FanFic.nl

Your automatic heart

009

Inmiddels waren we bij Simone thuis aangekomen en stonden we in de hal onze jassen op te hangen en onze schoenen aan het uitschoppen waren hoorden we Bill en Simone in de living praatte, Tom deed zijn wisvinger tegen zijn lippen ten teken dat ik niets moest zeggen of geluid mocht maken.
‘Geef ze toch een kans mama.’
‘Maar ze zijn neef en nicht.’
‘Ze zijn verliefd, niets kan hen stoppen.’
‘Maar je kent Tom…’
‘Mama, hij zal heus niets doen waarvan hij weet dat jij er pijn mee gaat lijden.’
Er werd een tijdje niets gezegd en we hoorde Simone ergens naar achter in het huis gaan. Hun huis was groot, ik wist niet hoeveel kamers ze hadden, maar het waren er veel.
‘Kom we gaan naar boven.’
‘Moeten we niet zeggen dat we terug zijn?’
‘Goed, ik zal het even tegen Bill gaan zeggen, ga jij almaar naar boven goed?’
‘Wat ben je van plan?’
‘Dat zie je zo wel.’ Het was donker, maar ik wist dat hij glimlachte.
‘Maar Simone zei net…’
‘Wat de andere denken kan me niets schelen, ik hou van je. Al moet ik naar Alaska verhuizen, ik blijf nog bij je. Goed begrepen?’ Zei hij speels kwaad. Ik grinnikte flauwtjes en ging gehoorzaam, maar zonder tegenzin, naar boven, naar zijn kamer. Mijn slaapzak lag er nog, ik rilde bij de gedachte dat ik vanavond weer op die koude vloer moest slapen. Maar toen flitste iets door mijn hoofd wat ik onmiddellijk weer probeerde te verdringen.
Ik hoorde Tom na een minuutje of wat de trap zachtjes oplopen en ik ging alvast op het bed zitten.
Ik hoorde hem de deur open doen en daar stond hij, in levende lijven, voor me. Mijn persoonlijk wonder.
Hij keek me speels en ook een tikje stout aan.
‘Nu ben je van mij.’
‘was ik dat niet al?’
Hij grinnikte en kwam op me af. Hij stond nu pal voor me, ik trilde van de verwachting en had de hele tijd een onnozele grijns op mijn gezicht.
‘Wat zit je te grijnzen?’
‘Jij doet me grijnzen.’
‘Malle June.’
Ik lachte en hij duwde me zodat ik plat op het bed lag, zijn gezicht zweefde vlak boven me.
‘Ben je niet bang dat we gestoord worden?’
‘Gestoord ben ik al, maar nee ik heb de deur op slot gedaan.’ Hij liet me de sleutel zien en lachte heimelijk.
‘Je bent niet gestoord.’
‘Jawel, en jij weet maar al te goed hoe dat komt.’
‘Vertel me. Ik weet er niets van.’ Ik keek hem vragend en verbaasd aan.
‘Je maakt me helemaal gek van verlangen.’
‘O’ was het enige wat ik kon uitbrengen, na die ‘o’ drukte hij zijn fluweel zachte lippen op de mijne en liet hij me zweven. Ik voelde de vlinders in mijn buik hard tegen de wand ervan botsen, ze maakte me misselijk, maar niet erg. Ze maakte me lacherig. Ik vergat de omgeving en alle andere factoren die ons zouden kunnen storen. Zijn handen speelden een spel waarvan ik niet wist of daar spelregels bij bestonden.
Uiteindelijk na een half uurtje lagen onze kleren allemaal netjes in de hoeken van zijn kamer gegooid.
‘Wat heb je nog tegen Bill gezegd?’
‘Dat we terug waren. Wat je vroeg.’ Hij glimlachte.
Ik glimlachte en gaf hem een kus. ‘Dit voelt zo fout.’ Zei hij zachtjes, net hard genoeg dat ik het zou vertaan.
‘Maar zo goed.’ Vulde ik hem aan. Hij knikte en kwam in me.
Alles gebeurde zoals het hoorde te zijn, niets wat me kon afleiden, alleen zijn ogen twinkelde als gekken. Ik keek er gefascineerd naar. Ze hadden zo veel te zeggen. Ze hadden zo veel te bieden.
Ik probeerde mijn gekreun tot een minimum te beperken, Simone mocht geen argwaan krijgen.
Soms ontsnapte er per ongeluk een zuchtje en hoorde ik Tom grinniken.
Veel te snel lagen we uitgeput onder de lakens, langs elkaar nog steeds in elkaar verstrengeld.

