen?’
Hij keek me vragend aan. Wist hij dan niet dat hij de wereld voor me betekende. Een wereld die nu leek te vergaan.
‘Ik wil wel, maar het voelt zo fout’ Zei hij na een tijdje.
‘Het voelde eerst toch niet fout?’
‘Nee dat was ook omdat ik niet wist dat je mijn nicht was.’
‘Toe Tom laat me alstublieft niet los?’
‘Ik zou je niet kunnen loslaten, het voelt alleen zo fout.’
‘Het went wel’
‘echt?’
‘Dat beloof ik.’
‘Moeten we Simone het niet vertellen?’
‘Maar ze haalt ons misschien uit elkaar?’
‘Maar dan heb jij toch een thuis?’
‘Ik weet het niet, laat me erover denken. Ik zal het je straks wel zeggen.’
‘Oké is goed hoor.’ De bel ging en hij gaf me nog gauw een zoen voordat we samen naar de rij gingen en ik Bill een geruststellend knikje gaf. Hij glimlachte flauwtjes.
Die zoen van daarnet die Tom me gaf, voelde flauwtjes aan en het was haast geforceerd, maar ik probeerde me het niet al te veel te herinneren want het was niet echt een aangename herinneringen. Niet zoals anders als we zoenden.
Het duurde lang voor ik besefte dat ik al in de klas op mijn plaats zat en de les gestart was.
Maatschappijleer twee uur aan een stuk was echt niet gezond. Maar nu kon ik wel helder nadenken over wat ik zou zeggen tegen Simone en wat Tom precies bedoelde met ‘maar dan heb je wel een thuis.’ Zou hij misschien bedoelen dat ik bij hem moet intrekken zodat Simone me kan opvoeden. Maar dat betekent misschien wel dat we alles stiekem moeten doen en ik ben absoluut geen goede leugenaar. Het zou van mijn gezicht zijn af te lezen en Simone zou vast vragen gaan stellen. Tom zou in mijn plaats moeten antwoorden omdat ik anders aldoor zou zitten lachen.
‘June ben je wel aan het opletten?’
‘Ja mevrouw.’
‘Oké.’
Rood als een biet richtte ik mijn aandacht op de les. Voordat mijn aandacht weer vervaagde keek een paar seconden naar Tom, hij staarde naar zijn boek en ik wist vrijwel zeker dat hij net zo aandachtig was als ik.
Ik keek naar Bill, die net zo was als Tom. Natuurlijk zijn het tweelingen maar toch, hoe zou ik ze ooit kunnen doorgronden? Ik had het al moeilijk met mijn eigen gevoelens te herkennen.
Ik wist vrijwel zeker dat Tom me nooit zou laten vallen of pijn doen als die twee al niet hetzelfde betekende.
Het werd een moeilijke tijd, dat wist ik ook. De zoveelste op een rij.
Na nog een slopend uur ging de bel en was het tijd voor een ademruimte, in die twee uur had ik alleen kunnen bedenken wat Tom bedoelde met ‘maar dan heb je wel een thuis.’ Hij verwachte waarschijnlijk nu ik wist dat ik nog familie had, dat ik daar bij zou gaan wonen. Maar ik was 17 en het zou dom zijn om nu al weg te gaan bij mijn broer, ten eerste voor het kindergeld en ten tweede hij had me opgevoed en hij zou me ook volwassen laten worden. Ik noemde hem nog altijd mijn broer omdat ik hem altijd zo gekend heb en vaste gewoontes zijn moeilijk om af te leren.
‘Je hebt precies veel nagedacht?’
‘Hoe weet je dat?’
‘Ik zag je fronsen tijdens maatschappij leer.’
Ik glimlachte en knikte toegevend. Hij mocht nu wel alles van me weten, ik wist niet of hij daar ook zo over dacht. Ik was bang dat hij me niet meer zou gaan zien als zijn vriendin, maar als zijn nicht, en dat wou ik absoluut vermijden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.