FanFic.nl

Your automatic heart

012

De films waren allemaal afgekeken.
Ik strekte me uit, want mijn benen waren aan het slapen. Tom keek naar me terwijl ik dat deed. Ik zag hem naar me kijken. ‘wat ?’
Hij glimlachte en streelde m’n schouders. Alsof ik zijn schat was die in een moment in rook kon opgaan.
‘Niets, ik bewonder je alleen maar.’ Ik schoot in de lach en legde mijn hoofd op zijn schouder.
‘Vertel, waarom zou je me bewonderen.’
‘Ik ken je, en nog steeds sta je stevig in je schoenen.’
‘Het komt allemaal door jou. Jij hebt me gemaakt tot hoe ik nu ben.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, voor ik er was, voor je mij leerde kennen was je ook al zo, dat weet ik.’
‘Maar je bent al heel m’n leven m’n beste vriend.’
Hij lachte ‘okay, dat had ik even terzijde gelaten, maar toch. Je bent het beste wat me ooit overkomen is.’
‘Je bent mijn leven.’ Ik fluisterde het zachtjes in zijn oor en beet er in. Hij draaide zijn hoofd zodat onze neuzen elkaar bijna raakte. Ik keek hem recht in zijn ogen. Ik zag zijn ogen blonken. Niets anders dan vrolijke twinkelingen. Vreugde. Hij zou me helpen, om alles wat ik miste weer bij me te hebben.
‘wat is er?’ Hij zag alles, als ik ook maar zuchtte.
‘Niets.’
‘Kom op, ik ken je, je kunt me alles vertellen.’
Ik zuchtte en deed mijn mond open om het hem te vertellen, maar iets hield me tegen. Waarom zou ik hem niet vertellen dat ik hem nodig had, dat hij mijn leven lang zou bepalen of ik gelukkig zou zijn of niet.
Jarenlang was het elke dag wroeten om er door te komen. Telkens zag ik zijn gezicht op zijn school, praatte ik met hem, waren we vrienden, maar het was nooit meer dan dat.
Ik keek niet meer in zijn ogen, maar had m’n hoofd op zijn schouders gelegd. Er rolde een traan over mijn wang, ik liet hem gaan. Ik kon niet altijd alles verkroppen, het was alsof alles vast zat. Ik kon het niet altijd alleen aan. Ik zou eraan kapot gaan moest ik alles weer opnieuw beleven. Misschien had hij het ook wel door dat ik niet zonder hem kon, ik was de laatste tijd zo aanhankelijk.
Ik hoopte maar dat hij me niet als een last zag, want dat was wel het laatste wat ik wilde. Een blok aan een been zijn. Maar ach, dat was ik toch al bij mijn broer, dus ik was het wel gewoon.
‘Vertel het me, ik wil je niet zo zien. Met tranen in je ogen.’
Ik veegde tevergeefs de tranen uit m’n ogen, maar dat maakte het alleen maar erger. Ik kroop dicht tegen hem aan en liet er alles maar uit, ik snikte en huilde. Ik beefde. Hij streelde m’n schouder en drukte me nog dichter tegen hem. Eindelijk iemand bij wie ik mezelf kon zijn. Hij kende me als de beste. Hij wist wanneer ik alleen gelaten moest worden, of wanneer ik weer eens een slechte dag had. Het was alsof mijn leven niets dan regen kende. Wanneer scheen de zon eens? Toen het ergste achter de rug was haalde ik diep adem. Ik was klaar om het binnenste van m’n ziel te vertellen. Ik wist niet of hij er nood aan had. Maar ik moest het. Als ik het niet zou doen zou ik er onder bezwijken.
‘Wil je het echt weten?’ Vroeg ik met een verstopte neus van de tranen.
‘Ja, vertel het me.’Zijn ogen stonden serieus maar zijn lippen waren omhoog gekruld.
Een diepe zucht en ik begon te vertellen. ‘Weet je, het is moeilijk om te beginnen.’
‘Ik heb alle tijd.’
‘Oké. Je weet al dat ik geen ouders meer heb.’ Ik stopte, ik wist echt niet hoe ik mijn gevoelens onder woorden kon brengen, dat was ik nooit gewend. Hij keek me met zijn ogen aan alsof hij wou zeggen: ‘ Toe maar, laat zien wie je bent. Ik hou van je.’ Misschien was het een wanhopige interpretatie, maar dat zag ik in zijn ogen.
‘Je weet dat ik van je hou.’ Hij knikte en liet even een stilte tussen de zinnen doorspelen, alsof hij extra veel spanning wilde. ‘Maar, daarvoor was het niet altijd makkelijk voor me. Thuis met Travis, ‘Mijn broer’, hij zat altijd op z’n werk, kookte voor me en zo. Het hoogst nodige maar voor de rest heeft hij nooit veel aandacht aan me geschonken. En toen ik hoorde dat ik nog familie had, dat was de druppel. Ik wou je niet kwijt, maar ik was zo blij dat ik nog familie had die van me hield. Ik was er niet bij toen mijn ouders stierven, of werden vermoord. Want ik weet nog steeds niet hoe ze zijn omgekomen. Misschien wil ik het ook helemaal niet weten…’ Ik snikte en gooide mezelf tegen Tom z’n schouder. Hij troostte me alweer. Ik vroeg me af hoe vaak hij dat nog zou moeten doen. Hopelijk niet te vaak, want dat zou hij beu worden. Dat wist ik nu al.
‘Vroeger was alles zo gewoon. Ik was het kleine meisje en had mijn ouders nog, maar toen ik 12 was, raakte ik ze ineens kwijt en kwam ik bij Travis. Niemand gaf me wat informatie. Iedereen zij maar dat alles goed kwam.’
‘Daar zorg ik wel voor.’ Het was alsof hij wist dat ik dat wilde horen. Alsof dat de zin was die inderdaad alles goed maakte stopte ik met huilen en veegde hij m’n tranen met een tipje van zijn mouw af.
We bleven nog even dicht bij elkaar zitten, ik had hem nodig want zonder hem was ik bang dat ik weer in tranen zou uitbarsten. Toen om half vier gingen we naar boven. Iedereen sliep al, wat heel normaal was zo laat.
Ik hoorde wat gestommel in een kamer, maar na een glimlach tussen ons twee letten we er niet meer op en gingen we ons omkleden in onze slaap tenue. Moe, nee dat is niet het woord, uitgeput eerder; kroop ik deze keer bij Tom in bed. De nacht was gevallen en mijn ogen vielen toe en ik droomde een droomloze nacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.