FanFic.nl

Your automatic heart

011

na het eten.
We gingen naar buiten, het was warmer als gisteren en de zon scheen. Het was nog fris met de wind, maar met een jas en sjaal kon je alles aan.
We gingen weer naar het park waar we vorige keer ook zaten. Nu was er meer volk maar het was er ook niet druk, mensen die wandelde, mensen die de krant lazen, mensen die aan het bellen waren, of in ons geval, verliefde mensen.
we zochten een plekje onder een boom, omdat het gras niet meer nat was. Tom had een deken mee.
hij legde de deken neer en we gingen er op zitten, dicht bij elkaar, zoals we gewend waren.
we keken zwijgend naar de mensen die voorbij liepen en even voelde ik een steek van heimwee toen ik een vrouw en een man met een babywagen voorbij zag lopen, lachend en hand in hand. Gelukkig. Een familie. Ik wist niet wat er met me was, maar ik kreeg plots zo’n vreselijke ween aanval dat ik mijn hoofd net op tijd op Tom zijn schouders neer plantte.
‘He, wat is er toch?’ vroeg hij sussend.
‘Niets, ’t is gewoon, mijn ouders en zo.’ Ik snikte luid en schokschouderde nogal fel.
‘Ik wou dat ik je kon helpen.’ Zei Tom oprecht.
‘Je helpt me al door me niet te laten vallen.’
‘Ik zou je niet kunnen missen. Als er ooit iets met jou gebeurt weet ik niet of ik mezelf ooit kan vergeven.’
‘Er gebeurt niets met me, zo lang ik maar bij jou ben.’
Ik zuchtte en staarde hem met betraande rode ogen aan, hij glimlachte om me op te beuren en het hielp werkelijk. Zijn glimlach was zo aanstekelijk, zo prachtig, daar werd een mens vrolijk van.
Ik glimlachte en hij nog breder. ‘Hoe komt het toch dat je zo op me gesteld bent?’
‘Liefde op het eerste zicht denk ik.’
Hij gniffelde en gaf me een zoen. Eentje die ik me nooit meer zal vergeten. Zoals elke kus bij hem.
Hij stopte en ik drukte mijn voorhoofd tegen de zijne en zo bleven we een tijdje zitten, mijn ogen op de zijne gericht, hij zijn ogen op de mijne gericht. Alsof we elkaar gevangen hielden met onze ogen. Ik glimlachte, hij ook. We vergaten de omgeving en lieten ons niet in de war brengen door doordringend blikken van voorbij lopende mensen. We hadden genoeg aan elkaar.
Hij gaf me kleine kusjes op mijn mond, neus en wangen. Het kriebelde en gaf me het gevoel dat ik alles aan kon.

Na een paar uren, stonden we op en gingen we gewoon wat wandelen.
Hij hield mijn hand vast en we liepen dicht bij elkaar, het was koud, maar ik voelde het niet.
Het deerde me niet. De winkels waren open, maar ik had geen zin om te shoppen.
‘Zullen we voor vanavond een DVD huren?’ Vroeg hij.
‘Ja goed hoor.’
Ik staarde weer voor me.
‘mama, mama!’ ik gilde en zat te spartelen in mijn buggy.
‘wat is er kindje?’
‘Teddy val!’ Ze raapte hem voorzichtig op net alsof hij echt was, ze wist tenminste hoe ik me voelde, hoe belangrijk, die kleine Teddy voor mij toen was.
‘Alsjeblieft, popje. Hou hem nu goed vast he.’
ik staarde weer voor me, nu waren we enkele honderden meter opgeschoten en Tom had gelukkig niet gezien dat ik vlug een traan weg veegde. Ik wou niet dat hij ongerust werd.
We stonden voor de videotheek en gingen naar binnen. Het was er lekker warm en niet zo heel druk.
‘Kies maar welke film je wilt.’ Zei hij glimlachend.
Misschien zag hij iets, maar ik zei het niet. Oxford murders, the dutches, the crudge 1,2 en 3. Ze gingen allemaal mee, met 2 pakken chips en een liter cola. Heerlijke filmavond.

we waren terug thuis.
Simone was thuis, Bill was met Annabell gaan shoppen. Verdorie, Simone moest het huis nog uit.
‘welke wil je eerst zien?’
‘Kies jij maar.’
‘Heb je the crudge al gezien?’ Vroeg hij.
‘Nee.’ Dus pakte hij die en stak hem in.
Simone bleef met de krant in de keuken zitten. Alsof ze ons in de gaten hield.
Ik kroop dicht tegen Tom aan, hij legde zijn arm om mijn schouders. Hij hield me gevangen.
Ik vond het niet erg, ik verlangde er naar, gooi die sleutel maar weg, voor eeuwig de jouwe.
Het eerste pak chips ging open en de cola ook. Enge scènes waren geweldig, dan kroop ik dichter en dichter tegen Tom aan, dat was mijn excuus voor Simone. Ze kuchte telkens als we te dicht zaten, of als ze dacht dat we wilden zoenen. Uiteindelijk toen de eerste film gedaan was, ging ze weg. Ze had blijkbaar door dat ze ons met geen stokken uiteen kon houden. We’re meant to be.
Ik keek naar Tom, hij was interessanter als de film. Hij speelde de hoofdrol in mijn leven, ook al was mijn leven niet veel waard.
‘Vond je ‘m eng?’ Vroeg hij glimlachend.
Nee, ik verstopte me alleen achter een kussen omdat ik hem dood leuk vond. Kuch, kuch.
‘eigenlijk om heel eerlijk te zijn, wel.’ Hij lachte.
‘Begrijpelijk. Wil je een andere zien?’
‘The dutches, is denk ik iets ontspannender, met kiara nightly.’
‘is goed,’ hij stopte de dvd erin. Een ander pak chips ging open. Kraak, kraak, slurp.
Ik volgde de film aandachtig. Ik had niet door dat Tom de hele tijd naar me zat te staren. Hoewel ik af en toe zijn ogen voelden branden.
Ik dacht dat ik het me in beelde dus besteedde ik er niet te veel aandacht aan. Hij streelde mijn wang, en rillingen gingen door mijn lijf. Het kriebelde, het voelde zo fijn aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.