FanFic.nl

Your automatic heart

007

Ik vertelde hem uiteindelijk wat ik had uitgestippeld. Hij knikte instemmend met mijn theorie over ‘zijn thuis’
‘Ja misschien moet je maar bij je ‘broer’ blijven tot je 18de , maar je weet de deur staat altijd voor je open eh.’
‘weet ik, en ik moet toegeven dat het inderdaad wat onwennig is.’
Hij knikte en gaf me een zoen deze keer op mijn mond, deze was niet ingehouden ook niet geforceerd. Het was een kus zoals ze alleen in films gekust konden worden. Maar dit was echt en ik wist dat het ook zo zou blijven. Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat dit zou blijven.
De bel ging en we moesten weer naar de klas. Geweldig nog een saai uur wiskunde. Toen eindelijk de bel ging liepen Tom en ik samen naar huis, met Bill in ons kielzog, hij had Annabell meegenomen. Zo lang ze me maar niet in de voeten liep, was het goed.

Bij zijn thuis aangekomen stond Simone al aan de voordeur. Vreemd dat deed ze nooit, toch niet als ik kwam.
Met een schok kwam ik tot een conclusie. Shit, mijn broer zou toch niet met haar hebben gepraat?
Nee dat mocht absoluut niet, dit ging zo verkeerd.
Ze keek me flauw glimlachend aan en liet ons binnen. Er was iets anders aan haar houding, zou ze het toch al weten, ik hoopte zo hard van niet. Ik wou Tom niet kwijt, niet nu ik mijn alles net had.
‘June, kan ik je even spreken in de keuken?’
Tom keek me geschrokken aan en op mijn gezicht was veel te lezen. Ik ging met haar mee naar de keuken.
‘Is het waar wat je broer zei?’ Vroeg ze, onmiddellijk zonder rond de pot te draaien.
‘Dus hij heeft het je gezegd?’
‘Ja. Is het waar?’
‘Ik wou dat het niet zo was.’ Ze keek me vreemd en ik vroeg me af of ik haar nu beledigd had.
‘Waarom niet?’
‘Tom.’ Ze keek even naar hem en knikte begrijpend.
‘Je weet toch wel dat dit niet meer kan.’
Een enkele traan rolde over mijn wangen, ik veegde hem snel weg maar ze had het al gezien en boog zich een beetje voor over om mij te troosten. Ze aaide over mijn rug en suste me. Het hielp allemaal niet, de angst om hem los te laten was groter dan de angst om geen familie te hebben. Ik was het gewend er geen te hebben.
Maar ik was het niet gewend om alles los te laten, die angst voor wat daarna zou komen verstikte me.
Deed me huiveren en huilen.
‘Je houdt veel van hem he?’ Het was zo’n vraag waar je het antwoord al op wist en eigenlijk was het niet echt een vraag maar een naar bevestiging.
Ik knikte langzaam, me ervan bewust dat mijn leven aan een zijde draadje hing.
‘Ik weet dat het moeilijk is nu, maar het is fout om verliefd te zijn op je neef, dat snap je toch wel?’
Er vielen nog meer geluidloze tranen. Ik kon er niet mee stoppen. Ik wist dat ik alles zou moeten los laten en weer helemaal opnieuw beginnen.
Ik wist ook dat als we elkaar nu moesten loslaten, onze vriendschap nooit meer hetzelfde zou zijn.
‘Maar je kan liefde niet afdwingen, dat weet ik ook.’
Ik keek hoopvol naar haar, waarschijnlijk voelde ze hoe zwak ik werd als ze vertelde over Tom of over liefde, want dat waren twee dingen die ik absoluut niet wou loslaten.
‘Ik kan je een kans geven, zo lang het niet uit de hand loopt.’
‘Wat bedoel je met ‘zo lang het niet uit de hand loopt’?’ Vroeg ik met het antwoord in mijn achterhoofd.
‘Je kent hem toch.’
Ik knikte en mijn antwoord werd bevestigd door de knipoog die ze me gaf. ‘Ik wil geen gerotzooi oké.’
‘Bedankt Simone, of moet ik je nu tante noemen?’
‘ ’T is hoe je het zelf wilt.’
Ik knikte en ging terug bij Tom in de zetel zitten. Hij keek me vragend aan en ik fluisterde, ‘seffes’ in zijn oor.
Hij knikte en glimlachte naar me. Bill en Annabell waren buiten, ergens was ik jaloers op hen. Zij konden alles doen zonder maar een greintje geheimzinnig gedoe. Dat zouden Tom en ik nooit kunnen. Het zou vast heel moeilijk worden voor ons, maar uit ervaring wist ik dat je er alleen maar sterker uit kon komen.
‘Zullen we even naar buiten gaan?’ Vroeg Tom.
‘Ja goed hoor.’
We pakten onze jassen en liepen naar de voordeur en vandaar naar buiten.
Hij hield mijn hand niet vast, ik wist ook wel waarom. Hij was bang en onzeker. Ik wist niet waarom ik dat dacht, maar iets aan hem was anders dan normaal.
‘Wat zei Simone?’
Ik vertelde hem het hele gesprek. Hij grinnikte een beetje toen ik zei dat ze geen gerotzooi wilde.
‘Ze is wel erg bezorgd he?’
‘Ja, misschien maar goed ook?’
‘Hoezo?’
‘Ja, als jij begint dan weet ik zeker dat ik niet meer kan ophouden.’
Hij glimlachte speels en pakte nu toch mijn hand vast. Het voelde veel veiliger dan alleen lopen.
‘Hoe voel je je nu?’
‘Als een vogel in een kooi.’ Hij keek me niet begrijpend aan.
‘We kunnen niets doen, we zijn verboden weet je wel, en ik heb het gevoel alsof ik gevangen zit in mijn eigen web.’ Hij knikte en het was net alsof hij wat wilde zeggen, maar hij slikte zijn woorden in en zei toch maar niets.
‘Vertel jij nu maar hoe jij je voelt.’
‘Ik weet het niet, aan de ene kant wil ik je niet kwijt en aan de andere kant voelt het zo fout.’
‘Maar fout geeft een kick toch?’
‘Liefde is meer dan een kick weet je nog.’
Ik knikte glimlachend aan het idee en vertelde verder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.