‘Dit was alles behalve wat ik ervan verwachte.’ Zei ik na een tijdje.
‘Is dat goed of niet?’
‘Perfect. Hoe zou het ook anders kunnen.’ Ik knikte veel betekend naar Tom en hij grinnikte.
‘Je zou jezelf eens in de spiegel moeten zien.’ Zei hij vleiend.
‘Nee, ik hou niet van spiegels.’
‘Ga me niet vertellen dat je jezelf helemaal niet mooi vindt.’
‘Ik vind mezelf alles behalve mooi of iets dergelijks wat onder ‘goed’ wordt verstaan.’
‘Je bent beter dan goed, je bent de mijne.’ Hij gaf me een zoen en beet op mijn oor. Dat kon ik niet weerstaan, voelen hoe hij elke in ‘bijna’ elk deeltje van mijn lichaam beet, net als een vampier.
Hij zou niet alleen mijn bloed mogen hebben, heel mijn hart en mijn ziel mocht hij ook hebben.
Het was ondertussen al vrij laat, maar aangezien het weekend was, voelde we ons niet verplicht om te gaan slapen. Trouwens half 2 viel eigenlijk nog wel mee.
we gingen - nadat we ons hadden omgekleed - terug naar onder en gingen in de zetel zitten
‘Moet je wat eten?’
‘Na zo’n stoeipartij heb ik wel wat honger ja.’ Fluisterde ik stiekem in zijn hoor. Hij grinnikte en stond op, ging naar de keuken en even later kwam hij terug met een zak chips en een fles cola.
‘Ook erg gezond Tom.’
‘Je leeft maar een keer.’
‘Daar heb je gelijk in.’ Hij glimlachte en pakte de zapper,
Na een tijdje rond zoeven hadden we eindelijk een film gevonden.
Een beetje een actie film, een tikje romantiek. Ik kroop dicht tegen hem aan en pakte af en toe een chipje.
Het kraakte en het was heerlijk warm om zo tegen hem aan te zitten.
Telkens als het spannend of eng was kroop ik dichter tegen hem aan en gebruikte zijn arm als bescherming tegen griezelige beelden. Hij was nergens bang voor, tenminste dat dacht ik.
Er liep iemand op de trap, eerst had ik gedacht dat het Bill was, maar het was Simone.
‘wat doen jullie hier nog zo laat?’
‘Mam, het is weekend, en mogen we deze film nog afkijken?’
‘Vooruit dan maar, maar dan gaan jullie slapen.’ Ze legde iets te veel nadruk op het woordje ‘slapen’.
Ik hoorde Tom grinniken en ik focuste me op de film. Ik hoorde haar weer naar boven gaan.
‘Moeders’ fluisterde Tom geamuseerd. Ik keek hem vragend aan.
‘weet je helemaal niets meer van je ouders?’ Vroeg hij na een tijdje?
‘Nee, alleen nog een paar vage herinneringen.’
‘Vertel.’ Hij keek me gretig aan. Ik grinnikte.
‘Nou, een keer toen we een beer gingen kopen in de winkel, en ik huilde omdat er zoveel mensen waren. Ik kan niet tegen drukte weet je.’ Hij glimlachte bij de gedachte aan een huilende June.
Om eerlijk te zijn, leek me dat ook wel een belachelijk schattige voorstelling.
‘Vertel me nog meer.’
‘Het was mijn papa zijn verjaardag en ik had een ‘knutselwerkje’ gemaakt. Het was een eend van karton en daarop had ik allemaal woordjes geschreven die bij mijn papa paste. Hij was er heel blij mee.’
Ik zuchtte even en dacht weer aan die tijd. Het was rond de kerst geweest en de kerstboom stond toen al, verbazend hoe goed ik me dat kon herinneren terwijl ik nog maar 5 jaar was.
‘Nu moet jij me iets vertellen over jou kindertijd. Ik word gek van nieuwsgierigheid.’ Zei ik giechelend. Een Tom van 5 jaar in huis hebben, leek me en tijdrovend en het schattigste wat er ooit heeft bestaan. Hij stond op en liep naar een kast, die naast de Tv stond. Hij opende een lade en haalde er een soort van kaft uit. Ooh een foto album, daar ben ik altijd dol op.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.